میراث فرهنگی گاهی نقشی فراتر از یک موجود قدیمی و جالب را بازی میکند. گاهی انسانها برای بازیابی هویتشان مجبور به دستاندازی به همین میراث شده تا به خودشان و دیگران ثابت کنند، که حضورشان در این دنیا بیریشه نیست و فرزند پدرانی متمدن هستند.
جنگ سوریه و عراق در مناطقی رخ داد که از لحاظ تمدنی و تاریخی جزو مهمترین نقاط دنیا بود. موجوداتی مسخ شده که با بیرحمی بیسابقهشان هزاران انسان را از دم تیغ گذراندند و چندین میراث مهم تمدنی را نابود کردند. در این میان نکتهی جالب توجه دلسوزی گروهی برای این آثار تاریخی و نادیده انگاشتن قتل عام مردم بیدفاع در این چند سال بود.
اسماعیل حریری و چند هنرمند دیگر حالا به اسم پناهندهٔ سوری شناخته میشوند. هنرمندانی که در مرز اردن، با هر آنچه در نردیکیشان بود دست به کار شده و با ساختن مجسمه و نقاشی یاد میراث معماریشان را زنده نگه داشتهاند. آنها مجموعهای از آثار که بعضی به کلی نابود شده و بعضی در خطر نابودی هستند را به این شیوه بازسازی کرده و با هنر خود، نوعی مرثیهی تجسمی سرودهاند.