شهر لس‌آنجلس به عنوان یکی از کاندیدهای میزبانی المپیک تابستانی ۲۰۲۴، هویت بصری و گرافیک محیطی پیش‌نهادی خود را با طرح‌هایی از ساتچی نمایش داده است. در لوگو و آیکون‌هایی که برای هر رشته‌ی ورزشی طراحی شده، خطوط دو رنگ سیاه و سفیدِ کنار هم، به عنوان عنصری مشترک وجود دارند. این خطوط که الهام گرفته از هندسه پرچم ایالات متحده است، در لوگو به صورت خط‌های شکسته و در آیکون‌ها به شکل خطوط منحنی دیده می‌شوند. این خطوط در واقع یک صفحه هستند که برای شبیه شدن به نوع حرکت در هر رشته‌ی ورزشی، پیچشی خاص می‌گیردند و البته احتمالا با زیاد شدن تعداد آیکون‌ها، طرح‌ها به تکرار بیافتند و هویت مستقل خود را از دست بدهند.

معمولا در طراحی هویت بصری، امکان تبدیل شدن عناصر گرافکی به عناصر معماری و در واقع امتداد بصری در شهر در نظر گرفته می‌شود. چیزی که در المپیک لندن به خوبی رعایت شده بود و در این‌جا به دلیل فرم غیر خطی عناصر گرافیکی به سختی محقق خواهد شد.

«رفتن تا آسمان» نام یک اینستالیشن است که می‌خواهد سر ما را کمی به سمت بالا بچرخاند. در دنیایی که همه‌ی جاذبه‌های‌ش انسان را در عرض و در سطح به دنبال خود می‌کشد، شاید گاهی مجبور شویم با یک تلنگر هنری به بالا اشاره کنیم و یادمان بیاید که برای زمین خلق نشده‌ایم..

بوروفسکی این مسیر عمودی خود را در شهرهای مختلفی اجرا کرده است. به خصوص در شهرهای بزرگ و شلوغ‌تر مثل نیویورک و سئول، این اینستالیشن معنایی دیگر پیدا می‌کند. انگار که ساخت‌مان‌های بلند خط آسمان را بالا کشیده‌اند و این انسان‌ها سعی در رهایی از حصارشان دارند. بوروفسکی مجسمه‌های مصمم خود را، با فولاد ضد زنگ و رزین ساخته است.

المپیک ریو ۲۰۱۶ در پیش است و از طرح مشعل آن که توسط استودیویی برزیلی انجام گرفته رونمایی شده است. معمولا کشورهای میزبان به دنبال نمایش داشته‌ها و افتخارات‌شان در فضای المپیک هستند. برزیلی‌ها نیز که کشورشان با نزدیکی به استوا به داشتن طبیعت خاص و زیبا مشهور است، سعی در بازنمود آن در مشعل المپیک خود داشته‌اند. مشعل المپیک ریو فرمی یک‌دست و کشیده دارد که با ایجاد برش‌هایی غیرهندسی در بالا از یک‌نواختی درآمده است. البته ایجاد این برش‌ها دلایلی مهم‌تر دارد. طراح برزیلی خطوطی شبیه به خطوط توپوگرافی یا عوارض زمین را ایجاد کرده که هر کدام با گرفتن رنگی حساب شده، یادآور دریا، جنگل و آسمان هستند. این برش‌ها در یک طیف رنگی پیوسته هستند که با باز شدن مشاهده می‌شوند.

به‌ترین ادراک از یک فضای معماری چه زمانی اتفاق می‌افتد؟ آیا برای فهمیدن یک اثر باید آن را از سکنه خالی کرد و سپس با قدم گذاشتن درون بنا آن را به قضاوت نشست؟ کاندیدا هوفر که سال‌هاست به عنوان فردی مطرح در عکاسی فضای داخلی ساخت‌مان‌‌ها شناخته می‌شود، نتیجه‌ی یک سال عکاسی از فضای خالی ابنیه‌ی تاریخی را در موزه‌ی آرمیتاژ به نمایش گذاشته است. او اعتقاد دارد که برای حرف زدن در مورد معماری، باید آن را مستقل از همه چیز بررسی کرد و مانند این مجموعه، معماری خالی را به تماشا نشست.

