- ۱ نظر
- ۰۴ بهمن ۹۲ ، ۲۱:۴۱
قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانوندیزاین میگذرد! و دقیقتر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانوندیزاین!
یانوندیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقهمندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلیها در سالهای ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیلهای گاهبهگاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانشگاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانوندیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع میکردند. خیلیها ابراز لطف فراوانی را در این سالها به تیم فعال یانوندیزاین ابراز کردهاند و همین خیلیها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیشبرد حرکت یانوندیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یکسالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزهای که این سالها پشت یانوندیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سالهای گذشته افتاده بود مانع آن میشد که به کل یانوندیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردیبهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابهپای تحولاتی که در پیرامون ماست.
شهرهای بزرگ نیاز به تنفس دارند؛ بس که دود و آلودگی تولید کردهاند و بر سر خودشان آوار کردهاند. برای این کار شهرهای بزرگ نیاز به ششهای بزرگ هم دارند. ششهایی که بتوانند هوای آلوده را در حجم بالا تبدیل به هوای پاک کنند. دیاکسید کربن بگیرند و اکسیژن بیرون بدهند. یعنی فرآیند طبیعی که در گیاهان رخ میدهد. بنابراین این ششهای بزرگ باید محدودههای عظیم طبیعی و بسترهای عظیم گیاهی باشند.
اما مشکل اینجاست که شهرهای بزرگ عموما جای کافی برای این طور دست و دلبازیها ندارند. آن قدر جا ندارند که حتی انسانها هم در برجهای چند ده طبقه و در واحدهای کوچک و کوچکتر ساکن شدهاند. بنابراین خیال ایجاد پهنههای وسیع گیاهی و پارکهای بزرگ جنگلی برای شهرهای بزرگ خیالی خام است. گروه دیپلماسی مستقل معماری (IAD) که گروهی فعال در زمینه ایدههای معمارانه پیشرو است، پیشنهادی جالب برای پاسخ به این مساله دارد. آنها با طراحی آسمانخراشی به واقع وسیع و بزرگ (زیربنایی در حدود ۱۰۰ هزار مترمربع) در میانه بافت شلوغ نیویورک و در کنار ساختمانها متراکم اداری آن، با الگویی متفاوت سعی در ایجاد یک شش طبیعی برای شهر بزرگی نظیر نیویورک دارند. این آسمانخراش با وجود این پهنهی وسیع تنها ۲ درصد از هر طبقهی خود را به کاربریهای معمول نظیر اداری و هتل اختصاص داده است و مابقی عرصهی آن به کاشت فضاهای سبز و بامهای معلق دادهشده است. به این ترتیب ۹۸ هزار مترمربع فضای سبز در قلب منهتن نیویورک خواهید داشت.
از ایدهی جالب این گروه که بگذریم، واقعا چرا بشر باید برای خودش چنین مشکلاتی را ایجاد کند که نیاز به راهحلهایی اینچنین داشته باشد؟
نویسنده محترم در این نوشتار ابتدا با دیدی روانشناسانه استانده شدن انسان نوین را به نقد می کشد و سپس با طرح بحران زیستی و طبیعی حاکم بر زمین، با معرفی اصول و نگاه حاکم بر معماری پایدار، معماری پایدار را معماری ای انسانی می داند که در تلاش برای به دست آوردن شان از دست رفته ی انسانی در معماری ست. در پایان نیز با تلنگرهایی آگاهانه خواننده را به عصیان در برابر وضعیت موجود و حرکتی در راستای به دست آوردن شان از دست رفته خود در جریان تمدنی معاصر، فرامی خواند.