موسسه‌ی رده‌بندی جهانی دیزاین، جدول رده‌بندی دیراین دنیا را در میان ۸۳ کشور منتشر کرده است. این رده‌بندی که بر اساس مدال‌های دریافتی در مسابقات جهانی تنظیم شده، ایران را در جای‌گاه ۱۳ام دنیا نشان می‌دهد که در نوع خود جالب توجه است. اگرچه شرکت در مسابقات بین‌المللی برای همه‌ی کشورها و همه‌ی رشته‌ها شرایط یک‌سانی ندارد و داوری آثار هنری هم همیشه موضوعی چالشی بوده است، اما جای‌گاه خوب ایران در این جدول نشان‌دهنده‌ی اهتمام طراحان داخلی به دیده شدن در عرصه‌ی مسابقات جهانی است. در این بین طراحی جواهرات بیش از یک سوم امتیاز ایران را کسب کرده و این عرصه‌ی تزئینی طراحی، ایران را در رتبه‌ی دوم دنیا قرار داده است.

به بهانه‌ی این خبر یکی از جواهراتی که در مسابقات جهانی موفق به کسب جایزه شده است را با هم خواهیم دید. آویز دل‌بند زهره پهلوان که از ترکیب یاقوت و طلا تشکیل شده و ساختاری جداشونده دارد. نوار طلایی این آویز با چرخشی در سه بعد به دور یک قطعه یاقوت سرخ می‌چرخد و آن را با خود حمل می‌کند. این تصویر در راستای هدف هنرمند برای طراحی یک هدیه به مادر و فرزند شکل گرفته است. داشتن یک کانسپت قوی و بیان فرمی آن با طلا از جمله نقاط قوت طرح پهلوان به نظر می‌رسد، طرحی که فارغ از قیمت بازاری آن در عین سادگی و خلوص طراحی شده است.

« شما این‌جا هستید! ». این شعار یک مجموعه از زیورآلات است که قسمتی از نقشه‌های شهری را بر روی آن تراشیده‌اند. این مجموعه در دو قالب انگشتر و گردن‌بند تولید شده که تنها شبکه‌ی راه‌ها را بر روی خود حفظ کرده و توده‌های ساخت‌مانی از آن خارج شده است. نقشه‌های شهری به دلیل روابط منطقی میان مسیرها به هندسه‌ای خاص می‌رسد که هنرمند از آن به عنوان بافت محصولات‌ش استفاده کرده است. تالیا ساری به صورت توامان از ساخت دیجیتال و هنر دست بهره برده و انگشترهایی به اندازه‌ی یک بند انگشت و نقشه‌هایی مربعی شکل را ساخته است.

جای این سوال باقی است که چرا در چند سال اخیر تعداد محصولات این‌چنینی بالا رفته است؟ مثلا پیراهن‌هایی که بر آن نام یک شهر نقش بسته و افراد می‌خواهند به دیگران ثابت کنند که این شهر مال آن‌هاست. بازیابی ظاهری هویت شاید یکی از انگیره‌های این تلاش است. به خصوص آیا در مورد این طرح و طراح اسرائیلی آن می‌توان نقش اثبات هویت جعلی و غصبی را از انگیره‌های محتمل دانست؟

برای یک رستوران مدیترانه‌ای در نیویورک، مانتزالین صفحه‌ای توری‌مانند از طناب ساخته است که دو قسمت رستوران را از هم جدا می‌کند. طبق گفته‌ی طراح ایده‌ی ابتدایی از میوه‌های انگور و زیتون، به خاطر حضور در سنت مدیترانه‌ای گرفته شده است. هم‌چنین با توجه به تاریخ ماهی‌گیری در یونان، طناب به عنوان ماده‌ی اصلی به کار رفته است. مانتزالین از هنر بافندگی که به خصوص مورد علاقه‌ی خانم‌هاست، این‌بار در ابعاد بزرگ و در قالب معماری استفاده کرده است. به گونه‌ای که با ایجاد شبکه‌ای ضخیم از چند ردیف طناب ساختار اصلی آن را شکل داده و فضای خالی بین آن را نیز با ردیف‌های نازک‌تری از طناب به هم متصل کرده است. به این شکل او یک صفحه‌ی یک‌پارچه‌ی مشبک  را حدفاصل دو فضا کرده است.

شاید اگر به دور و بر خودمان دقیق‌تر شویم، نمونه‌ی هنرها و صنایع دستی که با بافندگی سر و کار دارد را به وفور ببینیم. از حصیربافی در شمال و جنوب کشور برای تهیه وسایل گرفته تا کلاف کردن چوب‌های نازک برای ساخت کپر در روستاها و نمونه‌هایی دیگر. حال باید از خودمان بپرسیم که آیا طراحان داخلی نباید به فکر توسعه و استفاده از این تکنیک‌های بومی در نیازهای روزمره‌مان باشند؟