Field of Light by Bruce Munro
شنبه, ۲۵ تیر ۱۳۹۰، ۱۲:۰۰ ق.ظ
کوچیک که بودیم، با بابا و مامان شب‌های نیمه شعبان‌ها راه می افتادیم توی خیابون های شهر تا شور و شوق مردم رو به درخشش افتاده بود و شب تار تهران رو روز روشن کرده بود نظاره کنیم.
اون روزها نمی فهمیدم شور و شوق رو.... فقط خوشم میامد و غرق لذت می شدم از این همه نور....
بزرگ‌تر که شدیم سال‌هایی رو تو مناطقی به سر بردیم که دنیا و دونی‌ش مردمان‌‌ش رو دون کرده بود ؛ شور و شوق مردمان افسانه‌ای کوچکی‌های ما رو نداشتن و شب‌های نیمه‌شعبان‌شون اگر چه گاهی چراغان هم بود اما با اون چه خاطره‌ی کودکانه ما در خود داشت تفاوت داشت....
امسال که دوباره تجربه کردم حرارت و اشتیاق امت اسلام رو در خیرمقدم به ولی الله الاعظم ، امام خوبی‌ها زمان و صاحب دقایق و ثانیه ها، امسال که دوباره دیدم شور مردم رو در چراغانی و روشنی بخشی به شب تار امت، به نور امیدشون که در قالب چراغان‌های فوق العاده هنرمندانه و از سر ذوق بروز کرده بود،امسال
دو غبطه خوردم.
یکی که چرا کسی چون من [ما] که ادعا دارم و دستم می رسه در این شوق عمومی و این اجتماع بزرگ دل‌ها سهیم نشدم و طرحی یا ایده‌ای نیانداختم در چراغان گذرهای این شهر منتظر...
دوم این که غبطه خوردم به حال سال‌هایی که ندیدم از نزدیک این شور رو؛ و دلم سوخت به حال اون هایی که هنوز هم نمی بینند این نیروی عظیم هزارساله رو که هنوز در دل ها جوونه.... که این روزها
"گاهی ندیدن بعضی چیزها کافیه برای تلخی مذاق!"
این پست رو چراغانی یانون دیزاین بدونین به مناسب شب مبارک نیمه‌ی شعبان....
قبلا هم البته پستی به این مراد داشتیم:
