بارها در یانون‌دیزاین تصاویر متحرک و گاهی سینماگراف‌هایی را با هم دیده‌ایم. سینما‌گراف‌ها تصاویر متحرک GIF هستند که دربردارنده‌ی یک سکانس منجمدشده از واقعیت هستند. انجماد یک لحظه و بازنمود حرکت‌های محدود در این صحنه منجمد ظرفیت خاصی را پدید می‌آورد که بیننده را به سمت تکمیل روایت و سناریوی صحنه در ذهن خود فرامی‌خواند. به این ترتیب یک روایت داستانی سینمایی شکل می‌گیرد که هرچند خلاصه و محدود اما گاهی تاثیرگذاری بسیار بالایی را نشان می‌دهد.

رسانه‌های جدید مقتضیات خود را دارند. اگر بپذیریم که بخش عظیمی از اطلاعات امروز در کانال فضای مجازی یعنی اینترنت عرضه می‌شود باید قبول کنیم دیگر پوستر به معنای سنتی آن نمی‌تواند رسانه‌ی تبلیغاتی کاملی تلقی شود؛‌ وقتی پیش‌رفت حیرت‌انگیز سینما حرکت را به یک چیز طبیعی در تجربه‌های بصری مخاطب تبدیل کرده‌است، پوسترهای ایستا -هرچند دارای عمق معانی و لایه‌های پنهان باشند- شاید دیگر برای مخاطب عام و هدف تبلیغات جذابیت کم‌تری از یک قطعه ویدیوی سینمایی داشته باشند.

مقتضای چنین فضایی شاید پوسترهای متحرک یا گرافیک‌های متحرک GIF باشند که به زعم برخی هر روز شیوع و کاربرد بیش‌تر پیدا می‌کنند. نمونه‌های زیر اتودهایی از پوسترهای سینمایی و تبلیغاتی متحرک است. تجربه‌ای که تا به حال به صورت جدی و حرفه‌ای برای تبلیغات یک فیلم‌ سینمایی به کار گرفته نشده است.

برنامه جلسه سیزدهم حلقه هنر چهارشنبه هفدهم مهرماه ۹۲ به شرح زیر خواهد بود:

نمایش مجموعه تصویرسازی‌های مطبوعاتی محمدرضا (عرفان)  محمدی‌آذر به همراه تحلیل و گفت‌گو پیرامون آثار 

و گفتار تخصصی از سید مصطفی رضایی با عنوان «داستان به مثابه‌ی جنس سینما (اشراقی)» به همراه پرسش و پاسخ 

عیسی مسیح سوپراستار؛ ردپای روایات انجیلی در سینمای هالیوود

موضوعی که خدمت‌تان ارائه می­کنم به نام «عیسی مسیح، سوپراستار یا ستاره­ی سینما» است. مقصودم تصویر حضرت عیسی مسیح (ع) در سینما است. فیلم­هایی که به حضرت عیسی (ع) می­پردازد را می­توان به دو دسته تقسیم کرد. دسته­ی اول فیلم­هایی هستند که مستقیم به حضرت عیسی (ع) و زندگی آن حضرت می­پردازند. این فیلم­های عمدتا توسط مسیحیان ساخته می­شود. کسانی که به آن حضرت معتقد هستند. ولی فیلم­های دیگری نیز هستند که به صورت سمبلیک و نمادین به حضرت عیسی (ع) می­پردازند و تعدادشان خیلی بیش­تر است. این­ فیلم­ها عمدتا توسط یهودیانی ساخته می­شود که به حضرت عیسی (ع) اعتقادی ندارند و قصد توهین به آن حضرت را دارند. بنده می­خواهم اختصاصا در رابطه با این فیلم­ها صحبت کنم.

فیلم‌های چندگانه جنگ ستارگان بیش از آن که به نگاه متفاوت و اسطوره‌ای حماسی‌شان به موضوع فضا و آینده فضایی بشر مشهور باشند به دلیل جلوه‌های ویژه‌ی میدانی و دکورسازی بسیار بزرگ و متهورانه‌شان -در تناسب با زمان خودشان- معروف هستند.

