شهرهای بزرگ نیاز به تنفس دارند؛ بس که دود و آلودگی تولید کرده‌اند و بر سر خودشان آوار کرده‌اند. برای این کار شهرهای بزرگ نیاز به شش‌های بزرگ هم دارند. شش‌هایی که بتوانند هوای آلوده را در حجم بالا تبدیل به هوای پاک کنند. دی‌اکسید کربن بگیرند و اکسیژن بیرون بدهند. یعنی فرآیند طبیعی که در گیاهان رخ می‌دهد. بنابراین این شش‌های بزرگ باید محدود‌ه‌های عظیم طبیعی و بسترهای عظیم گیاهی باشند.

اما مشکل این‌جاست که شهرهای بزرگ عموما جای کافی برای این طور دست و دل‌بازی‌ها ندارند. آن قدر جا ندارند که حتی انسان‌ها هم در برج‌های چند ده طبقه و در واحدهای کوچک و کوچک‌تر ساکن شده‌اند. بنابراین خیال ایجاد پهنه‌های وسیع گیاهی و پارک‌های بزرگ جنگلی برای شهرهای بزرگ خیالی خام است. گروه دیپلماسی مستقل معماری (IAD) که گروهی فعال در زمینه ایده‌های معمارانه پیش‌رو است، پیش‌نهادی جالب برای پاسخ به این مساله دارد. آن‌ها با طراحی آسمان‌خراشی به واقع وسیع و بزرگ (زیربنایی در حدود ۱۰۰ هزار مترمربع) در میانه بافت شلوغ نیویورک و در کنار ساختمان‌ها متراکم اداری آن، با الگویی متفاوت سعی در ایجاد یک شش طبیعی برای شهر بزرگی نظیر نیویورک دارند. این آسمان‌خراش با وجود این پهنه‌ی وسیع تنها ۲ درصد از هر طبقه‌ی خود را به کاربری‌های معمول نظیر اداری و هتل اختصاص داده است و مابقی عرصه‌ی آن به کاشت فضاهای سبز و بام‌های معلق داده‌شده است. به این ترتیب ۹۸ هزار مترمربع فضای سبز در قلب منهتن نیویورک خواهید داشت.

از ایده‌ی جالب این گروه که بگذریم، واقعا چرا بشر باید برای خودش چنین مشکلاتی را ایجاد کند که نیاز به راه‌حل‌هایی این‌چنین داشته باشد؟