دانکن شاتن به خاطر نمکی‌‌هایی که در طراحی وسایل معمول اداری به کار می‌برد (مانند این و این) و به خاطر طنز لطیف‌ش در برخی از طرح‌هایش به خوبی شناخته شده است. اضافه کردن یک چکه زندگی و لطافت به ابزارآلات رسمی و خشک اداری شاید به خوبی بتواند بار روانی فضاهای اداری آن هم با روش کار غربی -یعنی حجم بالای کار دفتری و بدون وقفه انتخابی- را تا حدودی کاهش دهد.

شاتن در طرح اخیر خود با طراحی یک مداد سیاه که در ازای تراشیدن رنگین کمان‌هایی جذاب تحویل آدم می‌دهد، حتی لطافتی عجیب به مداد سیاه داده است.

آیا لازمه برای درک لطافت یک چیز حتما اون رو تجربه کرد؟ و اگر این طور باشه این میان رسالت هنرمند پس چیه؟ هنر اتفاقا داعیه‌دار همین کاره! به شهود رسوندن مخاطب گاهی حتی از راه‌های به ظاهر غیرمرسوم و نوآورانه

نزار بیلیک هنرمند اوکراینی با شگفت‌آوری تمام در اثر «باران»‌ش با مدد گرفتن از ظرفیت‌ کنتراست و حالات خاص قامت انسان تونسته با نمایش یک فیگور انسانی در اندازه طبیعی و نسبت اون با یک قطره بزرگ آب که انگار از آسمان بر سر مجسمه افتاده به خوبی حس لطافت و پاکی آب باران رو انتقال بده....

پستی داشتیم که نوعی جدید از کاربرد گرافیک در معماری رو نشون می داد. در این پست نقاشی تنه‌ای به معماری می زنه و به کمک معماری میاد تا فضایی متفاوت بسازه.

در معماری داخلی این فضا، پوشش‌های سطوح به گونه‌ای با نخ نقاشی شده‌اند که گویا کل فضا یک نقاشی از فضای معماریه. بر روی هر کدوم از سطوح الگوهایی ساده به وسیله‌ی نخ‌های رنگی نقاشی شده و در پرسپکتیو رفته که علاوه بر القای درست عمق‌ها و حجم‌ها لطافتی نقاشی گون به فضا داده و شاید بشه اون رو تعاملی نو از معماری و نقاشی دونست. چرا که در برخی از سطوح فضاهای دروغین و فریب‌های نقاشی هم به کار رفته و عمق و کیفیت فضا به کلی چیزی متفاوت از پلانیه که روی کاغذ می شه از فضا ترسیم کرد.

یک ساعت حبابی؛ ساعتی شنی که‌ شن‌های اون در اوج لطافت به حباب‌های شفاف و لرزان آب تبدیل شدند.
به طور کلی ساعت شنی خیلی خوبه؛ در اون گذر زمان و گنجی که داره از دستت می ره رو به عینه می بینی اما
ارجحیتی که این ساعت نسبت به ساعت‌های شنی داره اینه که هربار این ساعت گونه ای متفاوت از گذر زمان رو تصویر می کنه و این یک نکته ی جدید به همراه داره....
هر آن نو شدن و هر لحظه در شانی بودن.....