میگل لوش در یک فرآیند ساخت و ساز، دیواری را که سی سال دست‌نخورده مانده بود به یک گالری تبدیل کرده است. او آثار چسب و سنگ و نوشته‌های روی دیوار را جزئی از تاریخ و اصالت آن می‌داند و سعی کرده که آن‌ها را به شیوه‌ای حفظ کند. دیوارهای این بنا یک‌سره رنگ سفید خورده‌ مگر قسمت‌هایی که آن‌ها برای قاب کردن انتخاب کرده‌اند، قاب‌هایی که هر کدام بخشی از این تاریخ محدود ۳۰ ساله را نمایه می‌کنند. به راستی معیار اصالت چیست؟ آیا می‌توان هر شیئ قدیمی را درون قاب کرد و آن را اصیل دانست؟

یکی از اصول مرمت ابنیه‌ی تاریخی، قابل تشخیص بودن مداخلات مرمتی از شرایط اصلی بناست. پروژه‌ای که معماران xyz در پرتغال انجام داده‌اند، بازطراحی بنایی ۱۰۰ ساله است که این اصل مرمتی به شکلی جالب در آن رعایت شده است. اگرچه این بنا از لحاظ تاریخی اهمیت خاصی نداشته و استفاده‌ی مجدد از فضاهای آن تنها دلیل بازسازی‌اش بوده است، اما طراحان برای هویت پیشین ساخت‌مان و به خصوص فنون سازه‌ای آن احترام قائل شده و مانند اشیای گران‌بهای یک موزه آن‌ها را به شکل حفاظت شده نمایش داده‌اند.

پنهان بودن همیشه‌گی سازه‌ی ساخت‌مان‌ها انسان را به دیدن‌شان کنج‌کاو می‌کند. ظهور نصفه و نیمه‌ی این سازه‌ی چوبی سال‌خورده، احتمالا برای استفاده‌کنندگان ساخت‌مان تجربه‌ی جالبی را رقم بزند. تجربه‌ای که حرف‌هایی فراتر از تماشای سازه‌های اکسپوز مدرن دارد.

کار با بادکنک‌های سفید، سبک خاص پتیلون در اینستالیشن‌هایی است که بیش‌تر در فضاهای متروکه اجرا می‌کند. «قلب تپنده» اولین اینستالیشن او در فضای عمومی است که درون بازاری در مرکز لندن اجرا شده است. در این پروژه، ۱۰۰ هزار بادکنک سفید‌رنگ در مسیری ۵۴ متری بر بالای سر مردم نصب شده و در پی انتقال پیامی به مراجعان این بازار قرن نوزدهمی است. چارلز پتیرون با نورپردازی حساب شده درون این بادکنک‌ها سعی در شبیه‌سازی پمپاژ خون در رگ‌ها داشته است تا با بیانی تمثیلی، این بازار را به عنوان قلب شهر معرفی کند. پوشش نیمه شفاف بادکنک‌ها کم و زیاد شدن نور را به خوبی نشان می‌دهد اما به نظر می‌رسد انتخاب آن برای بیان این مفهوم، صرفا مربوط به سبک همیشه‌گی هنرمند بوده است. این بادکنک‌ها به خاطر شباهت فرمی به ابرهای کارتونی، برای بیننده‌گان طبقه‌ی پایین هم‌چون ابرهای فانتزی نیز جلوه می‌کنند.

اینستالیشن‌هایی با این کیفیت و ابعاد، ظرفیت خیلی بیش‌تری برای انتقال مفاهیم دارند تا نصب پلاکارد و بنر و کارهای دم دستی و حساب نشده‌ی این‌چنینی، و کشور ما با داشتن روی‌دادها و مناسبت‌های مهم فراوان در تاریخ خود جای زیادی برای کار در این زمینه دارد.

گفته می‌شود میراث عظیمی از گذشته‌گان ما بشر در زیر آب‌ها و خاک‌ها مدفون است که اگر دست ما به آن‌ها می‌رسید دانش‌هایی متفاوت از آن‌چه امروز در دسترس داریم را به دست می‌آوردیم. حتی در متون اساطیر و ادیان هم شواهدی دال بر این مدعا وجود دارد. راز‌آمیزی اعماق و قعر‌ها هم خود به تنهایی دلیل مهمی برای شکل‌گیری این چنین انتظاراتی‌ست. اما همیشه این انتظارات پیرامون بسترهای کهن و مستعد می‌گردد و کم‌تر باور می‌کنیم که در دل یک دریاچه‌ی مصنوعی هم بشود شهری زیرآبی و کهن پیدا کرد.

«شهر شیر» یکی از شهرهای کهن چین قدیم است که شاید در حدود ۱۳۰۰ سال با سکنه‌ای قریب به ۳۰۰ هزارنفر برپا بوده است و حالا در عمق ۴۰ متری دریاچه‌ی مصنوعی جیان‌دائو پیدا شده است. در واقع دریاچه‌ را به اشتباه بر زمین‌هایی بنا کرده‌اند که گور شهری عظیم از چین باستان بوده است.

