قالب‌های هنری متحول می‌شوند، روش‌های بیان هنری روزبه‌روز تغییر می‌کنند، چیزی که شاید در گذشته مهم‌تر بود یعنی قالب‌های بیان هنری هر روز کم‌رنگ‌تر می‌شود و جایش را به جوهر هنر می‌دهد. در واقع الان دیگر سال‌هاست کم‌تر کسی به قالب بیان هنری می‌پردازد و در حصار خاصی از روش بیان می‌ماند. شینتارو اوهاتا یک هنرمند ژاپنی است که در آثارش نقاشی و مجسمه‌سازی مرسوم را با هم ترکیب می‌کند. او برای این کار، بافت مجسمه‌ها را با الگوی رنگ‌گذاری نقاشی‌های رنگ روغن امپرسیونیستی رنگ آمیزی می‌کند و با بوم رنگ‌ روغن ترکیب می‌کند. انتخاب او در ترکیب مجسمه و بوم به نوعی بازسازی رفتار قوکوس در عکاسی‌ست. کارکتری خاص با فوکوس بالا آن‌چنان که حجمی ساخته در بستر بومی مبهم....باید گفت این ویژگی کیفیت پویایی در نقاشی‌های اوهاتا ایجاد کرده است.

«اسیر راحت» نام مینیاتور واقع‌گرایی‌ست که بنجامین نوردزمارک، برای نمایش‌گاه خلاقیت کپنهاگ ارائه داده است؛ جایی که قرار بود بر تاثیر فن‌آوری بر هنر و زندگی معاصر تمرکز شود. بنجامین در این اثر با استفاده از تکنیک پرینت سه‌بعدی تمام رنگی، و اسکن واقع‌گرای یک فیگور انسانی، نسل معاصری را به تجسم درآورده است که در قفس نگاه محدودش نسبت به جهان و شناخت ان گرفتار است. نسلی که اتفاقا در بی‌خیالی تمام با آسودگی خود را در قفس درک محدود اسیر کرده است و بر شاخه‌ای خشک بی‌پشت‌وانه‌ای ریشه‌دار در احساس بشری تکیه کرده است. درب قفس باز است اما سودای رهایی نیست....

اسیر راحت داستان معاصر بشر است؛ وقتی کم‌کم اداراکات چنان گرفتار می‌شوند که حتی چندی بعد دیگر قفس هم دیده نخواهد شد.

از سوی دیگر قالب اثر نیز در موضوع نمایش‌گاه انتخاب شده است. تاثیر فن‌آوری بر هنر یعنی تقابل آخرین تکنولوژی‌ها و کشف قالب‌های جدید هنری. روزی که اسکن‌ سه‌بعدی  و پرینت واقع‌گرا بتواند با خلق مینیاتورهای پراحساس، قالب هنری نوینی باشد. جالب است بدانید به تازگی این تکنولوژی جدید یعنی اسکن واقع‌گرای فیگور انسانی و پرینت تمام رنگی آن در ایران توسط تیمی جوان به صورت بومی پیاده‌سازی شده است و خدمات آن را نیز ارائه می‌دهد. به نظر هنرمندان می‌توانند از این فرصت برای کشف بیان‌های جدید در هنر استفاده کنند.

مبل‌ «رشته‌های سرخ» با طراحی هیون گی کیم، برگرفته از یک فرآیند طبیعی در بدن انسان یعنی گردش خون است. طراح که علاقه‌مند به جنبه‌ی زیبایی‌شناسی خون و پمپاژ آن در بدن بوده است با به کار گرفتن تعداد زیادی سرم‌ خونی و اتصال آن‌ها با انبوهی از شلنگ‌ها در پی ایجاد تجربه‌ای محسوس از گردش خون در بدن بوده است. مُبل آناتومویک هیون در وهله‌ی اول به عضله‌ای می‌ماند که با منبسط و منقبض شدن، خون در رگ‌های‌ش به جریان افتاده و موجب ادامه‌ی حیات‌ش می‌شود. با نشستن روی این مبل عجیب، رنگ موجود در سرم‌ها از سویی به سوی دیگر رفته و شما با کم‌ترین واسطه تجربه‌ای ملموس و عینی از اتفاقات داخل بدن‌تان خواهید داشت!

اگرچه ظاهر این مبل‌های سرخ ممکن است کمی منزجرکننده به نظر بیاید اما ایده‌ی اصلی آن می‌تواند الهام‌بخش هرگونه طراحی با موضوع خون نیز باشد.

