حس آدم‌ها در تناسبات و مقیاس‌ها گرفتاره.
مثلا تجربه ی شخصی من در کودکی این طور بود که وقتی شماره عینکم هر چند وقت یک بار عوض می شد و بالا می رفت، تا چند روزی چیزی که می دیدم به لحاظ تناسبی با مشاهدات مرسومم کمی متفاوت بود. مثلا ارتفاع ها رو کمی کوتاه تر و در واقع طبیعت رو کمی پخ می دیدم. این مساله تا عادت چشم من به عینک جدید ادامه داشت معمولا.
خب همین کوتاه تر دیدن تناسبات کشفی عجیب بود برای من در سنین ابتدایی. یادمه خیلی تخیلات در مورد پیرامونم می کردم و اصلا احساس های متفاوت و درک های متفاوت....

دیدین کرت‌بندی ها و قطعه‌بندی های زمین های کشاورزی کنار هم چه الگوهای ارگانیک زیبایی رو در چه طبف‌ رنگی عجیبی ایجاد می کنن.
فرشی که در این پست می بینین آمده با ایجاد الگوهای مشابه این ارگانیک زیبا، ناگهان با درک تناسبی شما ارتباط برقرار کرده و اون رو به بازی گرفته. ناگهان گویا شما بزرگی و بالایی خودتون رو درک می کنین؛ انگار بر فراز آسمانین و دارین از سر زمین‌های کشاورزی پرواز می کنین. انگار.

این رو هم ببینین راستی؛ قبلا گذاشتیم اما سخت مشابه همین پسته:
Global Warming Rug by NEL for Nanimarquina 

 یک کار تجربی جالب؛ ساخت یک اتاق فروشگاهی (یک Bar) که با سازه ای ساده و چوبی و پوششی از لوله‌ی پلاستیکی بسته شده با بست کمربندی ساخته شده.
محض دیدن تجربه و حس و حال کار و البته فیلم محدودی که داره گذاشتم این پست رو.

دوستان خوبم خوب می دونن که در یانون‌دیزاین به جز بخش یادداشت ها، پست تالیفی خیلی کم داریم. در نتیجه این همه پست هایی که به طراحی های مفهومی و حجمی و گاهی هم تفننی با کتاب و روزنامه پرداختن و در یانون دیزاین می بینیم رو به حساب این بذارین که در دنیای امروز این تمایل وجود داره که چنین کارهایی رو انجام بدن و توسعه هم بدن .

در آغاز این نوع کارها رو تفنن می دیدم. اما با زیاد شدن اون ها در وب، احساس می کنم نگاهی انتقادی در اون ها هست. نگاهی که هم می تونه به بی اهمیت دیدن کتاب و مکتوبات کاغذی در عصر دیجیتال برگرده یا به معنای طعنه به این بی‌مهری تلقی بشه.
در هر صورت تمایلی این روزها در جریان های هنری دیده می شه که از کتاب‌های به ظاهر کم کم بی استفاده و قدیمی، آثاری قیمتی و ارزش‌مند درست کنن. مجسمه ها و احجامی مفهومی که به کتاب های هنرمندان معروف شدند.

باور می کنین چقدر پست‌های مشابه داشتیم در این باره؛ حتی چندتا شبه تکراری :))
LITERARY LANDSCAPES: CARVED BOOKS BY GUY LARAMEE
BOOK OF ART
BOOK LAMP
WORDLESS STORY: LASER-CUT BOOK SPEAKS VOLUMES VIA SPACE
PRINTED BOOK + PHYSICAL HYPERLINKS = REAL PAGE-TURNER
BEAUTIFUL BOOKS BY SARAH MITCHELL
ALTERED BOOKS BY BRIAN DETTMER
LITERARY LOVE: 12 WORKS OF BOOK ART & ARCHITECTURE
REMEMBRANCE
3 EXTRAORDINARY WAYS TO CARVE ART OUT OF ORDINARY OBJECTS

از این طور چمدون ها تو زندگی های خیلی از ما پیدا می شه. معمولا کمی که احساس می کنیم دیگه بزرگ شدیم و کلاس اجتماعی پیدا کردیم یا اون ها رو می دیم به بازیافتی ها و سطل‌های زباله یا اگه آدم های احساسی یا نوستالژیکی باشیم، اون ها رو مثل گنجینه های خاطرات زیر تخت ها و ته کمدهای نمور یا تاریک رها می کنیم و تا عمر هم داریم ممکنه یکی یا دو بار بیشتر بهشون سر نزنیم!

راه های بهتری هست برای حفظ ارزش‌های نوستالژیک و حسی؛ وقتی عقل کارکردی هم بیاد و بدون از بین بردن ارزش های حسی، در کارهامون تاثیر بذاره.
این طور چمدون ها و صندوق‌چه های قدیمی رو به کارهایی امروزی وابداریم. این ها گاهی خیلی بهتر از نمونه های بی روح و مسخره‌ی پلاستیکی یا نمونه‌های تجملاتی فلزی و شیشه‌ای می تونن از پس وظایفی این چنینی بربیان.

راستی یادتونه یک چنین استفاده مشابهی از چمدون های قدیمی هم قبلا در یانون‌دیزاین داشتیم:
RECYCLED SUITCASES TRANSFORMED INTO CHARMING BATHROOM VANITIES

 بین فضاها رو هم بخونین. گاهی حرف ها در بین خطوط و فرم ها محصوره.
قبلا هم پست هایی در مورد همین بین خونی و خالی خونی داشتیم. مثلا یکی که به فضای خالی در لوگوهای هنرمندانه پرداخته بودیم.

دوچرخه به واسطه‌ی مکانیک قابل فهم‌ش مرکبیه که آدمی رو در سطح یک استفاده کننده نگه نمی داره. بارها شده خود من به خودم اجازه دادم نظر بدم که اگه این طوری بود بهتر بود و یا اگه بشه فلان چیز رو براش درست می کنم! حتی سودای طراحی یک دوچرخه کامل مختص به خودم هنوز هم در کسی مثل من وجود داره.

به نظر من این یک معیاره. هرچیز در دنیا که آدمی رو محدود کنه و ناامید کنه و راه ابداع و رشد رو ببنده چیزی ظالمانه ست و ظلم چیز خیلی بدیه!
این نگاه تا حدودی می تونه متناظرباشه با نگاه طرف‌داران جریان open-source در مورد شرکت اپل و روند ظالمانه اون :)

خیلی از این پست لذت بردم؛
نه از این که دوچرخه هایی عصیان‌گر رو می بینم.
از ابداعات شون کم‌تر لذت بردم و گاهی حس کردم اصلا هدف همین عصیان بوده انگار اما از نفس جرات هاشون بیش‌تر خوش‌م اومد.

---------------------------------------
این پست رو به افتخار رسای عزیز می گذارم که گاه گاهی این جا با کامنت‌هاش دل‌مون رو گرم می کنه، و البته :) به افتخار خودم که الان از پس پنج سال انتخاب دوچرخه به عنوان وسیله‌ی رفت ‌وآمدم در شهر تهران، هنوز راضی و شاکرم از این انتخاب :)