گاهی که دوست دارین با خانواده به بیرون برین و در دل چمنزار نهارتون رو صرف کنین، بعد از پنجره های کوچیک مسکونی های چند طبقهی تاریک و بی روح تون به خیابونهای چرک تهران بزرگ نگاه می ندازین و آه حسرت و داغ صحرا سرمیکشین، این جور گاه ها، شاید بدتون نیاد میز نهارخوری خونه هاتون چنین چیزی باشه لاجرم.
- ۱ نظر
- ۲۵ دی ۹۰ ، ۱۷:۲۱