شرکت ژاپنی نندو که بیش‌تر به طراحی مبل‌مان معروف است، در نمایش‌گاهی با موضوع آثار گرافیکی غیرچاپی مجموعه‌ آثاری را با تکنولوژی پرینت سه بعدی ارائه کرده است. نندو در این مجموعه بیش از هر چیز با کاغذ بازی کرده است، وسیله‌ای که از هم‌راهان همیشگی یک گرافیست به شمار می‌رود. کاغذهای در حال ورق خوردن، تا شدن و بریده شدن، حالت‌هایی است که تنها با پرینت کردن لبه‌ یا اوت‌لاین کاغذها به نمایش درآمده. نمونه‌ی چنین آثاری را قبلا با مجسمه‌های مفتولی در یانون دیزاین دیده‌ بودیم، منتها شاید فرق این آثار پرینت شده و مفتول‌های ساخته شده با دست را بتوان در دقت فوق‌العاده زیاد این آثار پرینت شده و شباهت بیش‌تر آن‌ها با ترسیمات شق و رق روی کاغذ دانست.

بچه‌ها دوست دارند اسباب‌بازی‌های‌شان را به اسم صدا بزنند و خیلی وقت‌ها آن‌ها را موجودات زنده‌ای شبیه به خودشان تصور می‌کنند. معمولا در طراحی اسباب‌بازی‌های فردی برای بچه‌ها موضوع شخصیت‌پردازی مد نظر قرار می‌گیرد اما درمورد تجهیزات بازی در پارک‌ها و شهر بازی‌ها کم‌تر به این موضوع توجه می‌شود. شاید مواردی هم که تا به حال دیده‌ایم عروسک‌هایی بوده‌اند که مجسمه‌وار در میدان بازی وجود داشته و کودک امکان تعامل با آن‌ها را نداشته است.

طراحان دانمارکی اسبا‌ب‌بازی، تجهیزاتی را طراحی می‌کنند که هر کدام دارای شخصیتی زنده است. بچه‌ها می‌توانند تشخیص دهند که وسیله‌ای که با آن در تعامل‌ند، حیوان است روبات است یا یک خانه. گروه طراحی «نهنگ» در برخی از این تجهیزات با استفاده از جزئیات آناتومی حیوانات یا جزئیات یک بنای معماری، توانسته است ایده‌های جدیدی را برای خلق بازی بیافریند.

میراث فرهنگی گاهی نقشی فراتر از یک موجود قدیمی و جالب را بازی می‌کند. گاهی انسان‌ها برای بازیابی هویت‌شان مجبور به دست‌اندازی به همین میراث‌ شده تا به خودشان و دیگران ثابت کنند، که حضورشان در این دنیا بی‌ریشه نیست و فرزند پدرانی متمدن هستند. 

جنگ سوریه و عراق در مناطقی رخ داد که از لحاظ تمدنی و تاریخی جزو مهم‌ترین نقاط دنیا بود. موجوداتی مسخ شده که با بی‌رحمی بی‌سابقه‌شان هزاران انسان را از دم تیغ گذراندند و چندین میراث مهم تمدنی را نابود کردند. در این میان نکته‌ی جالب توجه دل‌سوزی گروهی برای این آثار تاریخی و نادیده انگاشتن قتل عام مردم بی‌دفاع در این چند سال بود.

اسماعیل حریری و چند هنرمند دیگر حالا به اسم پناهنده‌ٔ سوری شناخته می‌شوند. هنرمندانی که در مرز اردن، با هر آن‌چه در نردیکی‌شان بود دست به کار شده و با ساختن مجسمه و نقاشی یاد میراث معماری‌شان را زنده نگه داشته‌اند. آن‌ها مجموعه‌ای از آثار که بعضی به کلی نابود شده و بعضی در خطر نابودی هستند را به این شیوه بازسازی کرده و با هنر خود، نوعی مرثیه‌ی تجسمی سروده‌اند.

حتما در بعضی از فیلم‌ها دیده‌اید که عده‌ای با نگاه کردن به ظرف شیشه‌ای، از وضعیت یک کشتی یا انسان در جایی دیگر با خبر می‌شوند، یا مواردی شبیه به این که در فیلم‌های علمی-تخیلی زیاد دیده‌ایم. ساخت‌مان‌های محبوس در شیشه‌ٔ دی یانگ چیزی شبیه به این داستان‌های افسانه‌ای است که این بار معماری نقش محوری آن را ایفا می‌کند. هنرمند، این بناهای مینیاتوری معلق در هوا را دورن لوله‌های آزمایش‌گاهی محبوس کرده است، لوله‌هایی که انسان را یاد نمونه‌برداری و آزمایش نیز می‌اندازند. انگار که ساخت‌مان‌ها را به هم‌راه زمین بسترشان از وسط شهر کنده‌ و آن‌ها را برای بررسی و آزمایش‌ آماده کرده‌اند !