ساختمان‌های علوم نوعی دانش‌سراهای عمومی هستند که با هدف انتقال ساده دانش به مردم و عموم جامعه ساخته و اداره می‌شوند. برای همین روی‌کرد فرم‌پردازی شایع در معماری این گونه بناها روی‌کردی پاپ است. طراحان با استفاده از فرم‌های الهام‌بخش علمی با ابعاد بزرگ‌تر به سراغ حل چالش فرم‌پردازی این گونه بناها می‌روند. فرم‌های کیهانی، زیراتمی، سازه‌های نوین و .... از شایع‌ترین این نمادها هستند. این میان یک ساخت خوب و شناخت درست مصالح ساختمانی و ترکیب‌های آن‌ها شاید بتواند تا حدودی این نگاه پاپ را تعدیل کند.

طراحان آرک‌ویو با انتخاب فرمی نمادین برای طراحی یک مرکز علوم اما با استفاده از فلز پوشش نداده شده و ترکیب پرکنتراست آن با یک گنبد کروی سفید رنگ در مرکز بنا تلاش داشته‌اند تا در عین نمادین و علمی بودن ساختمان برای مردم نوعی آیکون قابل قبول معمارانه برای شهر به ارمغان بیاورند.

خوانده‌ایم در داستان‌ها که نادرشاه چون به معابد هندوان درآمد، در معبدی بزرگ بتی عظیم را معلق میانه فضا یافت. سخت حیرت کرد و به رای رای‌مندان پناه آورد. دست آخر وزیری هوش‌یار پیش‌نهاد می‌کند که دیوارهای چهارطرف اتاق را خراب کنند.... القصه به میراث باستانی صدمه می‌زنند و خراب می‌کنند و در میانه‌ی دیوارها آهن‌رباهایی بزرگ می‌یابند که چون از چهار جانب به یک میزان میل کشش این بت بزرگ را دارند میان‌ گیس و گیس‌کشی‌شان بت فلزی را سال‌هاست معلق نگاه داشته اند....

کاری به صحت این داستان ندارم، هرچند از جهان کهن هرچیزی بگویند محتمل است. اما حالا با طراحی میز پذیرایی ساده‌ای روبه‌رو هستیم که به همین میزان جادویی ست! طراح با استفاده از الگوی معروف مکعب روبیک هندسه میز را شکل داده است اما استفاده از آهن‌رباهای قوی میان عناصر دافعه‌ای شدید ایجاد کرده است. دست‌ آخر با بستن مکعب‌های چوبی با کابل‌های نازک به هم و نگه‌داری آن‌ها در کنار هم یک میز جادویی را شکل داده است!

ترکیب صفحات فلزی پرداخت نشده با بسترهای طبیعی چه در مونومان‌های مجسمه‌گون و چه در نماسازی‌ها و بناهای معماری -البته اگر حساب‌شده  و غیرمسرفانه باشه- معمولا ترکیب جاافتاده و متناسبیه. به خصوص که در پس ایام و گذر روزها، سطح فلز آرام آرام هرچه بیشتر با محیط هم‌سان می‌شه و مثلا زنگ می‌زنه و لکه‌های تصادفی جالبی ایجاد می شه.

 Horizons Steel یکی دیگه از آثار سورئال مجسمه ساز نیوزیلندی Neil Dawson ، سعی داره تا مفهوم بعد رو در ذهن ما به چالش بکشه. غیر از این بیانی که در این حجم هست بسیار به بیان های گرافیکی کامپیوتری نزدیکه و این یعنی آمیختگی بیان فضای دیجیتالی در دنیای واقع؛ چیزی که منجر به نوعی فریب تصویری و به چالش کشیدن ذهن در مرز بین واقعیت و مجاز می شه

هرچند این گونه تلاش‌ها برای آمیختگی واقعیت و مجاز و به چالش کشیدن ذهن در سال‌های اخیر در جوامع هنری کم نیست اما  این اثر ویژگی منحصر به فردی هم داره و اون ابعاد بزرگیه که کار شده که به نوعی تلاشی برای بیان وسیع‌تر از این چالش در ابعاد یک نماد شهری و منظری به حساب میاد....

خیلی پرانرژی بود این کار؛! همین. :)