حتما در بعضی از فیلم‌ها دیده‌اید که عده‌ای با نگاه کردن به ظرف شیشه‌ای، از وضعیت یک کشتی یا انسان در جایی دیگر با خبر می‌شوند، یا مواردی شبیه به این که در فیلم‌های علمی-تخیلی زیاد دیده‌ایم. ساخت‌مان‌های محبوس در شیشه‌ٔ دی یانگ چیزی شبیه به این داستان‌های افسانه‌ای است که این بار معماری نقش محوری آن را ایفا می‌کند. هنرمند، این بناهای مینیاتوری معلق در هوا را دورن لوله‌های آزمایش‌گاهی محبوس کرده است، لوله‌هایی که انسان را یاد نمونه‌برداری و آزمایش نیز می‌اندازند. انگار که ساخت‌مان‌ها را به هم‌راه زمین بسترشان از وسط شهر کنده‌ و آن‌ها را برای بررسی و آزمایش‌ آماده کرده‌اند !

نگاه باریکﺑﻴﻦ و زیبانگر از ویژگیﻫﺎیی است، که هنرمندها و دانشمندان حقیقی در آن اشتراک دارند. کسانی که از چنین نگاهی برخوردار باشند، ﻣﻰتوانند به بیان زیبایی از زیباییﻫﺎی هستی دست یابند. این نگاه زیبا گاهی مرز بین دانش و هنر را محو ﻣﻰکند؛ و ما را به تماشای زیباییﻫﺎی بدون مرزی که به اقلیم هنر یا علم تعلق ندارند، ﻣﻰنشاند. گاهی تبیین گوشهﺍی از پیکرهﻯ دنیا، از زبان کسی که در کار سرودن نیست، به افسونﮔﺮی و فریبایی یک شعر نزدیک ﻣﻰشود. و گاه از این نگاهﻫﺎی زیبا، زیباییﻫﺎی دیگری بیرون کشیدهﻣﻰشود.

مثلا، فرض کنید کسی با بیان این عبارت آرام نگیرد، «هوا حالتی از ماده است. در این حالت، نیروی بین ذرات تشکیلﺩهنده، آن قدر کم است، که ذرات آزادانه به هر سو حرکت ﻣﻰکنند»؛ و نتواند این گونه از کنار موجود لطیف و رقیقی بگذرد، که با وجود تعلق‌ش به عالم پستﺗﺮ، به آسمانﻫﺎی بلندتری که محل پرواز فرشتگان است، تنه ﻣﻰزند؛ و شاید بعد از نور، شبیهﺗﺮین اندام دنیا به نادیدنیﻫﺎ باشد. ممکن است چنین کسی در توصیف هوا این طور بگوید، «هوا یک دریاست؛ اما به جای زیر پای‌مان، بالای سرمان در تلاطم است.» و بعد به نتایج شگفتﺍنگیزی برسد؛ مانند این که، پرندگان در این دریا شنا ﻣﻰکنند؛ درست همان‌گونه که ماهیان، در آب این کار را انجام ﻣﻰدهند؛ و البته ما هم ﻣﻰتوانیم در این دریا کشتی برانیم!

فرانچسکو لانا، یک کشیش ایتالیایی بود، که در سال ۱۶۷۰ طرحی از یک کشتی شناور در هوا ارایه کرد. اساس طرح او استفاده از کرهﻫﺎیی مسی با پوستهﻫﺎی بسیار نازک بود، که ﻣﻰبایست با گازی سبکﺗﺮ از هوا پر شوند، تا امکان شناور ماندن کشتی و حرکت آن را در هوا فراهم کنند. او در این ایده از آزمایشﻫﺎی دانشمند آلمانی، اتو وان گریکه با ﻧﻴﻢکرهﻫﺎی ماگدبورگ تاثیر پذیرفت. البته کسی موفق نشد آن کشتی را بسازد؛ چرا که هوا ، چنان کره‌های نازک خالی از هوا را می‌فشرد، که از شکل می‌افتادند.

