شرکت آدیداس قدم‌های ابتدایی را برای استفاده از پرینت سه بعدی در محصولات‌ش برداشته است. آن‌ها در نمونه‌های ابتدایی یک کفش ورزشی، سعی کرده‌اند تا کفی کفش را متناسب با پای نمونه و با احتساب نقاط فشار طراحی کرده و پرینت کنند. آدیداس قصد دارد با این محصول قدمی به سمت شخصی‌سازی در تولیدات‌ش بردارد، تولیداتی که به نظر می‌رسد فعلا ویژه‌ی قشری خاص و به طور ویژه ورزش‌کاران باشد، چرا که تولید به این شیوه در مرحله‌ی نخست ارزان به نظر نمی‌رسد. به این ترتیب با استفاده از اسکن سه بعدی پا و مدل‌سازی نوع حرکت ورزش‌کار، محل ورود نیرو به کفش محاسبه شده و می‌توان یک سازه‌ی بهینه را برای کف آن طراحی و تولید کرد. مصالح انعطاف‌پذیر موجود برای پرینت سه‌بعدی، امکان استفاده از این تکنولوژی را در محصولات تحت فشار ممکن کرده است.

گاهی در فعالیت‌های استخراجی و صنعتی تمهیدات عظیمی اندیشیده می‌شود که پس از اتمام کار بدون استفاده شده و به عنوان معضل شناخته می‌شود. سکوهای نفتی جزو سازه‌هایی هستند که پس از اتمام استخراج، بیرون بردن آن‌ها از محیط کار دشواری است. طرح «امید را ببین» که برنده‌ی جایزه‌ی طراحی نقطه‌ی قرمز شده است، سعی در زنده نگاه داشتن این سازه‌ها داشته. این مجموعه با داشتن یک اتاقک بر روی سکوی نفتی و یک بالابر هم‌سطح آب، پس از این‌که حادثه‌دیده‌گان خود را با دیدن نورافکن‌ها به ایست‌گاه رساندند، آن‌ها را تا رسیدن امداد هوایی حفظ می‌کند. با وجود این‌که تامین انرژی در این طرح، به کمک تبدیل انرژی امواج به انرژی مکانیکی در نظر گرفته شده، اما وابسته کردن نجات افراد به یک بالابرنده‌ی مکانیکی کمی با ریسک هم‌راه است. برای همیشه آماده بودن این فضا، در تعریف پروژه کاربری‌های دیگری نیز برای آن ذکر شده. مثل انبار مهمات کشتی‌ها و فعالیت‌های پژوهشی مربوط به دریا.

مسابقات و طرح‌های این‌چنین که معطوف به کانسپت می‌شوند، علاوه بر باز گذاشتن دست طراح و رها کردن او از محدودیت‌های فعلی، به نوعی شکل و شمایل زندگی آینده را نیز طراحی می‌کند.

دیگر شاید نتوانیم در رابطه با اتوموبیل و وسایل موتوری که از اجزاء اصلی شهرها به شمار می‌روند، عقب‌گرد داشته باشیم. یعنی هر اندازه هم که مضرات آن‌ بر منافع‌ش بچربد محال است بتوانیم وسای نقلیه را از زنده‌گی‌‌مان خارج کنیم. بنابراین یا باید اجازه دهیم این روند که هم‌چون تردمیل سریعی شروع به حرکت کرده و انسان‌ها نیز به روی آن می‌دوند به حرکت خود ادامه دهد، یا این‌که مسیر حرکت آن را تغییر دهیم. ظاهرا طراحی ابزار قدرت‌مندی برای این کار است. کاری که طراحان کمپانی آی دی او در پروژه‌ی اتوموبیلیتی خود کرده‌اند تلاشی است در همین راستا.

ماشین‌های آینده، که هر کدام  واحدی مدولارند همانند واحدهای کندوی عسل. این واحدها در مواقع لزوم به هم می‌پیوندند و می‌توانند مثل یک سالن بلند عمل کنند. اتوموبیل‌هایی که بخشی از سوخت‌شان برقی است، به راننده نیازی ندارند و تکنولوژی‌های جدیدی در نحوه‌ی کار آن‌ها منظور شده. با ایده‌ی مدولار شدن این اتوموبیل‌های همه‌گانی، از سطح اشغال معابر کاسته می‌شود که باعث کاستن از شلوغی و آلوده‌گی‌ها نیز هست. البته عمومی بودن‌شان به معنی بزرگ و شلوغ بودن‌ آن‌ها نیست، چرا که یک مدول مجزا می‌تواند نقش یک کافه را بازی کند، یا یک اتاق جلسه یا حتی شاید یک اتاق خواب!