قسمت دوم موشن‌ اینفوگرافی تکفیری‌ها کاری از طراحان خانه طراحان انقلاب اسلامی، با تمرکز بر شخصیت بن‌لادن و جریان القاعده و در ادامه موشن‌ اینفوگرافی‌هایی مشابه با موضوعات سیاسی منتشر شد. مجموعه تکفیری‌ها برای روشن‌تر کردن واقعیت جریان تکفیری در منطقه و با زبانی جهانی تدوین شده است که با توجه به نزدیک بودن موضوع مورد بحث به ما، و نیز تب این جریان در سال‌های اخیر، رابطه خوبی با مخاطب خود برقرار می‌کند. تکفیری‌های دوم با استفاده بیش‌تر از ویدیوهای زنده و  مستند، فضای تجربه‌شده‌ی کار را تلطیف می‌کند و گزاره‌های تصویری بیش‌تری به مخاطب می‌دهد.

مجموعه موشن‌اینفوگرافی‌هایی که این روزها شاهد ساخت و نشر آن در فضای سیاسی و فرهنگی کشور هستیم، نشان از یگ جریان شکل‌گرفته و پرظرفیت دارد که حالا با تبحر روزافزون طراحان و علاقه‌ای که در مخاطب خود ایجاد می‌کند، آینده خوبی نیز برای آن تصور می‌شود. این اینفوگرافی‌های ویدیویی از مطالعات و متن کارشده‌ای بهره می‌برند که سادگی و عدم نوآوری‌های فرمی‌شان باز هم اشتیاق به دیدن را کم نمی‌کند. شاید حالا با گذر از دوران تولد این حرکت، باید به سوی نوآوری و تعادل میان وجوه هنری و وجوه محتوایی پیش رفت. 

هنر نقاشی با شن‌ها و دانه‌های ریز رنگی نظیر برنج و غلات رنگی یکی از هنرهای سنتی مهم هندوهاست که به اقتباس از فازسی نام سنتی آن نیز رنگلی است. هندوها در جشن‌ها و مراسمات آیینی یا مذهبی خود و در تقدیم به اشخاص محبوب یا خدایان خود، پهنه‌های وسیعی را با این دانه‌های رنگی عموما بر الگوهای ماندالای شرقی رنگ‌آمیزی می‌کنند. کاری طاقت‌فرسا و جذاب که خیلی زود هم از بین می‌رود و نظم خود را از دست می‌دهد.

در گذشته و تا همین امروز هم در بین باورمندان هندو، رنگلی یک ریاضت است. یک جور مراقبه سالکانه که در آن نقاش سنتی با گذاشتن دانه‌دانه‌های رنگی به ناپایداری دنیا و پایداری نیروانا می‌اندیشد. راستی سلوک‌هایی که به بعد از این چند روز زندگی کار دارند و البته عموما باید از دروازه‌های شامات به این سو به دنبال‌شان بگردیم، خیلی دوست‌داشتنی هستند.

ترکیب طبیعت و معماری با وجود آن‌که مطلوب خیلی از آدم‌های عصر ماست اما اصلا کار راحتی نیست. کم‌تر معماران موفقی وجود دارند که بتوانند طبیعت را با تمام حس و حال و ارزش‌هایی که دارد به درون معماری بیاورند و یا معماری را آن‌قدر نزدیک طبیعت کنند که نه تنها تحمیلی بر طبیعت نباشد بلکه خود بستر بروز طبیعت خداوندی باشد...

معماران ووترونگ ناگیا به طور ویژه‌ای این توانایی را از خود نشان داده‌اند. تاکنون نیز در یانون‌دیزاین کارهای متفاوتی از این استودیوی ویتنامی دیده‌ایم + + و در هر کاری نیز این روحیه تلفیق هنرمندانه طبیعت و معماری وجود دارد. معماران ووترونگ ناگیا در یکی دیگر از کارهای خود با ساخت خانه‌ای در محله‌ای مسکونی روبه‌رو بودند که تنها ۲۵ صدم درصد عرصه محله را فضای سبز پوشانده بود. آن‌ها تصمیم گرفتند که طبیعت را به محله برگردانند برای همین صورت مساله جدیدی تعریف کردند که در ذیل آن خانه نه برای ساکنین بلکه برای درختان طراحی می‌شد‍! نتیجه از این فکر هم جذاب‌تر است. آن‌ها با ساخت چند جعبه‌ی عظیم بتنی -که هر کدام یک دو فضای خانه را در خود دارند- در کنار هم و کاشت درختانی بزرگ بر روی هر جعبه هم الگویی متفاوت از یک خانه را ارائه دادند و هم به واقع درختانی آواره را در خانه‌ای همیشگی ساکن کردند.  مفاهیم درون و بیرون ، پایین و بالا، طبیعت و انسان‌ساخت همه در خانه درختان ووترونگ ناگیا به گونه‌ای متحول شده‌اند

انا لله و انا الیه راجعون

دکتر سعید مجیدی(۱۳۳۹-۱۳۹۳)، استاد هیئت علمی گروه طراحی صنعتی دانش‌گاه‌ هنر، چند روز پیش در اثر بیماری سرطان، از میان ما به دار رحمت خداوند رفت. مجیدی از معدود دردمندان جامعه دانش‌گاهی هنر کشور بود که با وجود تحصیلات مفصل خارجه و گرایشات فنی‌ش، در فضای راکد دانش‌گاه هنر تلاش داشت هنرمندان فردای کشور را با درد آشنا کند.

