با پیش‌رفت فن‌آوری‌های دیجیتالی و ورود آن‌ها به عرصه‌های مختلف طراحی هر روز شاهد استفاده‌های جدیدی از این فن‌آوری‌ها هستیم. در پروژه‌ای در جنوب آلمان در سایتی کشاورزی و آن هم به مساحت ۱۱ و نیم هکتاری، طراحان برای رسیدن به راه‌بردهایی برای تولید بیوگاز به جای محصولات کشاورزی نیاز می‌بینند که طراحی و الگوی کاشت زمین را تغییر دهند. هندسه‌ی Voronoi  برای این تقسیم‌بندی جدید مناسب شناخته شد اما طراحان به جای روش‌های سنتی با نصب یک سامانه جی‌پی‌اس بر دستگاه کمباین به سیاق فن‌آوری‌های پرینت دیجیتال با پیمایش خطی کل بستر زمین موفق به شکل دادن این الگو شدند. نتیجه کاشت ۸۵ درصد زمین به صورت واحدهای ورونوی از جو و ۱۵ درصد آن به صورت خطوط میان قطعات از گل‌های صحرایی مختلف بود.

در سفرها و گردش‌ها گاهی خیلی افسوس می‌خورید که کاش دوربینی بود تا این لحظه شگفت‌انگیز طبیعی را از دست نمی‌دادید. البته که به مدد فن‌آوری‌های گوشی‌های همراه تا حد زیادی این طور افسوس‌ها کم شده است اما هنوز برای فعالان هنر میان تصویربرداری با دوربینی حرفه‌ای یا نیمه‌حرفه‌ای با عکاسی موبایل تفاوت جدی وجود دارد. مجموعه تصاویر راه‌یافته به مرحله رقابت بیست و پنجمین دوره عکاسی مسافرتی بنیاد نشنال جغرافی را در این پست می‌بینید. خیلی از این عکس‌ها تنها یک فرصت ویژه و یک آن ارزش‌مند هستند.... نه چیز دیگری. و لزوما عکاسانی حرفه‌ای ندارند.

مجسمه های یونانی و رومی بازتاب اساطیر کهن اقوام اروپایی هستند، بازتاب انسان‌های آرمانی‌شان، یا حتی بازتاب تجسم نیروهای فعال و موثر شناخته شده در میان این قوم‌ها در کنش‌شان با طبیعت.... این حداقل مبلغ فهم ما از تمدن‌های قدیمی‌ست. فکر می‌کنید اگر این ابرانسان‌های اساطیری امروز در شهرهای مغرب زمین حاضر می‌شدند در چه هیبت‌هایی ظهور می‌کردند؟ اساطیر یونان باستان در میان فرزندان‌ سال‌های دورشان چگونه بودند؟ و حتی اساطیر امروز تمدن غرب چه کسانی هستند؟

مجموعه انتقادی زیر، به خوبی، اساطیر تمدن اخیر مغرب زمین را بازنمایی کرده است؛ الکسیس پرسانی و لئو کایلارد با پوشاندن مجسمه‌های اساطیر یونان کهن با لباس‌های مردمان کوچه و بازار آن‌ هم اغلب لباس‌های اقشار نه چندان محترم، به خوبی صورتی دیگر از این اسطوره‌ها را در قامت تمدن غربی امروزی به نمایش گذاشته اند. اساطیر مغرب زمین و قامت کوتاه‌شان....

مجسمه‌های بادی، مجموعه‌ای از ساخته‌های آنتونی هاو با استفاده از ورقه‌های فلزی هستند که در معرض جریان هوا و باد تغییراتی مختصر در آن‌ها ایجاد می‌شود و صداهایی می‌سازند. تلالو نور در انعکاس‌های متعدد سطوح براق فلزات از پیکره‌هایی ناجور، جواهرگونه‌هایی در مقیاس بزرگ ساخته است.

در انتهای پست حرکت هر مجسمه را نیز ببینید.

ما در استفاده از منابع زمین و استخراج عناصر و مواد آن چنان آن‌ها را تغییر می‌دهیم که طبعا کم‌تر عذاب وجدان هم می‌گیریم. مثلا وقتی نفت را به پتروشیمی و صنایع مربوطه می‌بریم و دست آخر پلاستیک‌ها را تولید می‌کنیم، وقتی بچه‌مان را در کالسکه پلاستیکی خودش می‌گذاریم اصلا توجه نداریم که او در میان یک سرزمین بقایای موجودات ریز و درشت میلیون‌ساله و با استفاده از منابعی عظیم دارد این احساسات کودکی سرشار از لذت و آرامش‌ش را تجربه می‌کند. همین ما اگر مثلا یک روز صبح در خیابانی با درختی شکسته مواجه شویم حتما افسوس می‌خوریم و ناراحت می‌شویم.

