مبل‌مان شهری به خاطر تاثیرگذاری عمومی و دیده شدن دائمی اهمیت ویژه‌ای دارند. به خصوص مبل‌مان مرتبط با گیاهان که باید برای نگه‌داری و رشد گیاه نیز مناسب‌ باشند. در تهران و بعضی شهرهای دیگر چند سالی است که گل‌جا‌های بتنی و سنگی این نقش را ایفا کرده‌اند. طرح میشاییل کونیگ که اِلماس نامیده شده، مزیت‌هایی نسبت به این مبل‌مان افقی معمول دارد. او یک پارتیشن یا جداکننده طراحی کرده است که به خاطر ابعاد قابل حمل و ساختار مدولار، قابلیت‌های مختلفی را بسته به فضای استفاده و سلیقه‌ی کاربر خواهد داشت. دیواره‌ی عمودی مجوف این گل‌دان اجازه‌ی درگیر شدن گیاه با آن و رشد گیاهان رونده و گل‌های بلند را راحت‌تر می‌دهد. ضمن این‌که این دیوار با جهت‌گیری خود، فضای بیرون و درون خود را به شیوه‌ی به‌تری تفکیک می‌کند. با شیوه‌‌های ام روزی طراحی الکو و بافت‌های متنوع، می‌شود الگوهای جذاب‌ و پازل مانند برای این گل‌جاها طراحی کرد.

برای یک رستوران مدیترانه‌ای در نیویورک، مانتزالین صفحه‌ای توری‌مانند از طناب ساخته است که دو قسمت رستوران را از هم جدا می‌کند. طبق گفته‌ی طراح ایده‌ی ابتدایی از میوه‌های انگور و زیتون، به خاطر حضور در سنت مدیترانه‌ای گرفته شده است. هم‌چنین با توجه به تاریخ ماهی‌گیری در یونان، طناب به عنوان ماده‌ی اصلی به کار رفته است. مانتزالین از هنر بافندگی که به خصوص مورد علاقه‌ی خانم‌هاست، این‌بار در ابعاد بزرگ و در قالب معماری استفاده کرده است. به گونه‌ای که با ایجاد شبکه‌ای ضخیم از چند ردیف طناب ساختار اصلی آن را شکل داده و فضای خالی بین آن را نیز با ردیف‌های نازک‌تری از طناب به هم متصل کرده است. به این شکل او یک صفحه‌ی یک‌پارچه‌ی مشبک  را حدفاصل دو فضا کرده است.

شاید اگر به دور و بر خودمان دقیق‌تر شویم، نمونه‌ی هنرها و صنایع دستی که با بافندگی سر و کار دارد را به وفور ببینیم. از حصیربافی در شمال و جنوب کشور برای تهیه وسایل گرفته تا کلاف کردن چوب‌های نازک برای ساخت کپر در روستاها و نمونه‌هایی دیگر. حال باید از خودمان بپرسیم که آیا طراحان داخلی نباید به فکر توسعه و استفاده از این تکنیک‌های بومی در نیازهای روزمره‌مان باشند؟