حالا بعد از گذشت سال‌ها حالا تهیه‌کننده سینمایی رادیمارتینو در سفری یک‌ماهه که به جنوب تونس داشته است از سایت تخریب‌شده و رهاشده‌ی دکور فیلم جنگ ستارگان تصاویری را منتشر کرده است که جلوه‌ای متفاوت از ارزش‌های این اثر سینمایی را نشان می‌دهد. دکور جنگ ستارگان با وجود آن‌که محصول دهه‌های اخیر است به شدت در پس تخریب‌های طبیعی حال و هوایی اسطوره‌ای باستانی پیدا کرده است و همانند یک سایت باستان‌شناسی دست نخورده است.

رادیمارتینو نام این مجموعه عکس را گذاشته است: دیگر ستاره‌ای نیست....

پوستر فستیوال سیاسی اسکار هشتاد و پنجم حال و هوایی غریب و متفاوت و البته برای اهالی فیلم و سینما جذاب داره.

در این پوستر اولی موس با ایجاد شبکه‌ای هشتاد و چهارتایی از جایزه اسکار با تغییر شکل هر کدوم از این جوایز به شکل شاخص‌ترین ویژگی تصویری فیلم برنده اون‌سال به نوعی تقویم و تاریخ‌چه اسکار رو در یک پرده پیش چشم میاره.... ایده  و اجرایی جالب.

با اون که می‌دونم به نحس (در مقابل یمن) سیاست‌های جاهلانه صداوسیمای ایران، اکثر شما اسکار رو می‌شناسین اما برای اون‌ها که با اسکار آشنایی ندارند باید بگم جشن‌واره اسکار یک سالانه‌ی سینمایی در امریکاست که بر مبنای اعتقادات و جنجال های سیاسی فیلم‌هایی رو هر ساله از وجوه مختلف منتخب می‌کنه. این جشن‌واره در سال قبل در حرکتی احمقانه صرفا به خاطر جنجال‌هایی که پیرامون یک فیلم ایرانی رخ‌داده بود در بخش فیلم‌های خارجی‌ش فیلم ایرانی جدایی نادر از سیمین رو برگزیده کرد و امسال نیز به فیلم آرگو که روایتی تخیلی و البته موهن از جریان تسخیر لانه‌ی جاسوسی امریکا در ایران به دست انقلابیون ایرانه ، جایزه داد.

پیش از توضیح در مورد پست بگم که دوستان گرافیست و موشن‌گرافی و دوستان انیمیشن و کمیک کار و تصویرسازها و خلاصه هنرهای بصری، این پست رو از دست ندن و حتما ویدئو پست رو مشاهده کنن؛ حتی اگر بر اثر سرعت اینترنت کمی اذیت شدند.

----------

حتما با کمیک استریپ آشنا هستید. روایت‌هایی داستانی که در قالب‌ شات‌های تاثیرگذار آمیخته‌ای از تصویرسازی و دیالوگ و البته بازنمایی حالات احساسی نظیر ترس و شادی و درد و شدت و .... در کنار هم و با ترکیب هوش‌مندانه کادرها روایت می‌شن. کمیک‌ها به یک معنا نسل قبل کارتون‌ها و انیمیشن‌ها هستند که به خاطر ظرفیت‌های داستانی و بیانی فوق‌العاده‌شون با وجود رشد صنعت سینما و انیمیشن کماکان جای خودشون رو در میان مخاطبان حفظ کردند و به عنوان قالبی مستقل در کنار سینما و تلویزیون و انیمیشن پذیرفته شده اند.

برخی معتقدند کمیک استریپ‌ها از اون وجه که با رمان‌ها و داستان‌های کوتاه برابری دارند و در میان شات‌های تصویری فرصت تخیل و مشارکت به مخاطب برای ساختن نقاط کور داستان می‌دن، تا همیشه مورد استقبال قرار خواهند داشت و حتی با افول و بالا و پایین شدن استقبال از انیمیشن‌ها و تولیدات سینمایی در نقش اون‌ها خللی وارد نمی‌شه؛ اصطلاحا این سینماست که به کمیک محتاجه نه کمیک به سینما.

