- ۰ نظر
- ۱۷ مرداد ۹۴ ، ۲۲:۰۶
قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانوندیزاین میگذرد! و دقیقتر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانوندیزاین!
یانوندیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقهمندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلیها در سالهای ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیلهای گاهبهگاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانشگاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانوندیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع میکردند. خیلیها ابراز لطف فراوانی را در این سالها به تیم فعال یانوندیزاین ابراز کردهاند و همین خیلیها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیشبرد حرکت یانوندیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یکسالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزهای که این سالها پشت یانوندیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سالهای گذشته افتاده بود مانع آن میشد که به کل یانوندیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردیبهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابهپای تحولاتی که در پیرامون ماست.
انسان همه چیزها را با هم میخواهد. اصلا همین خواست انسان است که آرامش را از او میگیرد و او را به سمت هرچه جامعتر و گستردهتر پیش میبرد. همین صفت جالبی که هم چاه است و هم نردبان....
مثلا هم دوست دارد لذت خوابیدن روی چمن را داشته باشد و هم حس تعلیق دوستداشتنی ننوهای خواب که از دوران بچهگی طعمش زیر زبانش مانده... هرچند وقتی پای توسعهخواهیهای مادی به میان میآید اساتید اخلاق و مسالک ادیان با وعده رسیدن به همه چیزهایی بالاتر انسان را از پاسخدادن به این ندای همهچیزخواهی منع میکنند اما دیزاین یک مسلک اخلاقی نیست! استودیو توور صورت مساله را با طراحی یک ننوی سبز جوابی ساده داده است. هم روز چمن سبز و هم در میان زمین و هوا بخوابید.
ایدههای ساده و ارزان و اجرایی و در دسترس که در عین سادگی دوستداشتنی و کارا هستند.... به این طور ایده ها این روزها نیازمندیم. مثلا دیوار سبزی که با حداقل امکانات ساختش ممکن باشه و اتفاقا از برخی از اتودهای گران قیمت و فنی دیوارهای سبز هم دوستداشتنی تر باشه؛ نظیر این کار
اگرچه قطعه ویدئوی همراه این پست ساخته پاول اوکتاویوس به نحوی شاعرانه تدوین شده که خودش مستقلا به عنوان یک اثر خوب کلیپ مستند، دیدنی و قابل بحثه اما من قرار دارم در مورد خود اثر اینستالیشن حرف بزنم.
انبار تسلیحاتی قدیمی به طور مخروبه در دل شهر جا مونده و هیچ استفاده درستی ازش به عمل نمیاد. تصمیمگیران شهر درنظرمیگیرن تا اون رو به فضایی جمعی و اجتماعی با کارکردی فرهنگی تبدیل کنن. آیا میان و پرش می کنن از بنر و پیام و تصویر و نمایشگاه؟ آیا تصنعی اون رو به هزار و یک گلدان و گیاه و رنگ و ... مجهز میکنن؟ چه میکنن؟
اون ها می گیرن و کار رو به یک هنرمند یعنی آنا هامیلتون میسپرن و اون هم می گیره به نحوی بسیار بسیار مبدعانه جشنوارهای از نخها و آویزها و پارچه در هماهنگی با موسیقی و سکوت و رفتارهای ساده اجتماعی برپا میکنه...
نمیخوام از چنین کارهایی که متناسب با فرهنگی خاص طراحی و اجرا شده برای داخل کشور الگو سفارش بدم. نه. اما به نظرم در این طور کارها درسهای آموزندهای برای طراحان داخلی هست. طراحان چنین کارهایی برای رسیدن به اهداف فرهنگی خودشون خیلی خیلی خوب عمل میکنن اما ما غالبا در میون سودای انتقال هزاران پیام گم میشیم....
----
پیشنهاد میکنم هم طراحان و هم فعالان فرهنگی که احیانا ممکنه روزی در مقام کارفرمایان چنین کارهایی قرار بگیرن، حتما پست و ویدئوی اون رو مشاهده کنن.
اینستالیشن "Anything Can Break" به نوعی با نامش کامل می شه. یعنی با معرفتی پیشین که میاد و روی نگاه مخاطب می شینه اثر کامل میشه. تذکر این نکته که همه چیز ممکنه فرو بریزه چه میزان روان آرام برای مخاطبی میگذاره که زیر این تودهی آویزان سنگین و سیاه پا میگذاره؟ خیلی خوب بود....
خب! حالا اگه یه نامی بیاد روی این عالم و بهمون بگه همه این عالم ممکنه فروبریزه چقدر در قدم زدن های هر روزمون و زندگی معمولمون آروم می گیریم!؟
می دونین چیه؟ کسی آمده و گفته نام این دنیا "دارالفنا" ست. یعنی خانه نابودشونده.... خانه نابودی. یعنی نه این که ممکنه که حتما فروخواهد ریخت....
چه میزان اعتماد براتون می مونه به این دنیا؟ اگر که مخاطب این اینستالیشن بزرگ بشین....
پیش به سوی دارالبقا.
بی توجه به دارالفنا... عالمی که فروخواهد ریخت.
زیر آفتاب گرم تابستان امسال چی بیشتر از سایه ای خنک می چسبه؟!
اگرچه این سایه رو می شه با سازه های پوشاننده مختلفی بنا کرد اما شاید هیچ کدوم به خوبی این اینستالیشن نباشن. اینستالیشن مهیجی که با قرار دادن تعداد زیادی چتر رنگی در کنار هم این گذر پیاده رو سایه دار کرده