به ارتباط عجیب ما با شبکه‌های اجتماعی که ناگهان تمام زندگی نسل و عصر ما را گرفته‌اند فکر کرده‌اید؟ این ارتباط واقعا سازنده است؟ ما در پس ارتباطات کمی عظیمی که روزانه در بستر جهان‌های مجازی برقرار می‌کنیم در برقراری ارتباطات کیفی ناتوان‌تر نشده‌ایم؟

اسکات مارتین در مجموعه گیف‌های جذاب‌ش به واکاوی این ارتباط عجیب ما با شبکه‌های اجتماعی می‌پردازد. او در این مجموعه از کارهای تصویرسازی‌ش، با تشبیه شبکه‌های اجتماعی به دام و تله یا نمایش غرق شدن یا مصرف داروهای روان‌گردان و مواد مخدر و یا سقوط در بستر این شبکه‌ها، سعی می‌کند خطرات عجیب آمیختگی زیاد با این روابط پیچیده کمی را بیان کند...

راستی شما هنوز غرق نشده‌اید؟ 

آلن ژیل اینستالیشنی هوش‌مندانه را اجرا کرده و در آن هویت شبکه‌های اجتماعی را به چالش کشیده است. او با قرار دادن دو آینه در مقابل یک‌دیگر که یکی به مثابه‌ دیوایس دوربین‌دار برای دیگری است! تاملی در خودنمایی و سلفی‌های فضای مجازی کرده است. او در این اثر سعی در بازیابی هویت مدرن بشر نیز داشته است، هویتی که این روزها بعضی در جوامع خیالی و با نمایش لحظاتی از زنده‌گی خود به دنبال‌ش می‌گردند.

آینه‌ی کوچک‌تر ژیل شبکه‌بندی شده و نمادی از بافت اجتماعی است، آینه‌ای که در مقابله با آینه‌ی اصلی خیلی کوچک به نظر می‌رسد و فرد با قرار گرفتن در برابر اثر، ناگزیر به مقایسه‌ی این دو می‌پردازد. تکرار‌های متوالی در دایره‌ای که آینه‌ی کوچک‌تر می‌سازد تصویر فرد را کوچک‌ و کوچک‌تر کرده، تا جایی که چهره‌ی فرد در گردآبی مبهم ناپدید می‌شود. آینه‌ی بزرگ‌تر اما خالص و دست‌نخورده مانده و ابعاد فرد را کوچک نخواهد کرد. ژیل با اجرای این اثر مخاطبان‌ش را به انتخاب میان سراب و حقیقت فرامی‌خواند.

جذابیت‌های دنیای جدید به خصوص رسانه‌های مجازی و در خط مقدم آن‌ها شبکه‌های اجتماعی مجازی، به طور کامل در حال انهدام روابط انسانی هستند. درست است که دنیا کوچک شده است و فاصله میان شرق و غرب عالم به آنی توسط یک پیام یا کامنت درنوردیده می‌شود اما این سرعت به بهای از دست رفتن کیفیت روابط است. کمیت رابطه کیفیت آن را بلعیده است. در این میان خانواده‌ با تعبیر سنتی موجود در فرهنگ ما بیش‌ترین آسیب‌ها را می‌بیند. خانواده سنتی ما یعنی گروهی که علاوه بر پیوند خونی، در تمام غم و شادی و راز و زندگی هم شریک و سهیم هستند و یک کل واحد! اما خانواده‌های ما نیز امروز از آسیب تقلیل کیفیت روابط مصون نمانده اند.

اخیرا طراحان گرافیک با طرح‌ریزی تبلیغاتی شهری این واقعیت را به ما گوش‌زد می‌کنند. طرح‌ها می‌خواهد بگوید به خانواده برگردیم! و سبب این جدایی را مشغولیت‌های فردی ما با رسانه‌های جدید می‌بیند. از نقد غیرفنی به این بسنده کنم که فرهنگ‌ معلول روابط پیچیده‌ای‌ست و تبلیغات شهری این میان ظرفیت مشخصی دارند. اما در نورپردازی‌ها نوعی تصنع عمدی وجود دارد که زمینه را کارکترها جدا می‌کند. این تعمد اگرچه مناسب تبلیغات شهری باشد، اما به نظر می‌رسد در موضوعات انسانی، نوعی جدایی مخاطب با رخ‌داد درون تصویر را به هم‌راه دارد. معلوم نیست نتیجه این جدایی ذهنی، خیلی به سود هدف‌گذار تمام شود.

این روزها خیلی از ما در شبکه‌های اجتماعی بیش‌تر از خود وب مشغول هستیم :) و اصلا وب را معادل روابط اجتماعی مجازی می‌دانیم. طبعا محتواهایی که از کانال شبکه‌های اجتماعی به نظرگاه چشم ما می‌رسد را می‌بینیم و از محتواهایی که نیاز به جست‌جو و پیگیری دارند کم‌تر مطلع می‌شویم. روی همین حساب هست که خیلی از مجله‌ها و پای‌گاه‌های محتوایی به شبکه‌های اجتماعی هم به عنوان یک فرصت تعامل و ارتباط با مخاطب نگاه می‌کنند. 

حالا بعد از دو سال فعالیت در فیس‌بوک، توییتر، فرندفید و گوگل پلاس، یانون‌دیزاین هم چند روزی‌ست به اینستاگرام آمده است. اینستاگرام با هویت تصویرمحورش اتفاقا برای عرضه خلاصه پست‌های یانون‌دیزاین و گفت‌گو پیرامون آثار هنری سخت مناسب است.

یانون‌دیزاین را در اینستاگرام پی‌گیری کنید و به دوستان خودتان در اینستاگرام معرفی کنید.: 

@yanondesign

هفت رنگ‌ش می‌شود هفتاد رنگ ...

حساب‌های اینترنتی امروز هنرمندان نقش گالری‌های رسمی قدیم را بازی می‌کنند. جهان رسانه به کل فرهنگ خیلی چیزها را تغییر داده است. مثلا هنرمندان هنرهای بصری دیگر برای دیده شدن فاصله‌ی خاصی را میان تولید تا عرضه نمی‌بینند. معمولا حساب‌های اینترنتی خود را به نمایش‌گاه خصوصی خود تبدیل می‌کنند و گاهی به واسطه‌ی این که اقبال عمومی نسبت به آثار را زودتر از گذشته درک می‌کنند فرصت توسعه و تکمیل مجموعه‌های خود را مطابق ذائقه مخاطب دارند. در واقع هنرهای بصری به شدت وابسته به رسانه هستند.

خاویر پرز در حساب اینستاگرام خود تصاویر ساده‌ای از ترکیب میان عناصر واقعی و تصویرسازی‌های محدود منتشر می‌کند که با اقبال مخاطبین، این ایده خود را توسعه می‌دهد. او حالا صاحب یک سبک و روش خاص خود در عرصه‌ی تولید چنین آثاری‌ست.... چیزی که شاید اگر مخاطب و عکس‌العمل‌های آن‌به‌آن او نبود به این راحتی به دست نمی‌آمد.