می دونین که در تصاویر، وقتی نور از پشت تصویر بتابه تا حدودی عمق تصویر در ذهن آدمی ایجاد می شه. برا همینه که مثلا تصاویر تخت هیچ وقت مثلا واقعیت نمی تونن رو آدم تاثیر بگذارند، چون نور از مقابل به تصویر می خوره و بازگشت می کنه به چشم می رسه...

این جا طرحی از یک نو لامپ محیطی داریم که به صورت صفحه ای تخت اولا نور رو پخش می کنه در اتاق و ثانیا به خاطر تصویرهایی که انتخاب شده، در اتاقی با ارتفاع کم احساس بودن در فضایی بلند با کاراکترهای مختلف رو برای فرد درست می کنه. طرح جالبی بود و خیلی قابل استفاده برای رفقای طراح داخلی .

 

اگه قرار باشه یک شهر با تمام هویت و خاطراتش رو در یک پرده کوچک و مختصر نشون بدین چه می کنین؟ مثلا اگه قرار باشه همین تهران ما یا هر کدوم از شهرهای ایران که ساکن هستین رو در یک پرده تصویر کنین چه می کنین؟
آیا جز اینه که لاجرم به سمت طرح هایی بی مکان و بی زمان می رین؟ طرح هایی که پرسپکتیو ندارند و انتزاع در اون ها متناسب با حرف‌های زیادیه که می خوان بزنن.

راستش رو بخواین بین این سبک -که با هم حرف زدیم- و مینیاتور ایرانی که قرار داره حرف های گنده تر از دهان رئالیسم بزنه، شباهت هایی وجود داره، هر چند در مینیاتورها بر خلاف این تصاویر، نه کمیت داده که کیفیت داده منجربه این گونه تصویرسازی می شه .
راستی این جا در یانون‌دیزاین هم کارهای یکی از دوستان مون رو قبلا با هم دیدیم که حال و هوایی شبیه به این تصویرسازی ها داشت.