برای روح‌ش شادی و غرقه رحمت الاهی. و برای خانواده و شاگردان‌ش از خداوند صبر و اجر می‌خواهیم.  

نابغهﻯ شهر من ﻣﻰگفت،

هر وقت در مسئلهﺍی درﻣﻰمانم، کاسهﻯ سرم را برﻣﻰدارم و به خانهﻯ او ﻣﻰروم. خانهﺍش سقف ندارد؛ نه که سقف نداشته باشد، سقف ش آسمان است. کاسهﻯ سرم را رو به آسمان ﻣﻰگیرم. و تعظیم ﻣﻰکنم. آن گاه است، که از آسمان، کاسه را پر ﻣﻰکنند. بلند ﻣﻰشوم. و به خاک ﻣﻰﺍفتم. با سری پر شر و شور به خانه بازﻣﻰگردم.

نابغهﻯ شهر من، آن قدر از آسمان، شراب آورده، که نسلﻫﺎ سرمستی کنند؛ و باز هم شراب باقی بماند.

ما نمی‌دانیم. شاید برای یک موجود کوچک‌تر مانند مورچه، یک خیار حکم گیاهی غول آسا و بلند بالا را داشته باشد که راه رفتن میان انبوهی از آنان، به مثابه‌ی گشت و گذار در جنگلی سبز باشد!... همین جذابیت تغییر ناظر تاکنون منجر به ساخت فیلم‌ها و انیمیشن‌های گوناگونی شده که دنیا را از نگاه موجودات مختلف، کوچک‌تر و بزرگ‌تر از انسان، آبی و هوایی و زمینی به ما معرفی می‌کند.

حالا که لنزهای ماکرو به ابزاری شایع میان کاربران تکنولوژی تبدیل شده است، شاید نگاه‌ها به گوشه و کنار زنده‌گی‌مان دقیق‌تر شود و انسان‌ها در روال عادی روزانه‌ی خود به کشف‌هایی تازه و شگفت برسند. تاتسویا، هنرمند ژاپنی، نه تنها این نگاه را در حد تحسین برانگیزی به محیط خود دارد، بلکه با استفاده از هنر مجسمه‌سازی خود اقدام به تکمیل این اکتشافات کرده و فضاهایی مینیاتوری و خلاق را می‌آفریند. از قضا تاتسویا هنرمند پرکاری هم هست. او برای خود تقویمی مینیاتوری خلق کرده و هر روز صحنه‌ای جدید از این دنیای مخفی را برای بیننده به تصویر می‌کشد.

این روزها خیلی از ما در شبکه‌های اجتماعی بیش‌تر از خود وب مشغول هستیم :) و اصلا وب را معادل روابط اجتماعی مجازی می‌دانیم. طبعا محتواهایی که از کانال شبکه‌های اجتماعی به نظرگاه چشم ما می‌رسد را می‌بینیم و از محتواهایی که نیاز به جست‌جو و پیگیری دارند کم‌تر مطلع می‌شویم. روی همین حساب هست که خیلی از مجله‌ها و پای‌گاه‌های محتوایی به شبکه‌های اجتماعی هم به عنوان یک فرصت تعامل و ارتباط با مخاطب نگاه می‌کنند. 

حالا بعد از دو سال فعالیت در فیس‌بوک، توییتر، فرندفید و گوگل پلاس، یانون‌دیزاین هم چند روزی‌ست به اینستاگرام آمده است. اینستاگرام با هویت تصویرمحورش اتفاقا برای عرضه خلاصه پست‌های یانون‌دیزاین و گفت‌گو پیرامون آثار هنری سخت مناسب است.

یانون‌دیزاین را در اینستاگرام پی‌گیری کنید و به دوستان خودتان در اینستاگرام معرفی کنید.: 

@yanondesign

هفت رنگ‌ش می‌شود هفتاد رنگ ...

فرض کنید کودک‌تان غذای‌ش را نخورد و شما مدام بخواهید با او جدال کنید تا حرف‌تان را بپذیرد! این نوع برخورد می‌تواند نتایج بدتری را هم به دنبال خود داشته باشد. اما این تنها چاره‌ی کار نیست. شاید بتوان در این راه از مالزیایی‌ها که اهمیت خاصی به آش‌پزی و نحوه‌ی طبخ غذاها می‌دهند کمک گرفت. یکی از آن‌ها سامانتا است، مادر دو دختربچه. او برای ترغیب کودک‌ش به غذا خوردن، از زمانی که در اختیار دارد و ذوق هنری خود استفاده کرده و بشقاب را برای کودک نقاشی می‌کند. لی سامانتا معتقد است در مواد غذایی چیزی به نام دور ریز وجود ندارد، او طرز فکرش را در عمل نیز به اثبات رسانده و نحوه‌ی استفاده از انواع مواد غذایی را در کارهای خود ارائه داده است.