گاهی در فعالیت‌های استخراجی و صنعتی تمهیدات عظیمی اندیشیده می‌شود که پس از اتمام کار بدون استفاده شده و به عنوان معضل شناخته می‌شود. سکوهای نفتی جزو سازه‌هایی هستند که پس از اتمام استخراج، بیرون بردن آن‌ها از محیط کار دشواری است. طرح «امید را ببین» که برنده‌ی جایزه‌ی طراحی نقطه‌ی قرمز شده است، سعی در زنده نگاه داشتن این سازه‌ها داشته. این مجموعه با داشتن یک اتاقک بر روی سکوی نفتی و یک بالابر هم‌سطح آب، پس از این‌که حادثه‌دیده‌گان خود را با دیدن نورافکن‌ها به ایست‌گاه رساندند، آن‌ها را تا رسیدن امداد هوایی حفظ می‌کند. با وجود این‌که تامین انرژی در این طرح، به کمک تبدیل انرژی امواج به انرژی مکانیکی در نظر گرفته شده، اما وابسته کردن نجات افراد به یک بالابرنده‌ی مکانیکی کمی با ریسک هم‌راه است. برای همیشه آماده بودن این فضا، در تعریف پروژه کاربری‌های دیگری نیز برای آن ذکر شده. مثل انبار مهمات کشتی‌ها و فعالیت‌های پژوهشی مربوط به دریا.

مسابقات و طرح‌های این‌چنین که معطوف به کانسپت می‌شوند، علاوه بر باز گذاشتن دست طراح و رها کردن او از محدودیت‌های فعلی، به نوعی شکل و شمایل زندگی آینده را نیز طراحی می‌کند.

محفظه‌های حمل بار که معمولا آن‌ها را به‌ منظور انتقال اجناس بین کشورها بر روی کشتی سوار می‌کنند، به خاطر کارکرد صنعتی و به دور از فضای زنده‌گی‌شان، دارای ساخت و طراحی حداقلی هستند. بنابراین آن‌ها را ارزان، سبک، در ابعادی قابل حمل و مقاوم در برابر نیروهای ثقلی می‌سازند. در سال‌های اخیر پروژه‌های معماری زیادی را دیده‌ایم که از این اتاقک‌های مدولار در طراحی بهره جسته‌اند. ساخت سریع و ارزان و ابعاد انسان‌وار این کانتینرها آن‌ها را برای معماران جذاب‌تر کرده است. اما مسلما چنین محصولاتی دارای ایراداتی مهم هستند چرا که برای زنده‌گی کردن طراحی نشده‌اند. در ده پروژه‌ی برتر سال ۲۰۱۴ از نگاه دیزاین بوم، ایده‌هایی را خواهید دید که به بعضی از این ایرادها پاسخ گفته‌اند.

این مجموعه عکس توسط آندریاس فرانک، عکاس اتریشی، از یک کشتی غرق شده آمریکایی گرفته شده است که با یاری نرم‏افزارهای کامپیوتری صحنه‌هایی از زندگی روزمره را به این فضا اضافه کرده است. به گونه‌ای که انگار کشتی هنوز زنده است و در آن زندگی جریان دارد. فرانک در دو تلاش جداگانه یک بار زندگی روزمره امروزی و یک بار الگوی زندگی روزمره‌ی بورژوازی عصر باروک و روکوکو را به این تکنیک بازنمایی کرده است که در ادامه تصاویر روزمره در همین پست هم برخی از آثار مجموعه دوم را مشاهده می‌کنید.

برای نمایش این تصاویر، دقیقا محل کشتی در زیر آب را انتخاب شده‌است. تصاویر دارای روکشی از شیشه‏‏ی آکریلیک هستند وبا آهن‏ربا به بدنه کشتی متصل می‌شوند. به این شکل برای بازدید از گالری باید خودتان را به سواحل فلوریدا برسانید و به عمق سی متری اقیانوس اطلس بروید!

تصویر سورئال جذاب ارائه شده در این مجموعه تخیل انیمیشن‌هایی مانند انیمیشن معروف نمو را به یاد ما می‌آورد که برای موجودات زیر آب هم زندگی و فعالیت شهری تصویر می‌کنند. مردم در این شهر، به سینما می‌روند، تلویزیون تماشا می‌کنند، بر سر میز ناهارخوری می‌نشینند و حتی لباس‏هایشان را روی بند خشک می‌کنند!! ...