تجربه تعلیق اون قدر هیجان انگیزه که هر روز مشاهده می کنیم به طرق مختلف طرح هایی در عرصه های مختلف هنری عرضه می شه و در همه اون‌ها به نوعی تجربه‌ی تعلیق گنجانده شده. انگار بشر معاصر با وجود درنوردیدن عرصه های گوناگون هیجان و لذت و البته سرگردونی در خیلی از اون‌ها، هنوز در تجربه‌ی تعلیق جای کشف و دریافت‌های جدید برای خودش می بینه. شاید هم یکی از دلایل مهم این قضیه ، عدم همه گیز بودن این تجربه باشه

این اینستالیشن به صورت یک بادکنک غول پیکر شفاف که در محیط بسته محصور شده، تجربه ی تعلیقی رعب‌آور و هیجان انگیز رو برای مخاطب ایجاد می کنه. راه رفتن بر سطحی غیرقابل اعتماد و در ارتفاعی نه چندان کوتاه. در حالی که دوستان و دیگر مخاطبان اثر در زیر تو راه می رن و تقلای تو رو مشاهده می کنن.

سازه های پنیوماتیک یا همون سازه‌های بادی، در انواع متکی بر هوا و یا پرشده از هوا، به واسطه‌ی وزن سبک و اجرای سریع‌شون این روزها برای استفاده های مختلف و مهم‌تر از همه برای استفاده های موقتی نظیر نمایشگاه ها و مراسم‌های چند روزه استفاده می شن.

در این پست چند اتود نوآورانه از سازه های بادی رو با هم می بینیم.

 یک مجموعه شهری (میدان گاهی) به صورت پارک و چند فضای عمومی سرپوشیده و سرباز؛ خیلی من رو یاد مجموعه پارک‌های تپه های عباس آباد تهران می ندازه

چند کار خوب در این مجموعه دیدم. گنبد ژئودزی با پنلینگ پنیوماتیک خوش ساختش؛ توربین‌های بادی که به صورت المان هایی زیبا طراحی شدن و در کنار تولید برق محدود مربوط به روشنایی مجموعه پل رو هم به سایر بخش ها متصل کردند و استفاده نسبتا خوب از پوشش های سبز غیر از چمن و آب در حواشی گنبد و حاشیه مجموعه.