یکی از آفت‌های برنامه‌ریزی روزانه نوشتن و عمل نکردنه. این طور می‌شه که آروم آروم فرد با نوشتن‌های مکرر برنامه‌هاش و عمل‌نکردن به اون‌ها به نوعی بی‌تفاوتی می‌رسه و اصطلاحا قبح عمل نکردن به وعده‌ها براش می ریزه. علمای اخلاق گاهی می‌گن اگه قراره تو چنین وضعی بیافتی همون بهتر که برنامه‌ریزی نکنی و همیشه خودت رو مقصر ببینی....

این سه طراح با ساخت ساعتی متفاوت به نوعی انگار دغدغه همین آفت رو داشتند. ساعتی که عقربه ساعت شمارش یک تخته پاک‌کنه و سطح ساعت هم تخته‌ی وایت‌بردی که محل نوشتن برنامه‌های شماست. این طوری خوب می‌دونین که اگه تا زمان مقرر به برنامه‌تون عمل نکنین تقدیر اون رو حذف خواهد کرد و فرصت برنامه تمام خواهد شد.

موتورویلا روایت زیاده خواهی و بی‌عدالتی و البته مکافات عمل بشر دوران ماست. روایتی که در عین حکمی‌بودن و تمثیلی بودن عین واقعیت هم به حساب میاد. و مهم اون که طراح با نماد‌پردازی معاصر و استفاده از نشانه‌هایی زیاد امروزی تونسته به این روایت مهم دست پیدا کنه. استفاده از نقشه گوگل به عنوان یکی از امروزی ترین نشانه‌های جهان به واقع انتخاب هوش‌مندانه ای بوده.

کارهایی نظیر موتورویلا برای همیشه این نکته رو اثبات می‌کنن که انجام کار خوب هیچ متوقف ابزار و امکانات نیست و تنها ایده و ذهن خلاق و پشتکاره که ضامن ارایه یک اثر شایسته ست..... توصیه می کنم -به خصوص اگر از اهالی رسانه و یا دوست‌داران انیمیشن‌های ساده هستید- حتما ویدیوی موتورویلا رو از دست ندین

این پست حاوی سیر از ایده و اتودهای اولیه تا اجرای نهایی طرحیه که برای طراحی غرفه و ارایه سیستم عامل فایرفاکس بر اساس طرح اصلی لوگوی فایرفاکس زده شده. مرادم از گذاشتن این پست توجه دادن به این نکته ست که طراحان ما چرا خیلی خیلی کم روند کار و حتی طرح های نهایی خودشون رو به طور متناسبی در فضای مجازی نشر نمی دن؟

رسانه‌های مجازی امروزه بخشی جدی از نهاد هنر به حساب میان و حتی اگر بخواهیم منصفانه نگاه کنیم سهم اون‌ها رو باید به مراتب بیشتر از بنیادهای هنری بدونیم، و در تصدیق این ادعا همین بس که بنیادهای بزرگ هم این سال‌ها به ایجاد رسانه برای خودشون پرداختند و به دنبال جاگیری در جهان رسانه‌ها هستند. در چنین وضعیتی تدوین یک اثر هنری -هرچه که باشه- متناسب با این رسانه‌ها می تونه به رشد و دیده‌شدن و مطرح شدن اون اثر کمک دوچندان کنه. 

اکثر آثاری که امروز در جامعه هنری جهان و در رسانه‌های هنری منتشر و معرفی می‌شن کارهایی هستند که علاوه بر قوت تکنیکی قابل قبول به طور خوبی مناسب انتشار در رسانه‌ها عرضه شدند... و این حتی می‌تونه یک عکس‌برداری درست و متناسب و یک بلاگینگ ساده از یک کاردستی به ظاهر پیش پاافتاده باشه....

گروه معماری TEN به درخواست مسئوولان امر، تصمیم گرفتند برای یادبود صدوپنجاهمین سال‌گرد نبرد معروف پوئبلا که در اون سربازان مکزیکی، در پنجم می ۱۸۶۲ متجاوزین فرانسوی رو شکست می دن و از مکزیک بیرون می‌کنن، سایت اون نبرد رو به صورت منظرسازی متفاوتی طراحی کنن.

در این طراحی علاوه بر طراحی نمادین دو جبهه جنگ در سایت با استفاده از فراز و نشیب‌های حساب شده سعی در القای این تقابل کردند و با ترکیب هدف‌مند شبکه‌ی درختان با بستر طراحی شده به طور نمادین حضور سربازان خودشون رو در اون جنگ پاس‌داشتند...... نفس این مساله یعنی طراحی منظر و لنداسکیپ به عنوان یادبود یک مساله مورد توجه من قرار داره

بی دلیل مترادف ذهن ما شده که تا صحبت از یادبود و یادمانه به یاد مجسمه هایی بزرگ و پراحساس و غالبا پر انرژی بیافتیم و اصلا یک سایت معماری رو به عنوان یاد یک موضوع نتونیم بپذیریم در حالی که سایت های منظرسازی معماری به واسطه حضور و استفاده کار از اون‌ها به مراتب می‌تونن بهتر و بیشتر و اثرگذارتر معرف و یاد یک مساله ی تاریخی یا یک رخ‌داد فرهنگی اجتماعی باشند.

