سبک پرجزئیات و شلوغ ویکتوریایی را این بار فینچ و فوریکر برای خانه‌ی یک گیاه انتخب کرده‌اند. بناهای معماری مینیاتوری فلزی که توسط خریدار سرهم شده و پوششی مسقف را برای یک گیاه آپارت‌مانی می‌سازند. اگرچه به نظر می‌رسد وجود گشوده‌گی‌ها و شکست‌های فراوان در این سبک آن را گزینه‌ی مناسبی برای چنین پوششی کرده، اما پوشاندن این‌چنین گیاه بیش‌تر شبیه زندانی کردن آن‌هاست تا حفاظت و نگه‌داری‌شان. 

نکته‌ی قابل تامل دیگر احیای یک هویت تاریخی در این طرح است که اتفاقا ما به ازای تجسمی هم دارد. یادگارهایی که از قرن نوزده انگلستان باقی مانده‌اند را طراح این‌گونه کوچک کرده و به کاربر اجازه می‌دهد که با دست خود آن را دوباره بسازد و در خانه‌ی خود از آن نگه‌داری کند.

طراحی پارامتریک نمای ساخت‌مان‌ها چند سالی هست که در کشورمان رواج پیدا کرده است،‌ به ویژه طراحی بر مبنای مدولارهای آجری که سبقه‌ی طولانی در معماری ما دارد. طراحان بوچی برای یک مجتمع مسکونی در سوئیس از همین تکنیک بهره برده‌اند و به صورت پارامتریک پوسته‌ای مواج از جنس آجر را برای نمای این ساخت‌مان‌ها طراحی کرده‌اند. حرکت ذره ذره‌ی آجرها به روی هم در نگاه اول واضح نیست و شاید در ابتدا فکر کنیم که مشکلی در اجرا رخ داده است! اما با دید کلی به ساخت‌مان این موج یک‌پارچه در سرتاسر آن قابل تشخیص است. این دقت در اجرا در این کار به کمک روبات‌ها ممکن شده و بلوک‌های آجری بعد از سر هم شدن در کارگاه، در محل ساخت‌مان نصب شده‌اند. به نظر می‌رسد غیر از اهداف فرم‌پردازانه و سایه روشنی که به خاطر بیرون‌زده‌گی آجرها ایجاد می‌شود، این طرح منطق دیگری نداشته باشد و در مقایسه با کارهای مشابه که غالبا دلایلی اقلیمی یا معمارانه دارند، ضعیف‌تر به نظر می‌رسد.