طراحان فرانسوی مجموعه‌ای از مبل‌مان منزل را با حال و هوای آرت دکو طراحی کرده‌اند. آن‌ها با بهره‌گیری از بتن به عنوان عنصر اصلی و نماینده‌ی معماری مدرن و افزودن مس در طرح‌های خود، نوعی مبل‌مان شبه معماری را با پوسته‌ای سخت ایجاد کرده‌اند. هم‌نشینی مس و بتن تا حدی تعادل رنگی و گرمی و سردی آن را حفظ کرده است. فرم‌های شکسته و متغیر، مصالح سنگین و غالب بودن وجه تزئینی از مشخصات آرت دکو است که در طرح‌های میراث‌داران فرانسوی آن، به وضوح دیده می‌شود.

اپرای سیدنی، طراحی اوتزن جوان، یورن اوتزن یکی از بناهای جریان‌ساز و آیکونیک سال‌های پایانی دوره مدرن در معماری ست که خیلی سریع به نمادی برای استرالیا تبدیل شد و منحنی‌های سازه اصلی آن آن‌قدر در جهان مشهور شد که امروز شاید کم‌تر کسی را که با رسانه‌های دنیا در ارتباط باشد بتوان یافت تا تصویری ذهنی از این سازه نداشته باشد.

اپرای سیدنی ۱۹۷۳ یعنی ۴۰ سال پیش افتتاح شد و گفته می‌شود که تا به حال میزبان حدود ۶۵ میلیون مخاطب در بیش از ۸۰ هزار مراسم بوده است. طراحی اپرای سیدنی به صورت یک مسابقه بود. مسابقه‌ای در سال ۱۹۵۶ که هم پدر و یورن جوان در آن شرکت کردند اما طرح پسر پرنده شد. طرحی که امروز پس از گذشت بیش از ۵۵ سال هنوز برای معماران حرفه‌ای و دانش‌گاهی حرف‌های فراوان دارد. به عنوان مثال پیچیدگی دیاگرام‌هایی که اوتزن بر اساس آن‌ها طرح سازه‌ی اپرا را اتود کرده‌است بسیار به تحلیل‌های پیچیده‌ای شبیه است که امروزه ما بر معماری‌های اعجاب‌آور باستان ترسیم می‌کنیم.

در ساخت هم اپرای سیدنی با بهره‌گیری از سیستم پوشش صفحات حساب‌شده‌ای که بر روی سازه‌ی خاص آن قرارمی‌گیرد در زمان خود و حتی تا امروز پروژه‌ای خاص به حساب می‌آید. صفحاتی که با وجود تغییر ابعاد گسترده در طول سطح به طوری با یک‌دیگر ترکیب شده‌اند که امروزه تصور ساخت آن‌ها در پنجاه سال گذشته بدون وجود فرآیندهای فن‌آورانه ساخت رایانه‌ای امروز بسیار سخت است.

مدرسه ملی هنر کوبا یکی از بناهای مهم اواخر عصر مدرن در کوباست که به کل تا ۱۹۹۹ یعنی ۳۸ سال پس از ساخت آن دنیای معماری از آن بی‌خبر بود. طرح‌ریزی اولیه استقرار و ساخت چنین بنایی را خود چه‌گوارا و فیدل کاسترو داده بودند و طراحی بنا در چند مرحله و توسط معماران متعددی از کوبا انجام پذیرفته است.

معماری مدرسه ملی هنر کوبا ترکیبی از سازه‌های سنتی و رفتارهای نوین سازه‌ای با تمرکز بر ترکیب آجر و بتن مسلح بود که در میان آثار اواخر عصر مدرن و دهه هفتاد جلوه‌ای خاص دارد. از آن‌جا که می‌دانم کم‌تر دانش‌جویان معماری و فارغ‌التحصیلان چنین جلوه‌هایی از معماری عصر مدرن را دیده‌اند دیدن این پست را خالی از لطف نمی‌دانم. 

درست آوریل 1889 میلادی بود که در نمایشگاه جهانی پاریس، مهندسی فرانسوی  به نام ایفل، برجی فلزی رو دقیقا در قلب شهر پاریس بنا کرد که اعتراض همگان رو برانگیخت. در اون سال‌ها هنرمندان و نویسندگان شهر نامه‌های سرگشاده‌ی بسیاری رو به مسئولان نمایشگاه نوشتند که «این برج مسخره، سرگیجه‌آور و بی‌مصرف که مانند دودکش غول پیکر کارخانه‌های صنعتی‌ست»(تاریخ معماری مدرن ، لئوناردو بنه ولو ، صفحه 190) رو از شهر پاریس حذف کنید. اما خب بعد از تمام شدن این نمایشگاه مثل این که اکثر مخالفین نظرشون رو تغییر دادن و این غول آهنی رو به عنوان نماد شهرشون پذیرفتن و به این ترتیب این بنا تا به امروز هم پا برجاست.

اما شاید تا به حال کسی از ما خبر نداشت که پس از ساخت ایفل در پاریس، انگلیسی‌ها هم تصمیم داشتند در رقابت با فرانسوی‌ها، برجی فلزی بلندتر از ایفل بسازند!

ماجرا از این قرار بوده که در سال 1890 میلادی مسابقه‌ی بین المللی طراحی برج لندن برگزار می‌شه و تعداد زیادی طرح از نقاط مختلف جهان به دست داوران می‌رسه و در نهایت طرح شماره‌ی 37 (اولین تصویر) که فقط حدود 65 متر بلندتر از ایفل بوده، برنده‌ی مسابقه می‌شه. اما خب در اون زمان هزینه‌ی ساخت این برج با این همه آهن بسیار بالا می‌ره و در نتیجه مسئولین پروژه نمی‌تونن از پس هزینه‌های ساخت بربیان و ساخت پروژه متوقف می‌شه. ولی خب انگلیسی ها امسال یعنی در ماه مارس 2012 بالاخره به آرزوشون رسیدن و برج حدود 310 متری The Shard اثر معمار معروف ایتالیایی Renzo Piano رو در شهر لندن افتتاح کردن.

در این پست تعدادی از تصاویر طرح‌های این مسابقه در سال 1890 به نمایش در اومده که حال و هوای معماری اواخر قرن 19 که اوایل شکل‌گیری معماری مدرن هم هست، رو به خوبی نشون می‌دهند.

اسکار نیمایر، معمار مشهور برزیلی چهارشنبه، 15 آذرماه 1391 هجری شمسی، در سن 104 سالگی در ریودوژانیرو در گذشت.

نیمایر بیشتر به عنوان جریان ساز در نسل مدرن معماران برزیلی و یکی از صاحب‌سبک‌های معماری مدرن متاخر جهان شناخته می‌شد و بسیاری بناهای دولتی برزیل در سال‌های اخیر از آثار اوست. 

تجربه عبرت آموز پروئیت ایگو در عصر مدرن. آیا مسکن مهر و روند اجرای آن سرنوشتی مشابه پروئیت ایگو خواهد داشت!؟ یا رویه ها تغییر خواهند کرد...