حتما در بعضی از فیلم‌ها دیده‌اید که عده‌ای با نگاه کردن به ظرف شیشه‌ای، از وضعیت یک کشتی یا انسان در جایی دیگر با خبر می‌شوند، یا مواردی شبیه به این که در فیلم‌های علمی-تخیلی زیاد دیده‌ایم. ساخت‌مان‌های محبوس در شیشه‌ٔ دی یانگ چیزی شبیه به این داستان‌های افسانه‌ای است که این بار معماری نقش محوری آن را ایفا می‌کند. هنرمند، این بناهای مینیاتوری معلق در هوا را دورن لوله‌های آزمایش‌گاهی محبوس کرده است، لوله‌هایی که انسان را یاد نمونه‌برداری و آزمایش نیز می‌اندازند. انگار که ساخت‌مان‌ها را به هم‌راه زمین بسترشان از وسط شهر کنده‌ و آن‌ها را برای بررسی و آزمایش‌ آماده کرده‌اند !

آثار به جا مانده از معماری مدرن در بعضی جهات شباهت‌های جدی به هم دارند. گسترش کاربرد بتن به عنوان مصالحی که نقش سازه و نما را هم‌زمان بازی می‌کرد در این دوره اتفاق افتاد. استودیو متریال ایم‌متریال، نه ماکت کوچک بتنی را از بناهای شاخص این دوره و از میان آثار له‌کوربوزیه، رایت، آندو و نیمایر ساخته است. از آن‌جا که در این برهه از زمان، معماری مکعبی مدرن هنوز جای خود را به دیکانستراکتیویسم یا ساختارزدایی نداده بود، سازنده‌گان ماکت نیز راحت‌تر توانسته‌اند با ساختن چند قطعه‌ی مکعب شکل و کنار هم چیدن آن‌ها، یک بنای کامل را تنها از بتن بسازند.

زنده‌گی در هر محیطی تاثیرات خودش را دارد. چیزهای که افراد به صورت روزانه با آن‌ سر و کار دارند، مواد و مصالحی که هر روز می‌بینند یا لمس می‌کنند و خلاصه هرآن‌چه یک زنده‌گی مثل زنده‌گی شهری را شکل می‌دهد، بی‌تردید در حواس و عادات انسان‌ها خودش را جا می‌کند. یکی از بیش‌ترین چیزهایی که هر روز در گذر از شهر و یا حتی خارج از شهر می‌بینیم، ساخت‌وسازهایی است که به شکل معمول با بتن و سیمان و مصالحی مثل بلوک سیمانی ساخته می‌شوند. برای همین استودیوی تایوانی تریپل‌لیوینگ، مقیاس این عناصر را از ساخت‌مان‌هایی حقیقی به مقیاس رومیزی تغییر داده تا هم این عادت را با چاشنی طنز برای ما امتداد دهد و هم این‌که از همین مصالح برای ساخت شهری کوچک برای لوازم‌التحریرها استفاده کند. حالا می‌شود با این جامدادی‌ها بازی راه‌ انداخت! شهری که در آن مدادهای کوچک خانه‌هایی به ابعاد خودشان دارند تا از چشم ما مخفی نشوند و مدادهای بلندتر نقش دودکش را بازی می‌کنند! با وجود ایده و طراحی متفاوت این مجموعه، برخی فکر می‌کنند شاید خوب نباشد که همین اندک مظاهر طبیعت نیز که گاهی در نقش یک رومیزی چوبی کوچک در اتاق ما ظاهر می‌شود، جای خود را به ماکتی از مصالح پیچیده و انسان‌ساز ام‌روزی بدهد.

حتما تا به حال تجربه کرده‌اید یا دیده‌اید که انفجار اشیا به‌خصوص برای کودکان جذاب است. البته انفجاری که در سطح محدود و توسط خود آن‌ها انجام گیرد. ذات انفجار به خاطر محفی بودن آن و نمایش دفعی و شدیدش معمولا برای همه دارای جذابیت و هیجان است. حالا فرض کنید همین نمایش جذاب و بعضا خطرناک! به جای فضای باز، این‌بار در داخل خانه انجام شود. یوشی هرزگ و دانیله کایر عکاس، از جذابیت فرمی انفجار که اتفاقا در لحظات محدودی هم قابل مشاهده هست، عکاسی کرده‌اند و سعی داشته‌اند که این انفجار را در زیباترین لحظه‌ی حود شکار کنند. برای مرموز بودن و جذابیت بیش‌تر، آن‌ها مبدا انفجار را در بعضی تصاویر درون یک آباژور یا زیر در یک اتاق در نظر گرفته‌اند. فضاهایی که در زنده‌گی روزمره جلو چشم‌مان هستند اما ما پشت آن‌ها را نمی‌بینیم.

ما نمی‌دانیم. شاید برای یک موجود کوچک‌تر مانند مورچه، یک خیار حکم گیاهی غول آسا و بلند بالا را داشته باشد که راه رفتن میان انبوهی از آنان، به مثابه‌ی گشت و گذار در جنگلی سبز باشد!... همین جذابیت تغییر ناظر تاکنون منجر به ساخت فیلم‌ها و انیمیشن‌های گوناگونی شده که دنیا را از نگاه موجودات مختلف، کوچک‌تر و بزرگ‌تر از انسان، آبی و هوایی و زمینی به ما معرفی می‌کند.

حالا که لنزهای ماکرو به ابزاری شایع میان کاربران تکنولوژی تبدیل شده است، شاید نگاه‌ها به گوشه و کنار زنده‌گی‌مان دقیق‌تر شود و انسان‌ها در روال عادی روزانه‌ی خود به کشف‌هایی تازه و شگفت برسند. تاتسویا، هنرمند ژاپنی، نه تنها این نگاه را در حد تحسین برانگیزی به محیط خود دارد، بلکه با استفاده از هنر مجسمه‌سازی خود اقدام به تکمیل این اکتشافات کرده و فضاهایی مینیاتوری و خلاق را می‌آفریند. از قضا تاتسویا هنرمند پرکاری هم هست. او برای خود تقویمی مینیاتوری خلق کرده و هر روز صحنه‌ای جدید از این دنیای مخفی را برای بیننده به تصویر می‌کشد.