این پست با اضافه شدن تصاویر جدید بازنشر شده است.

---------

یکی از چیزهایی که در انقلاب فیزیک مدرن رخ داد تغییر نگاه ما به ماهیت  زمان بود.  زمان که تا پیش از دوران مدرن به عنوان یک ماهیت تغییرناپذیر و فارغ از روابط فیزیکی میان اشیا دانسته شده بود، به ناگاه به عنوان بعدی جدید و در نسبت تنگاتنگ با سایر ابعاد هستی و موثر و تاثیرگذار بر آن‌ها شد. این تغییر نگرش یقیناً تنها بر فیزیک‌دانان و دانش‌مندان علوم تجربی اثر نگذاشت، بلکه دامنه تاثیرات فیزیک نوین را به خوبی می‌توان بر جمیع آثار هنری دوران نهضت مدرن جست‌جو  کرد. 

حالا چرا این‌ها را گفتم؟ به نظر می‌رسد خود  «زمان» از همان دوران موضوع توجه هنرمندان شده باشد. اخیرا  فونگ کی‌وی با تصویربرداری متعدد در طول ۲ تا  ۴ ساعت در حوالی غروب و یا طلوع خورشید از منظره‌ای خاص از فضای شهری و سپس کلاژ هنرمندانه این تصاویر سعی دارد تا ماهیت زمان را که معمولا در پس سرمشغولی‌ها کم‌تر به چشم می‌آید، آشکار کند. 

هنرمند توماس ساراسینو با آگاهی کامل چنین فضاسازی عظیمی را در امتداد ناپایداری‌ها و ابهامات علمی فیزیکی نوین و حتی در امتداد حضور سیستم تارگستر پیچیده‌ای به نام اینترنت در زندگی ما می‌بیند. جریان تعلیقی و تمایلات به ناپایداری در طراحی معماری سال‌های اخیر در جهان به شدت در حال گسترش است و بی‌شک این گونه ره‌یافت‌های (یا حتی ره‌زنی‌های) تمدنی را نباید کم تاثیر در این جریانات دانست.

۲۵۰۰ متر مربع آن هم در ارتفاع بیست‌ متری از سطح زمین بر فراز ووید مرکزی یک موزه در تعلیقی شگفت آور! این یعنی یک ناپایداری عمیق و تجربه‌ای منحصر به فرد که می‌تواند نگاه آدم را به زندگی -حتی- تحت شعاع قرار دهد.