ما ملت مهربانی هستیم، اما نمیدانم چرا وقتی به معماری و ساختمان میرسیم تمام رحم و شفقت خود را انگار از دست میدهیم. دادن عرصهای از زمین به شهر و به خلقالله نه تنها یک خدمت به خلق و یک مهربانیست بلکه حتی میتواند و در غالب موارد هم چنین است که ارزش بنای معماری را دوچندان میکند.
حتی امروز در معماریهای مسکونی آپارتمانی نیز اگر منصف باشیم میبینیم حیاط خانه هیچ کاربری مفیدی ندارد و به دلیل خصوصی نبودن تقریبا به استفاده هیچیک از ساکنین درنمیآید. در چنین مواردی چرا نباید این حیاط را با حفظ طراحی و مناسبسازی و رسیدگی، به روی شهر باز کنیم؟ چرا در حق مومنین محبت نکنیم؟ اگر حیاط خانهتان را در اختیار شهر میگذاشتید چیزی شبیه این خانهی بازسازی شده توسط استودیو DYNAMO در فرانکفورت آلمان میشد. خانهای که انگار به شهر لبخندی همیشگی زده است.
دیگر خودتان به حساب بناهایی که کاربری اداری دارند برسید. آنها که به نظرم حتی میتوان برایشان قانون شهرداری نوشت که باید چنین کنند!
- ۰ نظر
- ۲۷ خرداد ۹۲ ، ۱۲:۳۴