با رواج کاربرد مصالح نو در ساختمان‌سازی و کنار رفتن روش‌های سنتی، نماسازی بناهای عصر اخیر نیز به سمت استفاده ا پوشش‌های وسیع صنعتی رفته‌اند. از میان این پوشش‌های صنعتی آن‌چه بیش‌تر از همه در ایران استفاده می‌شود ورق‌های کامپوزیتی آلومینیوم هستند که از متداول‌ترین ورقه‌های صنعتی در نماسازی به شمار می‌آیند. متاسفانه کاربرد این ورقه‌ها در نماسازی بناهای داخلی، به بدترین نحو ممکن و به ساده‌ترین وجه آن در حال رخ‌داد است. کم‌تر دیده می‌شود که معماران و سازندگان از ظرفیت‌های بالقوه این پانل‌ها درست استفاده کنند و سطوح وسیع آلومینیومی بدون هیچ سلیقه و طراحی خاصی نماهای شهری ما را در برمی‌گیرد.

متریال‌های جدید امکان فرم‌دهی‌های متنوع، سوراخ‌کاری‌های وسیع و ایجاد سطوح نورگذر و .... را برای ما ایجاد می‌کنند. همین آلومینیومی که در نماهای ساختمانی‌مان امروز به ساده‌ترین وجه تجربه‌اش می‌کنیم می‌تواند شکل بپذیرد و با سوراخ‌کاری حساب شده به یک نمای مشبک نورگذر متفاوت تبدیل شود. مانند نمای منحنی زیر که دفتر معماری توشیهیرو میزوتانی در ژاپن از ورقه‌های آلومینیوم ساختمانی، طراحی و اجرا کرده است.

متریال‌های جدید در کنار ایجاد فرصت‌های جدید، سوداهای جدید هم در طراحان ایجاد می‌کنن. مثلا این خونه رو نگاه کنیم. آیا به نظرتون در طراحی و ساخت این کلبه با متریال‌های پوششی نورگذر، طراح بیشتر در پی روشن شدن فضای داخل در روز بوده -که یک فرصته- یا در پی اون که خونه‌ای که می‌سازه مثل چراغی مثل فانوسی در دل شب روشن بشه؟ -که یک سوداست- :)

جدا کردن مرز بین این سوداها و عقلانیت‌ها خیلی مهمه. این که کجاها طراح بر فرصت‌های طراحی سواره و کجاها طراحی بر طراح سوار شده و اون رو داره راه می‌بره.

از این حرف‌ها گذشته در این کار باید اذعان کنم چه فرصت‌های طراحانه‌ش و چه سوداهاش جالب توجه و دوست‌داشتنیه :)