میوه‌ها در تنهایی‌شان چه می‌کنند؟! شاید مشغول بازی‌گوشی شوند و آش‌پزخانه را به هم بریزند! بنوئیت جیمز، هنرمند فرانسوی، میو‌ها را این‌گونه دیده و به آن‌ها جان‌ بخشیده است. او هر کدام از میوه‌ها را روی یک اسکیت‌بورد سوار کرده و آن را در حال حرکت روی وسایل آش‌پزخانه به تصویر کشیده است. جیمز ظرفیت‌های فیزیکی هر میوه نیز را در کارهای‌ش لحاظ کرده و شاید این تصاویر او ایده‌ای باشد برای ساخت یک انیمیشن، چرا که معمولا در انیمیشن‌های این‌چنینی برای متحرک ساختن اجسام بی‌جان با مشکل رو‌به‌رو می‌شوند و به نظر،  جیمز پیش‌نهاد جالبی برای این موضوع داده است. در آش‌پزخانه‌ی او کیوی از روی شیر آب می‌پرد، پیاز بااحتیاط از روی نوارهای نازک ماکارونی عبور می‌کند و تنها گوجه فرودی ناموفق داشته است!

فضا ظرفیت بازی دارد. فضای خام بدون هر گونه وسیله بازی می‌تواند خودش برای بچه‌ها هیجان انگیز و جالب باشد و به نظر می‌رسد بازی در فضا -که کودک در آن محاط است- نسبت به بازی کودک با اشیا -که کودک بر آن‌ها محیط است- اخلاق بهتری را برای کودکان به همراه دارد. در چنین بستری برای بازی، بچه به جای آن‌که حاکم مطلق اسباب‌بازی‌هایش باشد و با هر کدام هر کاری که بخواهد بکند، خود در تزاحمات و چالش های طبیعی با فضای محیط بر خودش است و این در سازندگی روحی و واقع‌گرایی کودک تاثیر خوبی دارد.

خانه جری را استودیو پیاز طراحی کرده است. خانه‌ای که برای یک زوج جوان و چهار پسرشان در تایلند طراحی شده است و خود معماران طراحی آن را ملهم از خاطرات ذهنی‌شان از کارتون تام و جری و اتفاقات هیجان‌انگیز این کارتون می‌دانند. خانه درون خود یک خالی عظیم دارد که در ترازهای طبقات گوناگون با توری حساب شده بسته شده است. این تورها در ترکیب با نردبان‌ها، سطوح شیب‌دار، حفره‌ها و  تونل‌ها یک ظرفیت بازی عظیم را در تمام این خانه ایجاد کرده است. بچه ها می‌توانند بدون هیچ اسباب‌بازی خاصی تمام روز را مانند تام و جری دنبال هم بدوند و بارها لذت افتادن بی‌خطر از ارتفاعات را تجربه کنند..... فضا در این جا بزرگ‌ترین اسباب‌بازی بچه‌هاست.

یکی از شاخصه‌های بدون دردسر فرهنگ‌ها، غذاهای آن‌هاست! یعنی شاخصه‌ای که به هیچ کس برنمی‌خورد و در مخالفت با فرهنگی دیگر قرار نمی‌گیرد. کسی شما را به خاطر این که مثلا قرمه‌سبزی می‌خورید و هات‌داگ نمی‌خورید به جنگ تهدید نمی‌کند! اما به راحتی شما را به خاطر آن‌که کلمه توحید سر می‌دهید و عبادت بت‌ها و یا طاغوت سرمایه‌داری را نمی‌کنید، شایسته نبودن قلم‌داد می‌کنند. فرهنگ‌ها خیلی راحت در وجوه اصلی‌شان با هم در تعارض قرار می‌گیرند اما در وجوه عرضی و غیرواقعی‌شان به راحتی دوستی شکل می‌گیرد چرا که انگیزه‌ای برای تعارض وجود ندارد! شاید این مهم‌ترین دلیل شاخص‌شدن دیپلماسی غذا در سال‌های اخیر است. شاید این مهم‌ترین دلیل برای سفارت‌ها و کنسول‌گری‌های فرهنگی راحت‌طلب کشور انقلابی ماست که با تبلیغ غذاها و فرهنگ جشن‌ها و لباس‌های محلی و ... ایران زمین سعی در شناساندن ما به دنیا دارند! آهسته آهسته بروند تا کسی شاخ‌شان نزند!

آژانس تبلیغاتی وایبین در حاشیه فستیوال بین‌المللی غذای سیدنی (یکی از بسترهای مواجه بی‌خطر وجوه ساده‌ی فرهنگ‌ها) با ایده‌ای جالب و اجرایی بسیار خوب با عرضه کلاژهایی از پرچم کشورها ساخته‌شده با غذاهای غالب‌شان به میدان آمده است. شاید اگر قرار بود ایران چند هزارساله و اسلامی و انقلابی و اخلاقی ما را هم این طور به دنیا می‌شناساندیدم، پرچمی سه‌رنگ نه به نماد سبزی سرزمین و خون شهیدان و پاکی روان که به نماد گوجه و خیار و پیاز سالاد شیرازی ایرانی می‌‌داشتیم! 

استفاده از ظروف یک‌بار مصرف امروز در بین جامعه ما خیلی شایع شده است؛ حتی در جمع‌های مذهبی و آن‌جایی که عملی مستحب و خوب در حال برگزاری است. ما خیلی وقت‌ها در کنار این مستحب‌ها داریم یک حرام بزرگ مرتکب می‌شویم: اسراف! مصرف بی‌رویه منابع کره زمین در قالب ظروف یک‌بار مصرف و با بهانه‌ی پاکیزگی و سرعت عمل و آسانی.

کیون دنگ با طراحی قاشق چنگال‌های یک‌بار مصرف ملهم از فرم‌های طبیعی و به شکل گیاهان خوردنی، در پی آن است تا مصرف این ظروف را کنترل کند. خودش می‌گوید: «این ظروف با این ظاهر و تاثیر روانی یک سوال را در طول زمان استفاده مدام از استفاده کنند می‌کنند: آیا واقعا به راحتی این‌ را می‌خواهی دور بیاندازی؟!»