عرضه طبیعی کمیک‌ها به صورت نشر کاغذیه و وقتی بخوان به سینما وارد بشن در قالب فیلم یا انیمیشنی اقتباسی درمیان. اما در این پست یک نوآوری فوق‌العاده رو با هم مشاهده می‌کنیم که به عبارتی به مرزی میان سینما و کمیک دست پیدا کرده. طراح کمیک مالاریا با صداقت و سادگی بی‌نظیری، کمیک طراحی شده توسط خودش رو در مقابل دوربین شات به شات بازی می‌کنه و در این راه برای بیان احساسات و حالات مختلف روایت کمیک، به نوآوری‌هایی دیدنی دست می‌زنه؛ 

پیشنهاد می‌کنم اگر به هر نحو با این عرصه در ارتباطین؛ حتی در سطح علاقه :) این کمیک رو از دست ندین.

یه دوستی داشتیم دام‌پزشکی می‌خوند. می‌گفت مرغ تو بدترین حالت بدنی هم از تخم‌مرغ‌ش کم نمی‌ذاره. یعنی این‌که تخم‌مرغ همیشه تخم‌مرغه، با همون کیفیت!

حالا اینا ربطش چیه به هنر...عرض می‌کنم.

برای هالیوود تقریبا ثابت شده که همه چیز باید در راستای تحقق و تکمیل فرم کار باشه. درک این قضیه خیلی مهمه که "دروازه ورود مخاطب به اثر همانا فرم است".سر همین قضیه همه چیز از خط تولید گرفته تا جزئیات کار در راستای تحقق این مسئله چیده می‌شن. اگر سینما تبدیل به صنعت نمی‌شد یقینا خیلی از تجربه‌های امروزی سینما محقق نمی‌شد. شهید آوینی در باب سینما در جایی مطلبی گفته که خیلی جای تامل داره. میگه فرم اگر به درستی ایجاد نشه ضد محتوای خودش عمل می‌کنه.

پست زیر مربوط به تیتراژ پایانی قسمت دوم شرلوک هلمزه. شات‌های پایین تیتراژ اولیه‌ای که کار شده بود رو نشون می‌ده منتها در ساعت آخر کارگردان به این نتیجه می‌رسه که بهتره تیتراژ پایانی قسمت دوم شبیه تیتراژ پایانی قسمت اول کار بشه و این یعنی دوباره همه چیز از اول! و کسایی که این جنس کار رو می‌شناسن خوب می‌فهمن که یک چنین کاری چه میزان زمان و انرژی و هزینه می‌بره.

برای چنین تیتراژی جدا از فرایند درستی که تیم prologue بهش دست پیدا کرده شاهد یه کار خوب تیمی هستیم. چیزی که هنوز خودمون باهاش مشکل داریم و یکی از عللی که سطح کارامون بالاتر از یه حد نمی‌ره همین مسئله‌ست.

دوستان اگر فرصت داشتین مصاحبه توی پست رو هم بخونین...مجانی کسب تجربه کنید!

"پیتر و گرگ"  انیمیشن کوتاهی به کارگردانی "سوزی تمپلتون"  می‌باشد که با ترکیب تکنیک استاپ موشن و تکنیک‌های مدرن سینمایی کار شده. این انیمیشن براساس داستانی قدیمی از داستان‌های کودکان روس هست. طراحی فضا ، شخصیت پردازی خوب ، اجرای بسیار عالی حرکات به خصوص چهره و داستان با کشش و راز آلود باعث ایجاد اثری زنده و جذاب شده.  فضای انیمیشن دوران بعد از جنگ جهانی دوم اروپای شرقی رو تداعی می‌کنه. این اثر در سال 2008 توانست جایزه اسکار بهترین انیمیشن کوتاه و چندین جایزه دیگر را از آن خود کنه.

 برخی فیلم‌ها در تاریخ سینما اون‌قدر ماندگارن و اون قدر من و شمای مخاطب اون‌ها رو پذیرفتیم که یک شات از پشت صحنه‌شون گاهی می تونه برامون عجیب یا غیرقابل قبول باشه؛ جا می خوریم وقتی ناگهان اون کارکترها و اون روابط رو در حالت پشت صحنه می بینیم. غالب این فیلم‌ها همون هایی هستند که آیکونی برای سینما شدند و مترادف با مفهوم سینما هستند .

غالب شات های زیر رو بدون اون که عنوانی خاص زیرشون باشه می دونیم مربوط به چه فیلمی هستند.
و این خیلی جای فکر داره که زبان سینما داره واژگان خودش رو و حتی متن‌های خودش رو در زبانی ورای زبان‌ها و در گستره فرهنگی جهانی، می سازه.