تصاویر هوفر، ساخت‌مان‌ها را هم‌چون مجسمه‌هایی زیبا به تصویر می‌کشد. ابنیه‌ی تاریخی‌ای که هریک به فراخور اهمیت خود دارای شکوهی خاص هستند. در بعضی تصاویر تنظیمات نور به گونه‌ای است که عکس‌ها به سمت تخت شدن و شباهت به نقاشی پیش می‌روند. این شکوه و زیبایی، سخت به انسان اجازه خواهد داد تا در زنده‌گی روزمره‌ی خود از آن‌ها استفاده کند و به ناچار آن‌ها را به سمت موزه شدن سوق خواهد داد. در ایران خودمان هم کم نداریم ساخت‌مان‌های ارزش‌مند و تاریخی که به موجب شکوه‌مندی  و تجلل، به موزه تبدیل شده و از حس زنده‌گی خالی شده‌اند.

آکادمی سلطنتی هنر لندن با هم‌راهی یک شرکت سرامیک‌سازی، اینستالیشنی هدف‌مند را در مقابل ساخت‌مان‌ش اجرا کرده است. قرار است منطقه‌ی بورلینگتون لندن، مثل سال‌های گذشته‌اش تغییرات کارکردی و ظاهری زیادی را تجربه و جمعیت بیش‌تری را به خود جذب کند. اینستالیشن «تپه‌ی غیرمنتظره» وظیفه دارد آماده‌گی ذهنی این تغییر را با ایجاد فضایی جمعی و کنتراست بالا نسبت به بستر طرح ایجاد کند. طراحان ترکیه‌ای با ایده‌ی رسیدن از الگو‌های دوبعدی مثلثی به حجم و فضایی سه بعدی و با الهام از مقرنس‌های اسلامی مبل‌مانی شهری را خلق کرده‌اند که آن را از یک اینستالیشن مجسمه‌وار خارج می‌کند.

ساختمان‌های امروز هزینه‌بری زیادی دارند. برای همین است که دادوبیداد جریان‌های سبز و طبیعت‌گرا برای رسیدن به معماری و تمدنی سبز و با حداقل انرژی مصرفی حداقل در ساختمان‌سازی مورد توجه دنیا قرار دارد. امروز در جهان خانه‌هایی که به فکر کم‌کردن نیاز به تاسیسات مکانیکی و انرژی‌های مصرفی هستند و برای رسیدن به این سوداها هزینه می‌کنند کم نیستند.

طراحی این خانه در شهر گامبای پاناما بر همین اساس رقم خورده است. کارفرما در کنار حفظ گذشته ساختمان، از طراح خواسته‌است تا ساختمانی با حداقل نیاز به سیستم‌های حرارتی و برودتی مکانیکی طراحی کند و از ظرفیت‌های آب و هوای گرم‌سیری نهایت استفاده بشود. طراح علاوه بر انتخاب تنها ۲۵ درصد از زمین ۴۸۰ متری، برای ساخت و پوشش گیاهی مفصلی که در ۷۵ درصد باقی‌مانده درنظر می‌گیرد، با استفاده از سطوح و بافت‌های تراوا، مصالح بومی، سایه‌اندازی و کنترل بازشوهای معقول و خلاصه راه‌کارهای مختلف بومی اقلیمی به طرحی بی نیاز از تاسیسات مکانیکی برای رسیدن به آسایش محیطی خود می‌رسد.

عکس‌های لوفردو که به خاطر قطع مربعی می‌توان اینستاگرامی خطاب‌شان کرد، تصاویری پویا هستند. به عکس آن‌چه از قطع ساکن و زمینه‌ی الگووار عکس‌ها انتظار می‌رود، عکاس با استفاده از یک عنصر انسانی عکس‌ها را از تکرار و سکون نجات داده است. الگوواره‌هایی که غالبا از میان فضاهای شهری کشف شده با چینش یا انتخابی حساب شده از طرح و رنگ توسط عکاس تکمیل شده‌اند.