تب استفاده از روش‌های نوین ساخت در صنوف و فعالیت‌های مختلف حسابی گرم است. به خصوص تلاش‌های زیادی برای توسعه روش‌های ساخت دیجیتال به خصوص پرینت‌ سه‌بعدی در حوزه غذا در جریان است که به مرور زمان برخی را با هم مرور می‌کنیم. برخی از این روش‌ها کاربرد مستقیم فناوری‌های نوین در تهیه غذا و برخی کاربرد غیرمستقیم این فن‌آوری‌ها را درنظر دارند که کارهای دینارا کاسکو متعلق به این دسته دوم است.

دینارا کاسکو، قنادی اوکراینی‌ست که پرینت سه‌بعدی را به دنیای قنادی و کیک‌پزی آورده است. او که دانش‌آموخته معماری‌ست، نگاه طراحانه خودش را به عرصه کیک‌پزی آورده و حالا برای خودش صاحب امضا در طراحی و ساخت کیک‌های خلاقانه است. دینارا با طراحی سه‌بعدی اولیه، ساخت مدل‌های کیک‌ها و شیرینی‌ها و بعد پرینت سه‌بعدی نمونه‌های اولیه شروع می‌کند. سپس با تهیه قالب از این مدل‌ها و خلاقیت‌های مواد و متریالی که به فرایندش اضافه می‌کند کیک‌های متفاوت و خلاقانه‌ای به دست می‌آورد. 

«خط تولیدِ یکی از قدیمی‌ترین کارخانه‌های تولید چینی در لهستان برای ساعاتی خراب شد و اثر دست کارگران آن بر روی چند ظرف غذاخوری در حال تولید بر جای مانده است...»

این مقدمه‌‌ای‌ست بر معرفی یک پروژه‌ی هنری با عنوان «اثر انسان» که با هدف تاکید بر پشت‌پرده‌های انسانی تولیدهای انبوه صنعتی اجرا شده است. معرفی بالا که توسط طراح ارائه شده، کنایه‌ای‌ست به نادیده انگاشتن «انسان» در تولید یک محصول، حضوری که گاهی بسیار پررنگ است اما دیده نمی‌شود. طراحان برای اجرای این پروژه به یکی از کارگاه‌های کوچک تولید ظروف چینی در لهستان رفته‌اند، در منطقه‌ای که مردم آن حدود سه قرن به تولید این محصول اشتغال داشته‌اند. آن‌ها طی فرآیند تولید و به کمک مایع آبی‌رنگ کبالت، اثر انگشت کارگران را با الگویی اتفاقی بر روی ظروف حک کرده‌اند که اثر آن‌ها بعد از حرارت دادن در کوره نمایان شده است.

این مجموعه با برخورداری از زبان کنایی و معنادار خود بیننده را تحت تاثیر قرار می‌دهد. طراحان از خلئی که در تولیدات ماشینی وجود دارد و در تولیدات دست‌ساز هم‌راه با عدم‌قطعیت‌ گذشته وجود نداشت بهره برده‌اند. آن‌ها این خلأ و این نیاز به عدم قطعیت را کاریکاتورگونه و با طعنه به ما یادآور می‌شوند، و همین طنز تلخ مجموعه‌ی «اثر انسان» است که آن را اثرگذار می‌کند.

مبل‌ «رشته‌های سرخ» با طراحی هیون گی کیم، برگرفته از یک فرآیند طبیعی در بدن انسان یعنی گردش خون است. طراح که علاقه‌مند به جنبه‌ی زیبایی‌شناسی خون و پمپاژ آن در بدن بوده است با به کار گرفتن تعداد زیادی سرم‌ خونی و اتصال آن‌ها با انبوهی از شلنگ‌ها در پی ایجاد تجربه‌ای محسوس از گردش خون در بدن بوده است. مُبل آناتومویک هیون در وهله‌ی اول به عضله‌ای می‌ماند که با منبسط و منقبض شدن، خون در رگ‌های‌ش به جریان افتاده و موجب ادامه‌ی حیات‌ش می‌شود. با نشستن روی این مبل عجیب، رنگ موجود در سرم‌ها از سویی به سوی دیگر رفته و شما با کم‌ترین واسطه تجربه‌ای ملموس و عینی از اتفاقات داخل بدن‌تان خواهید داشت!

اگرچه ظاهر این مبل‌های سرخ ممکن است کمی منزجرکننده به نظر بیاید اما ایده‌ی اصلی آن می‌تواند الهام‌بخش هرگونه طراحی با موضوع خون نیز باشد.

انسان‌ها انگار با لمس کردن خیلی ارتباط به‌تری برقرار می‌کنند تا نگاه کردن و شنیدن. به همین دلیل است که ما از همان کودکی کلاژ کردن را، که معمولا در قالب کاردستی‌های‌مان انجام می‌دادیم خیلی بیش‌تر از ترسیم اشکال دوبعدی با مداد به روی کاغذ دوست داشتیم. چسباندن قطعات کاغذ یا مقوای رنگی به روی یک‌دیگر که ما را به سمت بعد سوم سوق می دهد و درک فضایی برای ذهن حاصل می‌کند، خیلی اوقات دست‌مایه‌ی آثار هنری قرار گرفته است.

خانم ونتورز که علاقه‌ی خاصی به ترکیب الگوهای هندسی و رنگارنگ به خصوص با تکنیک کلاژ یا تکه‌چسبانی دارد، بوم‌هایی را خلق کرده که با قرار گرفتن لایه‌‌های رنگی مقوایی بر روی یک‌دیگر تبدیل به اشکال و الگوهای جدیدی شده‌اند و برای ذهن ما بسیار ملموس‌تر از الگوهای دوبعدی آن‌ها به نظر می‌رسند. او در بعضی از این بوم‌ها با ایجاد یک طیف پیوسته‌ی رنگی بر عمق آن تاکید کرده و در برخی دیگر، با ایجاد تعادل بصری الگوهای هندسی آن را آشکارتر کرده است.

