ارتباط با گیاهان و رسیده‌گی به آن‌‌ها شاید از نیازهای یک انسان باشد که در عصر حاضر مغفول مانده است. تفاوت است میان پروش دادن یک گیاه با زمانی که افراد تنها مصرف کننده‌‌ی آن هستند. آنتونیو اسکارپونی برای یادآوری دوباره‌ی این موضوع به شهرنشینان گل‌خانه‌ای را طراحی کرده، که در ایست‌گاه‌های شهری برای دقایقی مردم را با گیاهان سرگرم می‌کند. در مکان‌هایی مثل ایست‌گاه اتوبوس، فضای بازی کودکان و حتی مدارس، این اتاقک‌ها با حفظ گیاهان در مقابل گازهای سمی هوا و حیوانات، زمینه‌ای را برای ارتباط بیش‌تر مردم با گیاهان فراهم می‌کنند. برای آب‌رسانی طبیعی به گیاهان، طراحان محفظه‌ای ۵۰۰ لیتری را بر بام این اتاقک قرار داده‌اند که به شیوه‌ی قطره‌ای آب را به آن‌ها می‌رساند و با پر شدن محفظه، پرچمی قرمز رنگ بر بالای نمایان می‌شود. طرح اسکارپونی از لحاظ ایده‌هایی که به خودگردان بودن این گل‌خانه منجر می‌شود حائز اهمیت است، اما بعید نیست که چنین کاربری‌های کوچکی در ارتباط با فضای نامتجانس پیرامون‌شان متروکه رها شوند. 

مزرعه‌‌ای ساختمانی در توکیو که می‌توان آن را مزرعه‌ای عمودی دانست. کونو دیزاینز، استودیوی طراح پروژه توانسته تا ۲۰ درصد از سطوح این ساختمان اداری را زیر کشت محصولات کشاورزی ببرد بدون آن‌که در کارهای مرسوم یک ساختار اداری مشکلی را ایجاد کند. این یعنی استفاده بهینه از فضاهای مرده اداری برای جبران خلایی که تمدن معاصر به طور وسیع آن را ایجاد کرده است.

آیا نسل آینده ما به جای پهنه‌های زراعی گسترده در حالی که بر روی زمینی به شدت تخریب‌شده گام برمی‌دارند؟