حالا چندین سال است که معماری دیگر از تکرار فرم طبیعت یا حتی انتزاع از آن عبور کرده و پا در عصری گذاشته است که معماری بایونیک و پارامتریک در آن با شکافتن روابط زیستی و ریاضی، سرزمین‌های جدیدی را پیش روی معماران می‌گشایند. در همه‌ی این سال‌ها عده‌ی زیادی تلاش کرده‌اند که تا حد ممکن روند طراحی ساخت‌مان‌ و شیوه‌ی زیست‌ آن را به موجودات زنده نزدیک کنند و معماری را از لحاظ کارکرد و فیزیک به حیات انسانی نزدیک‌تر کنند. 

تصاویری که آوجیک به کمک دست‌کاری‌های رایانه‌ای ساخته است، دخالتی در وضع کنونی بناهای دنیاست و آن‌ها را به گیاهانی تشبیه کرده است که خودرو هستند و بر اساس الگوهای زیستی‌شان رشد کرده و در هم می‌پیچند. او البته با این کار نه در فرآیند طراحی تاثیری گذاشته و نه حتی در کارکرد بناها، بل‌که تنها فرم گسترش و تکثیر مصالح ساخت‌مانی را با الگوهای ظاهری گیاهان تطبیق داده است. ما نمی‌دانیم اما شاید روزهایی بیاید که این الگوها که تا کنون تنها به کمک طراحی می‌آمده است، به کار رشد و تکثیر بناها نیز بیایند و ساختمان‌هایمان نیز با خود ما رشد کنند!

مکان‌های پرجمعیت و متراکمی مانند حومه‌ی شهر توکیو، معمولا چالش‌های جالبی را برای معماران پدید می‌آورند. مساحت محدود برای ساخت، فاصله‌ی بسیار کم با همسایه‌ها و چندین موضوع دیگر که معمار بایستی هم‌زمان به همه‌ی آن‌ها پاسخ دهند. شرکت فلت هاوس، در زیربنایی 27 متر مربعی یک خانه‌ی مسکونی و یک فروش‌گاه بیسکوییت را طراحی کرده‌ است. در چنین بافت متراکمی، مسئله‌ی نورگیری و دید بناها به هم از جمله مسائل مهم در طراحی است، به خصوص که در این خانه، معمار ژاپنی در سه طبقه، هفت تراز ارتفاعی را ایجاد کرده است که در شرایط عادی تامین نور این ترازها کاری سخت خواهد بود. بنابراین شرکت فلت هاوس تصمیم به شکل‌دهی به ساختمان به صورتی نامتعارف و منشوری و استفاده از پنجره‌هایی با فرم‌های شکسته و با برش‌هایی در مقاطع مختلف ساخت‌مان گرفت، بدین ترتیب  که با نورگیری از بالا و بدنه‌ها نور را به تمامی طبقات برسانند.