برنارد چومی یک غرفه شیشه‌ای مشهور دارد که در سال ۱۹۹۰ در حاشیه یک نمایش‌گاه هلندی طراحی و اجرا می‌کند. این غرفه شیشه‌ای رها شده حالا به دست استودیو هلندی شیفت با نگاهی نو بازسازی شده است که فارغ از نتیجه و جذابیت احتمالی آن برای برخی، اختلاف نگاه مورد نظر قابل توجه و دقت است. ارزش‌های نهفته در یک بنای شیشه‌ای شفاف که خوانشی متعادل و شفاف از پیرامون خود برای مخاطب دارد و خود نیز برای مخاطب به نهایت شفافیت و صداقت رخ‌نمایی می‌کند حالا به ارزش‌هایی دیگر تبدیل شده‌است که علاوه بر خوانش‌هایی خاص از محیط یک تضارب آرا و چندصدایی در برداشت را نیز در پی دارد. 

پوشش جدید غرفه شیشه‌ای چومی، با مبهمی و محو فضای پیرامون -به دلیل استفاده از شیشه غیرشفاف- بر فهم مبهم معاصر تاکید دارد. با رنگ‌بندی متفاوت و مدام در حال تغییرش با عدم امکان فهم مشترک و شفاف از واقعیت و صدالبته با مالیخولیای رنگی که برای مخاطب می‌سازد، بر گیجی و گنگی دنیای معاصر اصرار دارد. این فاصله فهم واقعیت میان نسل ما و یک نسل قبل است..... جهان با سرعتی عجیب به سمت انکار می‌رود و تنها یک شکست در این شیشه‌های رنگی مبهم می‌تواند ما را از خواب بیدار کند.

هنرمند فرانسوی فابین ریوری  که از سال ۲۰۰۷ تا کنون بر تلفیق عکاسی و نقاشی به عنوان یک شیوه تمرکز کرده است، در مجموعه آینه این تلفیق تکنیکی را مبدل به رویارویی واقعیت و رویا کرده است.  حضور رنگ و تاش‌های آب‌رنگ بر مناظر سیاه‌وسفید و عموما دربردارنده خط افقی منحصربه‌فرد،  به بازنمودهایی رویایی انجامیده است. 

آیینه‌گی رویایی رنگ‌ها برای واقعیت سرد و خاموش سیاه و سفید..... 

عکاسی‌های سورئال جان ویلیام کیدی عکس‌هایی صرفا هنری با نگاه‌ بیان سورئال صرف نیست. این عکاسی‌ها را می‌توان با کاریکاتورهای اجتماعی مقایسه کرد؛ آن‌جا که کاریکاتوریست با بیانی بزرگ‌نمایی‌شده به رفع یک ناهنجاری اجتماعی یا ایجاد یک نگاه نو در مخاطب اقدام می‌کند. کیدی در طراحی این گونه تصاویر به دنبال نوعی مطالعه روان‌شناسی بر روی مخاطب است. مطالعه‌ای بر روی نسبت میان واقعیت و درک در مخاطب که از طریق آشنایی‌زدایی‌های معمولی به دست می‌آید.

با رشد و گسترش ابزارها و تکنیک‌های عکاسی، چیزی که امروز کم‌تر اصالت دارد -البته به جز وادی عکاسی خبری- واقعیت عکس است. امروزه عکاسان روش‌های عکاسی را به منزله ابزارهایی برای بیان به مانند ابزارهای نقاشی در دست یک نقاش به کار می‌گیرند و از ارائه عکس‌های ساخته شده ابایی ندارند. 

مجموعه سرزمین خیال ایلدیکو نیر عکس‌هایی ساخته شده است که پهنه‌ای رویایی و نقاشی‌گون را به تصویر درآورده است. در برخی شات‌ها تکنیک‌های عکاسی آن قدر از واقعیت فاصله گرفته است که بدون دانستن این که این پرده‌ها از عکس به دست آمده‌اند، بی‌شک گمان می‌کنیم نقاشی هستند

چه می‌شد اگر دنیای واقع هم این قدر شوخی بود که به مدد به کار بردن تنظیماتی خستگی‌ها و مشکلات و اندوه ها رو برطرف می کردیم؟ پرتره‌های شخصی که فلورا بورسی از خودش در کنار ساخته‌ شده برخی منوهای فوتوشاپ گرفته و در هر کدوم رفع یک مشکل رو به آسانی ترمیم‌های فوتوشاپی نوید می‌ده این رویا رو در آدم زنده می‌کنه....

بگذارین یک نکته ای هم بگم... دنیا بر خلاف اون چیزی که اهل دنیا می‌پندارن قوانینی سخت ساده داره و عموما بر خلاف تصور مادیون... و چرا که نه؟ بزرگ‌ترین مشکلات با تنظیماتی ساده و مختص به راحتی مرتفع می شه. 

حیف که باورمندان اندک ند....

همیشه  در وادی هنر بودند و همیشه خواهند بود کسانی که به واسطه تمرین و ممارست زیاد در فنی اون‌چنان قدرت پیدا می‌کنن که بیننده رو متوجه خودشون می‌کنن. مثلا این نقاش یعنی جیمز مایلن اون‌چنان با همین خودکارهای معمولی به روش نقطه گذاری خوب کار می‌کنه که می‌تونه تصاویری بسیار واقعی خلق کنه.

اما سوال این جاست که واقعا چنین آثاری رو باید هنری دانست یا تنها یک فن هستند؟ در ارزش‌های فنی این کارها تردیدی وارد نمی‌کنم اما بیشتر می‌خوام توجه بدم که دقت کنیم ببینیم چرا چنین آثاری رو هنری و دیدنی تلقی می‌کنیم؟ 

فرانک ارنیوین با تهیه یک اپلیکیشن تحت وب ما رو به دیدار یک واقعیت نامحسوس اما موجود در جهان امروز می‌بره. از اون جهت که توپیتر رو هوش‌مندانه‌ترین دست‌یافته عصر ارتباطات می دونم و از اون‌جا که آشکارسازی یک به ظاهر ناپیدا علاوه بر جذابیت در خودش آیه هم داره :) این کار جالب رو به اشتراک می‌گذارم.

تجربه شورانگیز آشکارسازی یک واقعیت موازی با جهان واقعی ما

 Horizons Steel یکی دیگه از آثار سورئال مجسمه ساز نیوزیلندی Neil Dawson ، سعی داره تا مفهوم بعد رو در ذهن ما به چالش بکشه. غیر از این بیانی که در این حجم هست بسیار به بیان های گرافیکی کامپیوتری نزدیکه و این یعنی آمیختگی بیان فضای دیجیتالی در دنیای واقع؛ چیزی که منجر به نوعی فریب تصویری و به چالش کشیدن ذهن در مرز بین واقعیت و مجاز می شه

هرچند این گونه تلاش‌ها برای آمیختگی واقعیت و مجاز و به چالش کشیدن ذهن در سال‌های اخیر در جوامع هنری کم نیست اما  این اثر ویژگی منحصر به فردی هم داره و اون ابعاد بزرگیه که کار شده که به نوعی تلاشی برای بیان وسیع‌تر از این چالش در ابعاد یک نماد شهری و منظری به حساب میاد....

اسکچینگ در واقعیت سه بعدی.