جذابیت‌های دنیای جدید به خصوص رسانه‌های مجازی و در خط مقدم آن‌ها شبکه‌های اجتماعی مجازی، به طور کامل در حال انهدام روابط انسانی هستند. درست است که دنیا کوچک شده است و فاصله میان شرق و غرب عالم به آنی توسط یک پیام یا کامنت درنوردیده می‌شود اما این سرعت به بهای از دست رفتن کیفیت روابط است. کمیت رابطه کیفیت آن را بلعیده است. در این میان خانواده‌ با تعبیر سنتی موجود در فرهنگ ما بیش‌ترین آسیب‌ها را می‌بیند. خانواده سنتی ما یعنی گروهی که علاوه بر پیوند خونی، در تمام غم و شادی و راز و زندگی هم شریک و سهیم هستند و یک کل واحد! اما خانواده‌های ما نیز امروز از آسیب تقلیل کیفیت روابط مصون نمانده اند.

اخیرا طراحان گرافیک با طرح‌ریزی تبلیغاتی شهری این واقعیت را به ما گوش‌زد می‌کنند. طرح‌ها می‌خواهد بگوید به خانواده برگردیم! و سبب این جدایی را مشغولیت‌های فردی ما با رسانه‌های جدید می‌بیند. از نقد غیرفنی به این بسنده کنم که فرهنگ‌ معلول روابط پیچیده‌ای‌ست و تبلیغات شهری این میان ظرفیت مشخصی دارند. اما در نورپردازی‌ها نوعی تصنع عمدی وجود دارد که زمینه را کارکترها جدا می‌کند. این تعمد اگرچه مناسب تبلیغات شهری باشد، اما به نظر می‌رسد در موضوعات انسانی، نوعی جدایی مخاطب با رخ‌داد درون تصویر را به هم‌راه دارد. معلوم نیست نتیجه این جدایی ذهنی، خیلی به سود هدف‌گذار تمام شود.

یکی از فرصت‌های خوب شبکه‌های اجتماعی تصویرمحور، امکان انتشار شخصی هنرمندان در قالب گالری‌هایی مجازی‌ست که فرصت برابری را برای ایجاد رابطه با مخاطب برای هنرمندان در سطوح مختلف ایجاد می‌کند. بسیاری از طراحان گرافیک، نقاش و تصویرساز فعال در شبکه‌هایی مانند اینستاگرام از صفحه های شخصی خود به مثابه یک گالری شخصی استفاده می‌کنند و برخی فراخور این فضاهای مجازی تم یا الگوهایی خاص را نیز در هنر خودشان برمی‌گزینند. مثلا مانیک راتان تصویرسازی‌ست که طراحی‌های بامزه‌ای برای فضای مجازی خلق می‌کند. شخصیت‌های کارتونی راتان تعاملات جذابی با اشیا واقعی دارند و او ادعا می‌کند که با قرار دادن کارهایش در شبکه‌های اجتماعی طرفداران‌ش را خوش‌حال می‌کند.

این روزها خیلی از ما در شبکه‌های اجتماعی بیش‌تر از خود وب مشغول هستیم :) و اصلا وب را معادل روابط اجتماعی مجازی می‌دانیم. طبعا محتواهایی که از کانال شبکه‌های اجتماعی به نظرگاه چشم ما می‌رسد را می‌بینیم و از محتواهایی که نیاز به جست‌جو و پیگیری دارند کم‌تر مطلع می‌شویم. روی همین حساب هست که خیلی از مجله‌ها و پای‌گاه‌های محتوایی به شبکه‌های اجتماعی هم به عنوان یک فرصت تعامل و ارتباط با مخاطب نگاه می‌کنند. 

حالا بعد از دو سال فعالیت در فیس‌بوک، توییتر، فرندفید و گوگل پلاس، یانون‌دیزاین هم چند روزی‌ست به اینستاگرام آمده است. اینستاگرام با هویت تصویرمحورش اتفاقا برای عرضه خلاصه پست‌های یانون‌دیزاین و گفت‌گو پیرامون آثار هنری سخت مناسب است.

یانون‌دیزاین را در اینستاگرام پی‌گیری کنید و به دوستان خودتان در اینستاگرام معرفی کنید.: 

@yanondesign

هفت رنگ‌ش می‌شود هفتاد رنگ ...

حساب‌های اینترنتی امروز هنرمندان نقش گالری‌های رسمی قدیم را بازی می‌کنند. جهان رسانه به کل فرهنگ خیلی چیزها را تغییر داده است. مثلا هنرمندان هنرهای بصری دیگر برای دیده شدن فاصله‌ی خاصی را میان تولید تا عرضه نمی‌بینند. معمولا حساب‌های اینترنتی خود را به نمایش‌گاه خصوصی خود تبدیل می‌کنند و گاهی به واسطه‌ی این که اقبال عمومی نسبت به آثار را زودتر از گذشته درک می‌کنند فرصت توسعه و تکمیل مجموعه‌های خود را مطابق ذائقه مخاطب دارند. در واقع هنرهای بصری به شدت وابسته به رسانه هستند.

خاویر پرز در حساب اینستاگرام خود تصاویر ساده‌ای از ترکیب میان عناصر واقعی و تصویرسازی‌های محدود منتشر می‌کند که با اقبال مخاطبین، این ایده خود را توسعه می‌دهد. او حالا صاحب یک سبک و روش خاص خود در عرصه‌ی تولید چنین آثاری‌ست.... چیزی که شاید اگر مخاطب و عکس‌العمل‌های آن‌به‌آن او نبود به این راحتی به دست نمی‌آمد.

 جهان مجازی امروز گاهی صورت‌هایی واقعی تر از واقعیت فرارو پیدا کرده. به شخصه اولین بار که ایده‌ی توییتر رو فهم کردم تا روزها بهش فکر می کردم. به این که یعنی چی!؟
جهانی دیگر با مراودات دیگر به صورت پویا و زنده در حال جریانه و شخصی مثل مادر من به هیچ وجه تصوری از اون نداره.
منی که "علم" پیدا کردم به این مساله می تونم فرض کنم که دارم فهم می کنم این موازی نامحسوس رو که تنها صورت‌هایی از اون رو در وب می بینم.
اما اگه یک مترجم، یک عینک ، یک چشم که قدرت دیدن اون رو داره میون بیاد، می شه تصویرهایی مثل نفشه های کره زمین در شب رو از این زندگی موازی دید.

و نیمه‌ی پر این لیوان اینه که شاید فهم عوالم دیگه رو برای ما فرزندای آخر زمان کمی ساده می کنه....