میوه‌ها در تنهایی‌شان چه می‌کنند؟! شاید مشغول بازی‌گوشی شوند و آش‌پزخانه را به هم بریزند! بنوئیت جیمز، هنرمند فرانسوی، میو‌ها را این‌گونه دیده و به آن‌ها جان‌ بخشیده است. او هر کدام از میوه‌ها را روی یک اسکیت‌بورد سوار کرده و آن را در حال حرکت روی وسایل آش‌پزخانه به تصویر کشیده است. جیمز ظرفیت‌های فیزیکی هر میوه نیز را در کارهای‌ش لحاظ کرده و شاید این تصاویر او ایده‌ای باشد برای ساخت یک انیمیشن، چرا که معمولا در انیمیشن‌های این‌چنینی برای متحرک ساختن اجسام بی‌جان با مشکل رو‌به‌رو می‌شوند و به نظر،  جیمز پیش‌نهاد جالبی برای این موضوع داده است. در آش‌پزخانه‌ی او کیوی از روی شیر آب می‌پرد، پیاز بااحتیاط از روی نوارهای نازک ماکارونی عبور می‌کند و تنها گوجه فرودی ناموفق داشته است!

یکی از شاخصه‌های بدون دردسر فرهنگ‌ها، غذاهای آن‌هاست! یعنی شاخصه‌ای که به هیچ کس برنمی‌خورد و در مخالفت با فرهنگی دیگر قرار نمی‌گیرد. کسی شما را به خاطر این که مثلا قرمه‌سبزی می‌خورید و هات‌داگ نمی‌خورید به جنگ تهدید نمی‌کند! اما به راحتی شما را به خاطر آن‌که کلمه توحید سر می‌دهید و عبادت بت‌ها و یا طاغوت سرمایه‌داری را نمی‌کنید، شایسته نبودن قلم‌داد می‌کنند. فرهنگ‌ها خیلی راحت در وجوه اصلی‌شان با هم در تعارض قرار می‌گیرند اما در وجوه عرضی و غیرواقعی‌شان به راحتی دوستی شکل می‌گیرد چرا که انگیزه‌ای برای تعارض وجود ندارد! شاید این مهم‌ترین دلیل شاخص‌شدن دیپلماسی غذا در سال‌های اخیر است. شاید این مهم‌ترین دلیل برای سفارت‌ها و کنسول‌گری‌های فرهنگی راحت‌طلب کشور انقلابی ماست که با تبلیغ غذاها و فرهنگ جشن‌ها و لباس‌های محلی و ... ایران زمین سعی در شناساندن ما به دنیا دارند! آهسته آهسته بروند تا کسی شاخ‌شان نزند!

آژانس تبلیغاتی وایبین در حاشیه فستیوال بین‌المللی غذای سیدنی (یکی از بسترهای مواجه بی‌خطر وجوه ساده‌ی فرهنگ‌ها) با ایده‌ای جالب و اجرایی بسیار خوب با عرضه کلاژهایی از پرچم کشورها ساخته‌شده با غذاهای غالب‌شان به میدان آمده است. شاید اگر قرار بود ایران چند هزارساله و اسلامی و انقلابی و اخلاقی ما را هم این طور به دنیا می‌شناساندیدم، پرچمی سه‌رنگ نه به نماد سبزی سرزمین و خون شهیدان و پاکی روان که به نماد گوجه و خیار و پیاز سالاد شیرازی ایرانی می‌‌داشتیم!