جوزپه آرچیمبولدو یکی از هنرمندان ایتالیایی دورهﻯ منریسم از تاریخ هنر اروپا است. شهرت او به خاطر پرترهﻫﺎی سرشار از خیالی است که کشیده. او این پرترهﻫﺎ را نه به صورت یک تصویر عادی از انسان، بلکه با تخیل و کنار هم قرار دادن تصاویر اشیای روزمره ﻣﻰساخت. گذشته از قدرت تصور و تخیل فوقﺍﻟﻌﺎدهﻯ آرچیمبولدو در ابداع چنین تصاویری، نکتهﻯ قابل تامل در این حرکت هنرمندانه، رعایت تناسب و هماهنگی در انتخاب اشیایی است که قرار است پرتره را شکل دهند. او این کار را نه به صورت رندوم و تصادفی بلکه بر اساس نسبت و روابط اشیا با شخصیت صاحب پرتره انجام ﻣﻰداد؛ مثلا در کشیدن پرترهﻯ یک کتابﺩار از کتاب، برای الههﻯ گلﻫﺎ از گل، و برای کاراکتر هر کدام از فصلﻫﺎ از میوهﻫﺎی آن فصل استفاده کرد. و گویی سعی داشته با دادن صورتی مناسب به این اشیای متناسب و مرتبط، به شخصیت صاحب پرتره نزدیک شود. تلاش آرچیمبولدو برای نشان دادن لایهﻫﺎی پنهان شخصیتﻫﺎ بر قدر، زیبایی و عمق آثارش بسیار افزوده است. 

میونگ‌بیم کیم هنرمند کره‌ای در بیش‌تر کارهای اینستالیشن خود با تلفیق جلوه‌هایی از طبیعت و رشد طبیعی با اشیای روزمره‌ی امروزی سعی بر سوق دادن مخاطب به دیدن محیط پیرامون از دریچه زندگی و هستی است. 

اشیای هتروژن به کاربرده شده در کارهای کیم، اگرچه در نگاه اول پارادوکسی جدی را در ذهن مخاطب ایجاد می‌کنند اما در مواردی با کسب وحدت تدریجی در ذهن مخاطب، معناهای مورد نظر هنرمند را که همان توجه به زندگی و حیات باشد به خوبی بازمی‌نمایانند.

حساب‌های اینترنتی امروز هنرمندان نقش گالری‌های رسمی قدیم را بازی می‌کنند. جهان رسانه به کل فرهنگ خیلی چیزها را تغییر داده است. مثلا هنرمندان هنرهای بصری دیگر برای دیده شدن فاصله‌ی خاصی را میان تولید تا عرضه نمی‌بینند. معمولا حساب‌های اینترنتی خود را به نمایش‌گاه خصوصی خود تبدیل می‌کنند و گاهی به واسطه‌ی این که اقبال عمومی نسبت به آثار را زودتر از گذشته درک می‌کنند فرصت توسعه و تکمیل مجموعه‌های خود را مطابق ذائقه مخاطب دارند. در واقع هنرهای بصری به شدت وابسته به رسانه هستند.

خاویر پرز در حساب اینستاگرام خود تصاویر ساده‌ای از ترکیب میان عناصر واقعی و تصویرسازی‌های محدود منتشر می‌کند که با اقبال مخاطبین، این ایده خود را توسعه می‌دهد. او حالا صاحب یک سبک و روش خاص خود در عرصه‌ی تولید چنین آثاری‌ست.... چیزی که شاید اگر مخاطب و عکس‌العمل‌های آن‌به‌آن او نبود به این راحتی به دست نمی‌آمد.

