اگه قرار باشه یک شهر با تمام هویت و خاطراتش رو در یک پرده کوچک و مختصر نشون بدین چه می کنین؟ مثلا اگه قرار باشه همین تهران ما یا هر کدوم از شهرهای ایران که ساکن هستین رو در یک پرده تصویر کنین چه می کنین؟
آیا جز اینه که لاجرم به سمت طرح هایی بی مکان و بی زمان می رین؟ طرح هایی که پرسپکتیو ندارند و انتزاع در اون ها متناسب با حرف‌های زیادیه که می خوان بزنن.

راستش رو بخواین بین این سبک -که با هم حرف زدیم- و مینیاتور ایرانی که قرار داره حرف های گنده تر از دهان رئالیسم بزنه، شباهت هایی وجود داره، هر چند در مینیاتورها بر خلاف این تصاویر، نه کمیت داده که کیفیت داده منجربه این گونه تصویرسازی می شه .
راستی این جا در یانون‌دیزاین هم کارهای یکی از دوستان مون رو قبلا با هم دیدیم که حال و هوایی شبیه به این تصویرسازی ها داشت.

نمی دونم شاید حسادت باشه، اما وقت هایی که اتودهایی به این سادگی اما تاثیرگذاری و پراحساسی می بینم کلی ناراحت می‌شم! چرا ما نباید به بیان های خوب و درخور در نمایشگاه ها و فضاسازی های معنایی و فرهنگی مون برسیم!؟ واقعا همیشه موضوع هزینه نیست یا اجرای سخت .

این اینستالیشن تعاملی، مجموعه ای عروس دریایی اوریگامی کاغذیه که در آکواریوم ونکور کانادا از سازه‌ای ساده و سبک و البته طراحی شده آویز شدند و نورهایی رنگی در اون ها قرار داده شده که به صورت تعاملی تغییر رنگ  و نور می دن. کار تلفیقی از نور و هنر اریگامی و فانوس های شرقی و موضوعات دریاییه!

صرف نظر از بخش نورها و اینتراکتیو بودنشون که البته اتود سختی نیست، باقی طرح تنها بر خوش فکری و طراحی اتکا داره و ساخت خوبش هم نتیجه دقت خوبه نه هزینه های گزاف.