جنگ‌جوی بزرگ، با آن گنبد طلایی‌رنگ شبیه سربازی به نظر می‌رسید که کلاه‌خودش را محکم گذاشته؛ آماده‌ی نبرد باشد. حریف‌ش هم که در برابر او بود، کلاه‌خودی بر سر داشت؛ و با فریفتگی بسیار به سمت او می‌آمد. از زیر کلاه‌خود حریف، آب‌شاری سرازیر می‌شد، و بر شانه‌هایش می‌ریخت، که مانند کلاه‌خود جنگ‌جوی بزرگ، طلایی بود. حریف، نه چون سربازی که به میدان رود، که مانند فاتح پیروزی گام برمی‌داشت. وقتی به پیکر زخمی او رسید، با قساوت از شکاف زخم عبور کرد؛ و با یک گام وارد کالبد چاک‌چاک‌ش شد؛ مانند سمی مهلک که از رگ وارد شود، خود را به قلب او رساند. رگ‌های جنگ‌جوی بزرگ پر از اسبانی شده بود، که مانند ویروس از راه زخم‌ها وارد شده‌بودند. شیهه‌ی اسبان نمی‌گذاشت گوش حریف، ضربان قلبی را که هزاران سال از تپش باز نه‌ایستاده‌بود بشنود؛ قلبی که با همه‌ی سختی‌اش، از قلب خودش، بسیار نرم‌تر بود.
سرباز دیگری که سر بر دامان جنگ‌جوی بزرگ داشت به زحمت دریچه‌ی چشمان‌ش را باز کرد. بر پیکرش خطوط سرخی دیده می‌شد؛ خطوط سرخی که کسی با شلخته‌گی و بی‌نظمی هر چه تمام‌تر به جا گذاشته باشد. دوست داشت در قلب جنگ‌جوی بزرگ جای گیرد؛ اما توان باز نگاه‌داشتن چشمانش را هم نداشت. آخرین تصویری که از دریچه‌ی چشمان سرباز بر زمین‌افتاده چون تیر عبور کرد، حریفی بود که از شکاف پیکر جنگ‌جوی بزرگ بیرون می‌آمد، در حالی که باد موهای طلایی‌اش را به اهتزاز درآورده‌بود، و دهانه‌ی اسبی را در دست داشت. بر پیکر حریف موطلایی نیز خطوط سرخی خودنمایی می‌کرد؛ اما نه بی‌نظم و درهم‌ریخته‌، که با هندسه‌ای قاطع و صریح٬ در هیئت دو خط عمود بر هم، بر زمینه‌ای سپید. سرباز بر زمین افتاده نام کسی را که آه صدا می‌کردند، بر زبان آورد، و چشمان‌ش را بست.

وائل شاوکی یک هنرمند مصری است، که جنگ‌های صلیبی را دست‌مایه‌ی اثر سه‌گانه‌ی خود، با عنوان «کاباره‌ی جنگ‌های صلیبی» قرار داده است. این سه‌گانه، شامل سه نمایش‌ موزیکال به شیوه‌ی عروسکی است، که در قالب ویدیو ارایه شده است و بی‌مناسبت با ایام اخیر و روز قدس نیست.

پرینت سه بعدی هر روز بیش‌تر به عرصه‌ی دیزاین پا می‌گذارد و با بهینه شدن آن از لحاظ اقتصادی به بازار وسایل کاربردی هم‌چون پوشاک هم وارد شده است. اودو فیوراوانتی کیف دستی زنانه‌ای را با الهام از کیف محققان گیاه‌شناس در ترکیب با احجام منتظم طراحی کرده، که توسط تکنولوژی پرینت سه بعدی تولید و روانه‌ی بازار شده است. او هندسه‌ی کار خود را از تداخل دایره‌هایی محیط بر حجم کلی به دست آورده و قطاع‌های ایجاد شده از این تداخل، شکل برگ گیاهان را تداعی می‌کنند. اگرچه طرح او از منطق جالب توجهی برخوردار است و از لحاظ فرمی نیز منحصر به فرد است، اما این میزان از ناهم‌واری برای یک کیف دستی ممکن است برای کاربر آن آزاردهنده باشد، ضمن این‌که مواد معمول مورد استفاده در پرینت سه بعدی نیز هنوز نتوانسته‌ رابطه‌ای صمیمی با انسان برقرار کند.

حتما در بعضی از فیلم‌ها دیده‌اید که عده‌ای با نگاه کردن به ظرف شیشه‌ای، از وضعیت یک کشتی یا انسان در جایی دیگر با خبر می‌شوند، یا مواردی شبیه به این که در فیلم‌های علمی-تخیلی زیاد دیده‌ایم. ساخت‌مان‌های محبوس در شیشه‌ٔ دی یانگ چیزی شبیه به این داستان‌های افسانه‌ای است که این بار معماری نقش محوری آن را ایفا می‌کند. هنرمند، این بناهای مینیاتوری معلق در هوا را دورن لوله‌های آزمایش‌گاهی محبوس کرده است، لوله‌هایی که انسان را یاد نمونه‌برداری و آزمایش نیز می‌اندازند. انگار که ساخت‌مان‌ها را به هم‌راه زمین بسترشان از وسط شهر کنده‌ و آن‌ها را برای بررسی و آزمایش‌ آماده کرده‌اند !