حتما تا به حال ساختمان‌های قدیمی در حال تخریب یا تخریب‌شده را دیده‌اید!؟ ساختمان‌هایی که در زمان قدیم با درنظرنگرفتن فاصله‌های اندک با سازه‌های کناری‌، دیوار همسایه را دیوار خود فرض می کردند و بخشی از جداره داخلی خودشان را روی آن بنا می‌کردند. این ساختمان‌ها پس از تخریب تا مدت‌ها روی دیوار همسایه‌ها یادگاری‌های جالبی باقی می‌گذارند. اگرچه گاهی این یادگاری‌ها کسالت‌بار یا نامناسب هستند اما معمولا خاطره‌هایی بسیار زنده را از درون خانه خراب شده به یاد می‌آورند. روابط فضایی و سلیقه‌های صاحب خانه و ...حتی میزان تمیزی خانواده‌ی قبلی را.

 مجموعه تصاویر زیر که از گروهی اینترنتی با تمرکز بر همین خانه‌ها اقتباس شده است به خوبی نمایان‌گر حال و هوای این ساختمان‌های خراب شده است. ساختمان‌هایی که اگرچه نیستند اما روح‌شان انگار هنوز حضور دارد. به خصوص وقتی دستی هنرمندانه با ترسیم‌هایی ساده کمی این زندگی سابقا جاری را آشکارتر می‌کند.

در یک تغییر کاربری و به‌سازی مناسب، سایت یک نیروگاه برق قدیمی به یک قطار هوایی شهربازی پرپیچ و خم تبدیل شده و خود نیروگاه هم به عنوان عنصری نمادین در مرکزیت سایت به انتظام دهنده‌ی فضایی مجموعه تبدیل شده که حتی پذیرای مسیر حرکت قطار در میان خودش هم هست.

این طور بناها به علت عظمت‌شون و برخورداری از معماری خاص‌شون نقش خاطره‌انگیز و قدرت‌مندی دارند و شاید بهترین باززنده‌سازی شون چنین کاربری‌هایی باشه. دقت کنین ببینین چه نماهای باشکوهی رو خلق کرده

رحلت پیامبر اعظم (ص)، شهادت فرزند بزرگ‌وارش امام حسن مجتبی (ع) و شهادت سلاله پاکش حضرت علی بن موسی الرضا (ع) رو بهتون تسلیت می گم... در این روزهای پایانی ماه صفر در عبادت‌ها و عزاداری‌هاتون ما رو هم فراموش نکنین و از دعا دریغ نکنین

-----------

با ورود دوربین عکاسی به ایران در اواسط دوران قاجاریه، بالطبع موضوعات مهم‌تر از نظر دستگاه حاکمه‌ی اون زمان اولین موضوعات عکاسی در ایران شدند. تصاویر زیادی از شخص پادشاه و اهل و دربارش و یا کاخ‌ها و بناهای مطرح و یا حتی آیین‌هایی که مورد توجه حاکمیت قرار داشته، از اون دوران دست ما رسیده.

خوش‌بختانه تصاویری هم محدود اما بسیار گویا از حرم مطهر امام رضا (ع) از اون‌ سال‌ها هست که در این پست با هم مشاهده می‌کنیم. حرمی که صفا و حرمت‌ش ورای اعصار و زمان‌ها و حکومت‌ها و حتی ملت‌هاست... حرمی که حرمت از عالم باقی گرفته.

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا....

البته در مورد تاریخ دقیق تصاویر بی‌اطلاعم و حتی تخریب‌های موجود در برخی از تصاویر این ابهام رو ایجاد می‌کنه که برخی از اون‌ها ممکنه مربوط به دوران نزدیک‌تری هم باشه. از منبع اصلی این تصاویر هم بی اطلاعم که بخوام رفرنس بدم. و البته چون منبع خودم نیستم بی دلیل لوگوی یانون‌دیزاین رو هم پای تصاویر نگذاشتم. اگر کسی از منبع اصلی انتشار این تصاویر مطلع بود به من هم بگه تا رفرنس بدم.

برخی ها این طوری هستند؛ یه حسی که انگار عذاب وجدان داشته باشند مظاهر تمدن معاصر رو دست بگیرن. یه حسی که حتی دوست دارند یک مک‌بوک، که عصاره تکنیک و زیبایی‌شناسی صنعتی عصر ماست، رو حتی به صورت یک کتاب قدیمی و مندرس در دست داشته باشن......

چرا این طوریه؟ نوستالژی دقیقا یعنی چی؟! از کجای آدمی بلند می شه این نوستالژی!؟ از کدوم نهاد...