سفره آرایی و تزئین بشقاب غذا می‌تونه گاهی تنه به تنه نقاشی بزنه،

خلاقیت این طوریه. خیلی سخت می‌شه اون رو نادیده گرفت و بهش توجه نکرد. خلاقیت‌ حتی با وجود اون که در رشته‌های هنری و خلاق به ظهور نرسه در عرصه‌ای مثل آش‌پزی نمی تونه خودش رو مخفی کنه و دست آخر در قالب سفره‌آرایی‌هایی خلاقانه به ظهور می‌رسه..... این وجه مثبت قضیه. اما واقعا حالا این نیازه که غذاها رو تزئین کنن؟ به این عنوان که رغبت به خوردن بالا بره؟ این کدوم یک از نیازهای اساسی و غیر اساسی بشریه؟

بابک گل‌کار در توسعه کارهای قبلی‌ش این بار گلیمی کامل از صنایع دستی ایرانی رو عرضه کرده که جای جای‌ش آسمان‌خراش‌ها و بناهای معماری کانسپچوال بیرون زدن.

اگرچه بار قبل که کارهای اولیه‌ش رو مرور می‌کردیم کمی به او و کارهاش خرده گرفتم اما این بار می‌خوام از منظری دیگه به کارهای بابک گل‌کار نگاه کنم. کارهای گل‌کار رو می‌شه به نوعی با فعالیت‌های میراث فرهنگی و گردش‌گری مقایسه کرد. فعالیت‌هایی که به جای تبلیغ یک آیین یا ابلاغ یک پیام در پی به دست آوردن چشم مخاطب و نگاه او هستند و بنابراین بر اساس فهم و روش شناخت او و حتی به قدر خواست و طلب او و حتی تر به کام او پیام رو تغییر شکل می دن و طرح می‌کنن. این درست همون برخوردیه که در ایران ما در ارائه مساجد و بافت‌های سنتی معماری و هنرهای صنایع دستی‌مون به توریست‌های خارجی می‌کنیم. ما مساجد رو نه به عنوان مکان‌هایی مقدس و شایسته احترام که به عنوان بناهایی زیبا به توریست خارجی معرفی می‌کنیم و بنابراین اجازه می‌دیم او با آداب خودش نه با آداب ما در اون‌ها حضور پیدا کنه و با اون‌ها رابطه برقرار کنه.

بابک گل‌کار هم در نگاهی دیگه داره به این مساله اشاره می‌کنه. او داره بیانی جدید از طرح‌های سنتی گلیم‌های ایرانی به دنیا عرضه می‌کنه؛ بیانی متناسب با فهم و نگاه مخاطب خودش. و در این بیان لازمه طرح‌های منکوب و مسطح هندسی گلیم‌ها که سرشار از معانی بومی هستند با حجم یافتن کنایه‌هایی معمارانه و مجسمه‌گونه پیدا کنن.

با پر کردن ۵۰۰ پاکت‌ آب میوه از آب‌های رنگی و ساختن ۵۰۰ قطعه بلوک یخ رنگی، دو دانش‌جوی جوان در طول پنج روز این خانه‌ی اسکیمویی شفاف و رنگی رو برپا کردند. البته به مدد دمای منفی ۲۵ درجه ای که اون ها رو از داشتن یخچال‌های بزرگ بی‌نیاز می کرده....

استفاده از شبکه‌های نورگذر با چشمه‌های نور ریز و درشت در طراحی پوسته‌ ساختمان‌ها و نماسازی معماری این امکان رو فراهم می‌کنه که بنا در عین رازگونه‌گی و نوعی محرمیت از نور کافی برخوردار باشه. این دو امکان خوب در کنار ظرفیت ایجاد الگوهای بصری خاص در ترکیب‌بندی کلی و ترکیب خوب فضای داخل با طبیعت سرسبز خارج از بنا ویژگی‌های قابل توجه این مرکز ثبت ازدواج در چین هستند.

طراحی ابزار اختصاصی در سطح کاربرهای معمولی امریه که به واسطه‌ی تولیدات انبوه صنعتی کم‌تر امروزه مورد توجه قرار داره. این طور می‌شه که برای انجام برخی کارها مجبوری چندین وسیله رو هم‌زمان به کار بگیری تا مشکل رو رفع کنی. به شخصه در دوچرخه‌سواری‌های بلند مدت این نیاز رو حس کردم که حداقل برای برخی سیستم‌ها نظیر یک دوچرخه یا مثلا در تعمیرات اتومبیل‌ها، یک شاه‌ابزار لازمه که جواب‌گوی جمله امور فنی اون سیستم‌ باشه.

مارک ویندزور با همین نگاه ابزار جالب زیر رو برای تعمیرات دوچرخه ویژه دوچرخه‌سوارها طراحی کرده و ساخته. ابزاری که بتونه در آن واحد جواب‌گوی محکم‌کردن و بازکردن جمله اتصالات موجود در یک دوچرخه باشه

برای آن‌ها که کتاب می‌خوانند! دیوارهایی از کتاب‌های قدیمی با خوش‌ذوقی در انتخاب رنگ‌ها و ترکیب‌ رنگ‌ها و ایجاد الگوواره‌های انتزاعی و فرانمودی. البته الان که دارم پست رو می‌گذارم دارم شک می‌کنم چنین حرکت‌هایی تبلیغ کتاب‌خوانیه و باید اون رو تقدیم به کتاب خوان‌ها کنم یا یک جورایی توهین و تحقیر کتاب‌ها در عصر دیجیتاله!؟