گروه طراحی دالیان واندا، با بهره‌گیری از عناصر سنتی چینی، سالن تئاتری را در شهر ووهان طراحی کرده اند. سالن تئاتر هان‌شو که بخشی از یک پروژه‌ی بزرگ شهری است، مرکزیت فرهنگی هنری پروژه را عهده دار است و به همین دلیل نمود خارجی آن در این محدوده اهمیت خاصی داشته است. ساختار کلی بنا شبیه به فانوس‌های قرمز و تاریخی چین است که اسکلت آن با ساختاری انعطاف‌پذیر قابلیت باز و بسته شدن داشته است. نمای ساخت‌مان نیز پوشیده شده از دیسک‌هایی فلزی است که مانند پیکسل‌های یک صفحه نمایش می‌توانند تصاویر گوناگونی را با نورپردازی در نمای ساخت‌مان ایجاد کنند. این دیسک‌ها نیز به گفته‌ی طراحان برگرفته از صفحاتی نام «بی» در تاریخ چین است که نماد حرکت به سوی آسمان بوده‌اند.

دیو به تصویر خود در آینه نگاه ﻣﻰکند؛ و لبﺧﻨﺪ ﻣﻰزند. هر روز پیش از آن که به دنبال کاری برود، پشت میزش ﻣﻰنشیند، و خود را برای کار آن روز آماده ﻣﻰﻛند.

دیو قصهﻯ ما ﻣﻰخواهد متناسب با کار امروزش خود را بیاراید. برای همین به نوارهای باریک و بلند کاغذی، که از ورﻗﻪﻫﺎی کتابﻫﺎی آسمانی بریده شده باشد، و همﭼﻨﯿﻦ مقداری چسب احتیاج دارد. نوارها قبلا با مهارت بالایی تهیه شده. حالا فقط باید با ظرافت آنﻫﺎ را به صورت خود بچسباند، تا ظاهرش را فریبا کند. پس از پایان مرحلهﻯ چهرهﭘﺮدازی، دیو  با رضایت به خود نگاه ﻣﻰکند.

نوبت به برداشتن وسایل و حرکت به سمت محل کار است. دیو نگاهی به کمد وسایل‌ش ﻣﻰاندازد. در قفسهﻫﺎ ابزار گوناگونی به چشم ﻣﻰخورد؛ تور، قیچی، تبر، اره، ... . اما انگار هیچﻛﺪامشان آن وسیلهﺍی نیست که برای امروز ﻣﻰخواهد. چشمش ﻣﻰﺍفتد به یک فانوس؛ و یک کتاب. لبﺧﻨﺪ ﻣﻰزند. کتاب و فانوس را برﻣﻰدارد و به راه ﻣﻰافتد.

انسانﻫﺎ به نور احتیاج دارند. و ﻧﻤﻰتوانند بدون آن زندگی کنند؛ حتی انسانﻫﺎی تنبلی که بیرون رفتن از  خانه برایشان سخت است. چنین انسانﻫﺎیی گرفتار عذاب درونی ﻣﻰشوند. و این عذاب همان چیزی است که آنﻫﺎ را با دیوهایی مثل دیو داستان ما پیوند ﻣﻰزند.

شاید حدس زده باشید که دیو ما، امروز چهﻛﺎره است. یک آرامشﺩهنده؛ یک آسانﻛﻨﻨﺪه؛ و یک تسکینﺩهندهﻯ عذاب درونی. پیش از آن که تنبلﻫﺎ سختی بیرون رفتن از خانه را به خود بدهند، با فانوس به خانهﻯ آنﻫﺎ ﻣﻰرود، تا نیازشان را به نور برآورده کند؛ و باری را از دوش‌شان بردارد.

متریال‌های جدید در کنار ایجاد فرصت‌های جدید، سوداهای جدید هم در طراحان ایجاد می‌کنن. مثلا این خونه رو نگاه کنیم. آیا به نظرتون در طراحی و ساخت این کلبه با متریال‌های پوششی نورگذر، طراح بیشتر در پی روشن شدن فضای داخل در روز بوده -که یک فرصته- یا در پی اون که خونه‌ای که می‌سازه مثل چراغی مثل فانوسی در دل شب روشن بشه؟ -که یک سوداست- :)

جدا کردن مرز بین این سوداها و عقلانیت‌ها خیلی مهمه. این که کجاها طراح بر فرصت‌های طراحی سواره و کجاها طراحی بر طراح سوار شده و اون رو داره راه می‌بره.

از این حرف‌ها گذشته در این کار باید اذعان کنم چه فرصت‌های طراحانه‌ش و چه سوداهاش جالب توجه و دوست‌داشتنیه :)