صاویر متحرک GIF گاهی آدم را یاد کارتون‌هایی می‌اندازد که در آن‌ها نقاشی‌ها و شخصیت‌های‌شان جان می‌گرفتند و وارد دنیای واقعی می‌شدند. شبیه این شخصیت‌ها را در کارتون "وروجک" شاید به یاد داشته باشید!

مجموعه نقاشی‌های متحرک آمول لو با عنوان "در راه"  در نگاه اول ماشین‌هایی هستند متعلق به مشاغل مختلف که پس از لحظه‌ای انگار شروع به حرکت می‌کنند و هر کدام محصولی را برای مقصدی خاص می‌برند. تصاویر متحرک به خاطر تشکیل‌شدن از چندین تصویر، به هنگام متحرک‌سازی فضای‌ سه‌بعدی را القا می‌کنند و انگار که با حرکت خود انرژی نهفته در نقاشی را نیز آزاد می‌کنند.

 

«ادامه دارند هنوز ...» بیلبوردهایی شهری که در دوازدهمین جلسه حلقه هنر و مقارن با هفته دفاع مقدس به نمایش درآمدند، سومین مجموعه بیلبوردهای شهری‌ست که آتلیه طراحی سه‌درچهار به سفارش خانه طراحان انقلاب اسلامی طراحی کرده است. مجموعه‌ای که با وجود ایده بارها دیده شده و کمی دیگر باید گفت مستعمل، به دلیل اجرای خوب و انرژی خوبی که از جانب تیم طراح بر روی آن صرف شده است، مجموعه‌ای دوست‌داشتنی و دیدنی ست. به نظر می‌رسد به دلیل سواد بصری روبه رشد مردم جامعه ما، اگرچه تا کنون چنین کارهایی با اقبال روبه‌رو شده است اما طراحان برای تجربه‌های بعد باید به سمت ایده‌پردازی‌های نوآورانه‌تر و جسورانه‌تر گام بردارند. عنوان مجموعه نیز اگرچه آن طور که باید رسانه‌ای انتخاب نشد اما انتخابی از دوبیتی زیبایی‌ از هادی فردوسی‌ست که حیفم می‌آید این‌جا نیاورم:

از زخم شناسنامه دارند هنوز
در مسجد خون اقامه دارند هنوز

آنان همه از تبار باران بودند
رفتند ولی ادامه دارند هنوز....

مجموعه به صورت بیلبوردهای شهری و بر عرشه‌ی پل‌های شهر تهران این روزها به چشم می‌خورد و مقارن با آن نیز خانه‌ی طراحان در اقدامی خوب فایل قابل چاپ مجموعه را نیز منتشر کرده‌است تا امکان اجرای آن در دیگر شهرها نیز وجود داشته باشد که می‌توانید از آدرس -صفحه‌ای اختصاصی در وب‌لاگ خانه طراحان- دانلود کنید

در این پست کلیپ پشت صحنه‌ی زیبایی نیز از مراحل اجرای این آثار آمده است که توسط آتلیه سه‌در‌چهار به تکنیک Time-lapse تهیه شده است. پیش‌نهاد می‌شود آن را از دست ندهید.

من وقتی بزرگ شدم می‌خوام دکتر شم..... من می خوام خلبان بشم برم تو آسمونا.... من دوس دارم معلم شم به بچه‌ها درس بدم.... بچه‌ها وقتی کوچک‌ هستند خیلی معصومانه بدون هیچ‌گونه دغدغه مالی یا سودای نام و مقام از آینده‌شون حرف می‌زنند. همه ما هم وقتی کودک بودیم از این طور خیال‌ها و آرزوها داشتیم و بیان کردیم. و گاهی با برخی‌شون زندگی کردیم حتی. 

«وقتی که بزرگ‌شدم» یک بیان زیبا در قالب انیمیشن کوتاه از همین رویاهای عجیب کودکانه‌ست... داستان بچه‌ای که آینده خودش رو به تصور در میاره و با اون رویاپردازی می‌کنه

این کار رو دوست داشتم! ولی می خوام در حاشیه اش حرفی دیگه بزنم. چون به نظرم خلاقیت و ابتکارش بیشتر مورد توجه م قرارگرفت.

درسته این یک کار نمایش‌گاهیه. اما شما بیاین فرض کنین کسی امروز در خیابون‌های همین شهرهای ما چنین دکه ای بنا کنه و به مردم آب سیب و جوانه گندم بده! چه میزان فروش می‌کنه؟ به نظر حتی اگر هرچقدر هم گرون بفروشه باز هم جذابیت‌های موجود در کارش منجر می شه که مشتریش رو پیدا کنه...

سوال این‌جاست که چرا مشاغل مختلف ما به سمت ایده پردازی و نوآوری در کارهاشون نمی رن؟
من فکر‌ می کنم ما با تعریف نظام آموزشی خودمون و سوق دادن هرکس که اندک زمینه های خلاقانه‌ای داشته به سمت علوم و دانسته‌های غیرخلاقه، راه رو برای تنفس و نوبه‌نو‌ شدن جامعه مون تنگ کردیم . فکر می کنم با این روند اگرچه موشک‌های ساخته ما هر روز قوی ترو دوربردتر خواهد شد -و البته شکر خدا را برای این قدرت و صلابت- اما خلاقیت و ابتکار و هنر در این ملک هر روز بیشتر رو به افول خواهد رفت....

خانواده ها ! کاش براتون روشن بشه که برای بچه هاتون،  مهندس و دکتر شدن به همون اندازه خوب و لازمه که هنرمند و تاثیرگذاری فرهنگی در جامعه شدن...