می‌خواهم بگویم مشکل بشر امروز بدذاتی و بدخواهی نسبت به طبیعت نیست. بشر معمولا دچار غفلت می‌شود و طبیعت را فراموش می‌کند وگرنه خود را اتفاقا ولی و سرپرست طبیعت می‌داند و کم‌تر پیش می‌آید که برای طبیعت و بقای منابع طبیعی بد بخواهد. حالا به یاد بیاورید دفترهای سالیان مدرسه و درس و تحصیل‌تان را.... کم‌تر می‌فهمیدیم این ورقه‌های سفید پوست‌ درختانی‌ست که لایه لایه کنده شده و پاک شده و در دسترس ما قرار داده شده تا عالم شویم. ما همه‌ دچار غفلتی طبیعی به راحتی آن برگه‌های سفید را سیاه می‌کردیم.... شاید طرح چنین محصولاتی که به کل ردپای طبیعت را از زندگی ما حذف نکنند قدمی فعال و مثبت برای هوشیاری در مقابل غفلتی باشد که جمله گرفتار آن هستیم.....

تجربه رانندگی در روزهای بارانی را دارید. جهانی مواج در پشت شیشه‌های ماشین که گاهی خیلی متفاوت از واقعیت و حتی شورانگیز می‌گردد. یقینا اگر خاطرات کودکی‌های‌تان را ورق بزنید می‌بینید این چنین تجربه‌ای آن دوران حتی بسیار بسیار شورانگیز‌تر و بدیع‌تر بود و کشف و شهودهایی بچه‌گانه اما عمیق را در پی داشت. هنرمند نقاش الیزابت پاترسون، با یاد و مرور خاطرات دوران طلایی کودکی و تجربه‌هایی این چنین شگفت از آن دوران، سعی در بازنمود آن صحنه‌های عجیب اما این بار با مداد و گچ رنگی کرده است. نقاشی‌هایی که از حیث تکنیک تنه به تنه واقعیت می‌زنند.

این آدم‌ها چه طور این قدر راحت از نمای این خانه ویکتوریایی در قلب لندن آویزان شده‌اند!؟ لیندرو ارلیچ در پروژه‌ای برای نزدیک کردن مردم به یک سنت قدیمی و میراثی معماری سرزمینی انگلستان و به عبارتی برای معرفی معماری سنتی خودشان به نسل‌های جدید اقدام به ساخت این فریب جالب کرده است.

او برای این کار به کمک یک سطح آینه‌ای بسیار بزرگ و تصویر دقیق و با جزئیات کامل نمای یک خانه ویکتوریایی بر سطح زمین امکان بازی شهروندان با این اینستالیشن و تجربه‌هایی شوخی و شگفت را ایجاد کرده‌است. اما در واقع شهروندان در پس این تجربه‌های تفننی به ناخودآگاه دارند تحت تاثیر شدید زیباشناسی و ویژگی‌های معماری سنتی‌شان قرار می‌گیرند.

بلاخره عکاسی هم به حلقه هنر وارد شد. مجموعه عکس «دنیای درون» اثر حمید صف‌آرا، پس از ارایه در ششمین جلسه حلقه هنر، یعنی همین جلسه قبل مورخ پنجم تیرماه ۱۳۹۲ با حضور هنر‌مند و کارشناسان حلقه هنر تحلیل و بررسی شد.

هنرمند توماس ساراسینو با آگاهی کامل چنین فضاسازی عظیمی را در امتداد ناپایداری‌ها و ابهامات علمی فیزیکی نوین و حتی در امتداد حضور سیستم تارگستر پیچیده‌ای به نام اینترنت در زندگی ما می‌بیند. جریان تعلیقی و تمایلات به ناپایداری در طراحی معماری سال‌های اخیر در جهان به شدت در حال گسترش است و بی‌شک این گونه ره‌یافت‌های (یا حتی ره‌زنی‌های) تمدنی را نباید کم تاثیر در این جریانات دانست.

۲۵۰۰ متر مربع آن هم در ارتفاع بیست‌ متری از سطح زمین بر فراز ووید مرکزی یک موزه در تعلیقی شگفت آور! این یعنی یک ناپایداری عمیق و تجربه‌ای منحصر به فرد که می‌تواند نگاه آدم را به زندگی -حتی- تحت شعاع قرار دهد.