یکی از رسم‌های نیک هیئت هنر در نه سال گذشته، توجه به تصویرسازی و تجسم هنری حماسه عاشورا در قالب کارگروهی ویژه با نام کارگروه تصویرسازی هیئت هنر است. نذر شب هشتم، نام کارگاه و مسابقه‌ی تصویرسازی‌ بود که به همت کارگروه تصویرسازی هیئت هنر و خانه طراحان انقلاب اسلامی، در ایام محرم امسال برگزار شد. در این کارگاه که به نظارت و مدیریت دکتر پروانه دلفانی برگزار شد، هنرمندان در طول سه روز با تجربه‌ها و نگاه‌های متفاوت هر کدام از سویی به حماسه عاشورا نزدیک شدند و دست آخر آثاری که توانستند به موعد زمانی مشخص برسند در مسابقه نیز شرکت کردند و به پنج اثر برگزیده جایزه‌ی کمک هزینه‌ی سفر کربلا اهدا شد...

در آثار تصویرسازی عاشورایی دو روی‌کرد بازنمودی و تمثیلی روی‌کردهای پرکاربردتر هستند و روی‌کرد فرانمودی نیز به ندرت مشاهده می‌شود. در بین آثار ارائه شده در کارگاه نذر شب هشتم نیز بیش‌تر شاهد دو روی‌کرد اول بودیم. به نظر می‌رسد با توجه به آن که واقعه عاشورا مرز زمان و مکان را درنوردیده است و بیش‌ از آن‌که یک واقعه‌ی عینی باشد یک فرهنگ و یک اسطوره‌ واقعی‌ست روی‌کردهای بازنمودی باید مواظبت بیش‌تری در برخورد با آن کنند. شاید گاهی با یک تصویرسازی عینی ذوقی، تصویر روحانی این واقعه بزرگ و بزرگان آن را در ذهن مخاطب مخدوش کنیم.

آثار زیر از هنرمندان مختلف است.

مجسمه های یونانی و رومی بازتاب اساطیر کهن اقوام اروپایی هستند، بازتاب انسان‌های آرمانی‌شان، یا حتی بازتاب تجسم نیروهای فعال و موثر شناخته شده در میان این قوم‌ها در کنش‌شان با طبیعت.... این حداقل مبلغ فهم ما از تمدن‌های قدیمی‌ست. فکر می‌کنید اگر این ابرانسان‌های اساطیری امروز در شهرهای مغرب زمین حاضر می‌شدند در چه هیبت‌هایی ظهور می‌کردند؟ اساطیر یونان باستان در میان فرزندان‌ سال‌های دورشان چگونه بودند؟ و حتی اساطیر امروز تمدن غرب چه کسانی هستند؟

مجموعه انتقادی زیر، به خوبی، اساطیر تمدن اخیر مغرب زمین را بازنمایی کرده است؛ الکسیس پرسانی و لئو کایلارد با پوشاندن مجسمه‌های اساطیر یونان کهن با لباس‌های مردمان کوچه و بازار آن‌ هم اغلب لباس‌های اقشار نه چندان محترم، به خوبی صورتی دیگر از این اسطوره‌ها را در قامت تمدن غربی امروزی به نمایش گذاشته اند. اساطیر مغرب زمین و قامت کوتاه‌شان....

با دیدن این کار که به عنوان یک مجسمه در نمایشگاه هنر در سنگاپور ارائه شده یاد داستان‌های اساطیری افتادم که صحبت از باربری زمین و آسمان بر شانه‌های یک حیوانی موجودی چیزی دارند. در این کار آدمی اون حیوان رو بر دوش خودش گذاشته!‌ :) آدمی که بار آفرینش رو بر دوش قرار بود بکشه زیر بار طبیعت وحشی داره سعی می‌کنه دووم بیاره...

نام اثر هم عجیبه. پانتیتیک به معنای اسفار اربعه مصطلح یا به تعبیری دیگه پنج‌سفر کهن تورات... چرا؟

 رصدخونه ها به نظرم تنها بناهای عصر اخیرن که حال و هوایی اسطوره ای دارن هنوز...
اون قدر قامت هنر و معماری در تمدن اخیر کوتاه شده که عظمت پل ها و سازه های غول پیکر اخیر در مقابل بناهای کوتاه قامت اما رفیع تمدن های باستان ناچیزه انگار، اما رصدخونه‌ها این طور نیستند. با اون که غالبا چندان هم بزرگ نیستن اما نمی دونم به خاطر فرم‌شونه یا به خاطر محل استقرارشون -که غالبا بر فراز کوه ها ست- یا حتی به خاطر محتوای مرتبط با آسمون‌شون نمی دونم، اما به هر صورت حال و هوای دوران کهن، دوران اوج تمدن بشری رو دارن انگار :)