اگر ظرفیت‌‌های هنر و هنرمندان را در رفع بسیاری از نیازهای روزمره درک کنیم، احتمالا ارج و قرب بیش‌تری برای این قشر از جامعه قائل می‌شویم و پس از آن شاید آثار هنری کمی از حصر گالری‌ها خارج شوند. نمونه‌‌ی این فهم را شرکت هرمس که تولید کننده‌ی محصولات چرمی است، در سفارشی که به طراحان زیم و زو داده نشان داده است. آن‌ها از طراحان خواسته‌اند که برای ویترین فروش‌گاه‌شان اینستالیشینی را اجرا کنند. گروه طراح با استفاده از خرده‌های چرم که از کارگاه‌های این شرکت جمع‌آوری کردند دست به ساخت حیواناتی چرمی در ابعاد واقعی زدند. حیواناتی که با ساخت دقیق و تمیز خود و زیبایی خاص چرم جلو‌ه‌ای خاص گرفته‌اند. این اینستالیشن‌ها در سه قاب مختلف که مربوط به حیوانات آبی، هوایی و زمینی بودند در مقابل عابران قرار گرفتند. ایده‌ی اصلی این کار از موزه‌ی تاریخ طبیعت گرفته شد. جایی که حیوانات تاکسی درمی شده از انواع مختلف، در قاب‌هایی ویژه قرار گرفته‌اند و مراجعان برای دیدن این نمونه‌های ارزش‌مند پشت این ویترین‌ها می‌ایستند و آن‌ها را تماشا می‌کنند. حالا ویترین این فروش‌گاه تبدیل به یک موزه از حیوانات با ارزش چرمی شده که محصولات چرمی تولیدی نیز در کنار آن‌ها، دوچندان ارزش‌مند به نظر می‌‌رسند.

درون میوه‌ها چه می‌گذرد؟ اگر بخواهید این موضوع را برای کودکان مطرح کنید و برای‌شان توضیح بدهید چه خواهید کرد؟ پلی لیندزی اگرچه به قصد آموزش کودکان  دست به چنین کاری نزده اما برای معرفی صفحه‌ای اینترنتی در رابطه با سبزی‌جات، میوه‌هایی را به وسیله‌ی مقوا ساده‌سازی کرده است. او با قرار دادن لایه‌هایی از مقواهای رنگی به روی هم، درون هر کدام از میوه‌ها را به شکلی ساده و شماتیک به ما نشان می‌دهد و در حقیقت با بیانی فانتزی توجه ما را به‌ آن‌چه که میوه ها دارند اما نشان نمی‌دهند جلب می‌کند. 

هونگ یی هنرمندی مالزیایی‌ست که به خاطر استفاده از مواد غیرمعمول در کارهایش مشهور شده است. قبلا هم در یانون‌دیزاین+ از خلاقیت او در استفاده خلاقانه از مواد غذایی در قالب بشقاب‌آرایی‌های خلاقانه با هم دیده‌بودیم. در مجموعه پرندگان گل‌‌ساخته‌اش، هونگ بی تلاش می‌کند با گلبرگ گل های مختلف مخصوصا گل ژربرا، فیگورهایی از پرندگان بسازد. پرنده های هونگ‌بی در کنار حس لطیفی که دارند نوعی تجربه هم‌نشینی رنگ‌های طبیعی هستند که در عالم هنر به نوعی مطالعه تجربی تعبیر می‌شود. شاید بتوان نظیر داخلی چنین تجربه‌ای را مجموعه آثار طبیعت پنجم پروانه دلفانی دانست که البته از حیث هنر و زیبایی‌شناسی در تراز متفاوتی هستند. 

فرض کنید کودک‌تان غذای‌ش را نخورد و شما مدام بخواهید با او جدال کنید تا حرف‌تان را بپذیرد! این نوع برخورد می‌تواند نتایج بدتری را هم به دنبال خود داشته باشد. اما این تنها چاره‌ی کار نیست. شاید بتوان در این راه از مالزیایی‌ها که اهمیت خاصی به آش‌پزی و نحوه‌ی طبخ غذاها می‌دهند کمک گرفت. یکی از آن‌ها سامانتا است، مادر دو دختربچه. او برای ترغیب کودک‌ش به غذا خوردن، از زمانی که در اختیار دارد و ذوق هنری خود استفاده کرده و بشقاب را برای کودک نقاشی می‌کند. لی سامانتا معتقد است در مواد غذایی چیزی به نام دور ریز وجود ندارد، او طرز فکرش را در عمل نیز به اثبات رسانده و نحوه‌ی استفاده از انواع مواد غذایی را در کارهای خود ارائه داده است.

دیده‌اید در طبیعت چقدر خوب رنگ‌های مکمل و غیرمکمل و قاعده‌های مختلف هنری درهم‌می‌آمیزند و اصلا قوانین خودساخته ما از زیبایی بی‌اعتبار می‌شوند و کماکان طبیعت زیباست؟ تا آن‌جا که برخی معنای زیبایی را اصلا در ارتباط با همین طبیعت و نزدیکی به آن پیدا کرده‌اند. ما در دانش‌گاه‌هایمان سوادی بصری را به دانش‌جویان هنر القا می‌کنیم که تدوین چندین دهه اخیر است و هرچند از واقعیت‌های مهمی خبر می‌دهد اما به کلی در نسبت با طبیعت و روابط پنهان زیبای آن ناکارآمد است.

پروانه دلفانی، نقاش و عضو هیئت علمی هنر در دانش‌گاه زنجان، برای اثبات دگرگونی روابط هم‌نشینی رنگ‌ها در طبیعت و دگرگونی مفاهیم سواد بصری و زیبایی، دست به ساخت تمریناتی در هم‌نشینی رنگ‌های طبیعی زده است که با الگوهایی ایرانی اسلامی ترکیب‌بندی شده‌اند. این تمرین اولیه کم کم به عنوان یک فعالیت هنری مستقل، یک سبک صنایع دستی نو و البته یک نوآوری هنری ارزش‌مند از سوی هنرمند پیگیری شده است.

به واقع طبیعت خدا چقدر عجیب است...