بشر امروز کم‌تر برای نام‌ها و اسامی شانیتی قائل است. فلسفه‌بافی‌های متعدد زبانی مغرب زمین در یکی دو قرن اخیر، به آن‌جا رسیده است که با قراردادی فرض کردن ماهیت زبان و نفی هرگونه حقیقت در پس هیچ چیز و خصوصا ارکان زبان، هر نوع انگاره حق‌گرایانه را ناشی از تخیلات و تمایلات غریزی و ناشی از احساس فقر و نیاز بشر توصیف کنند. اما اندیشه‌های سنت‌گرایانه جور دیگری به عالم نگاه می‌کنند. سنت‌گرایان فلسفی معتقدند ذات همه اشیا در نام آن‌ها متبلور است و نام‌گذاری نخستین قراردادی نبوده است. اگرچه آن‌ها بین زبان‌های اختراع‌شده توسط انسان و زبان نخستین که به الهام منبعی عالی به انسان تعلیم شده است فرق می‌گذارند و ارتباط میان حقیقت اشیا و نام‌هایشان را در گستره زبان نخستین تعریف می‌کنند، اما به واسطه‌ی داد و ستد فرهنگی تمدن‌ها در طول اعصار و قرون همیشه ریشه‌هایی از زبان نخستین را نیز حتی می‌توان در زبان سطح پایینی مانند لاتین امروز نیز جست‌جو کرد.

توماس برومی در تصویرسازی‌های جالب خود -خواسته یا ناخواسته- بازنمودی متفاوت از این مفهوم چالش‌برانگیز را ارائه داده است. او از نام اشیای یک اتاق به زبان لاتین -که البته به اعتقاد سنت‌گرایان بهره اندکی از حقیقت زبان دارد- برای بازنمود حجم هر شی در تصویرسازی‌های خود استفاده کرده است.

 بهترین نگاه به این گونه آثار می تونه این باشه که بگیم چنین آثاری با کشف جلوه‌هایی نو از چیزهای معمولی و ساده، با بروز چیزهایی غیرعادی از دل چیزهایی عادی، ما رو به کشف ایده های نو و جهان‌های نو فرامی‌خونن و حتی نوعی تمرین ذهنی هستند برای مخاطب...

غالب کارهای این مجموعه توسط kevin van aelst به روش digital c-print ایجاد شدند که در اون با وجود اون که اثر از محتواهای دیجیتال تولید شده اما طی فرآیندی مشابه چاپ عکس آنالوگ چاپ می شه و محصول عکس‌هایی فوق‌العاده واقعی در رنگ و نور و کنتراست و ... خواهد بود.

 غیر از ایده موجود در این کارها و ساخت این اشیا و غذاها با کاغذ اون هم با چنین فرم‌های جذاب و ساخت خوبی، باید به طور ویژه به عکاسی این کارها نظر داشت.

با استفاده از نورپردازی هنرمندانه و چینش اشیا به طور حساب شده، نتیجه کارها چیزی در حدود تابلوهای طبیعت بی‌جان دوران رنسانس شده و فضاسازی کامل و روایتی داستانی رو در هر پرده به همراه داره...

 قرار نبود این پست رو این موقع منتشر کنم، اما از اون جا که دیدم از پست قبل برخی خیلی خوش‌شون اومد حیفم اومد اون‌قدر فاصله بین این دو پست بیافته که نشه با هم مقایسه‌شون کرد. در این پست دست مداخله گر یک هنرمند جهان رو بینا کرده درحالی که در پست قبل انتخاب‌های یک هنرمند بینایی جهان رو به چشم ما آورده بود. این ها هر کدوم می تونن یک ارزش داشته باشند.

 فرض کنین طبیعت پیرامون تون این طوری باشه، تمام چشم باشه و ناظر بر شما! چه می کنید اون روز در خلوت ها و شلوغی هاتون؟
این طور تصور کنید عالم رو. کی می دونه، فردا که پرده ها پایین افتاد چه تضمینی هست که عالم همین طور نبوده باشه؟

--------------

این صورت‌های ناخواسته اگرچه محصول اتفاق هستند، اما خیال و تصور بشری که منجر به انتخاب این شات‌های تصویری شده هنر کمی نیست! و اذعان می کنم که  آدمی رو در مواردی تحت تاثیر قرار می‌دن حتی.....

این آخرین پست یانون‌دیزاین باشه در 2011 ترسایی.