سازمان فضایی ناسا برای معرفی سیاراتی که اخیرا به وجودشان پی برده، پوسترهایی را طراحی کرده است. طراح پوسترها برای بیان این موضوع اصطلاحا از سبک رترو استفاده کرده است و با بهره بردن از هنر آرت دکو به نوعی بازگشت به عقب داشته است. این موضوع را به خصوص در استفاده از فونت‌های کلاسیک و انتخاب رنگ‌های او می‌توان مشاهده کرد. در هر یک از این پوسترها که از تصاویر تخت یا فلت ساخته شده‌اند، طراح با بیان یک ویژگی جالب از هر سیاره، با روشی ساده و صریح برای هر یک تصویرسازی کرده است. به نظر شما دلیل بازگشت به عقب طراح در انتخاب سبک چه بوده است؟

مجموعه پوسترهای مینیمال دانشمندان بزرگ علوم تجربی تلاشیه برای بیان دانش‌مندان در غالب تایپوگرافی‌های مینیمالی که به بهترین نحو ممکن القای مجموعه تلاش‌های علمی و زبده‌ی نظرات تجربی اون‌ها رو دربرداشته باشه. دانش‌مندانی نظیر داروین با نظریه تکامل و تطور انواع‌ش، ادیسون با اختراع لامپ‌ش، نیوتون با کشف قانون جاذبه‌ش، و تسلا و ارشمیدس و کپرنیک و گالیله و البته انیشتین معروف! در هر پرده سعی شده تا از ویژگی‌ها و ظرفیت‌های حروف نماد و نشانی مرتبط با نظریه و یا دستاورد برتر علمی اون دانش‌مند استخراج بشه و به این ترتیب در نگاه اول مخاط بتونه مجموعه دانسته‌های خودش در مورد دانش‌مند مذکور رو در پیش چشم بیاره.

برای معرفی دانش‌مندان بزرگ سرزمین‌مون و برای حک شدن تلاش‌های علمی اون‌ها در ذهن بچه‌هامون چه کارهایی انجام دادیم؟ یقینا کافی نبوده و بیش از این‌ها جا داره.

طراحی چهره با استفاده از حروف و عناصر سمبلیک خط.
کار از این منظر جالبه که تنه می زنه به مباحثی نظیر اون ها که برای خطوط و نگاره های زبانی مختلف معنایی خاص قائلن و اعتقاد دارن صورت نوشتاری زبان در آغاز شهودی بوده و کم کم به صورت ضابطه من درآمده.

از این ایده خیلی خوش‌م اومد. تایپوگرافی ظرفیت های فراوانی داره و این تنها به وادی گرافیک محصور نیست.
به نظرم چنین رخت‌آویزهایی به مراتب بهتر از فرم‌های مدرن مرسوم هستند و در کارایی شون هم کمی از اون ها ندارند...