اتاقی تصویرشده با کلمات / توماس برومی
بشر امروز کم‌تر برای نام‌ها و اسامی شانیتی قائل است. فلسفه‌بافی‌های متعدد زبانی مغرب زمین در یکی دو قرن اخیر، به آن‌جا رسیده است که با قراردادی فرض کردن ماهیت زبان و نفی هرگونه حقیقت در پس هیچ چیز و خصوصا ارکان زبان، هر نوع انگاره حق‌گرایانه را ناشی از تخیلات و تمایلات غریزی و ناشی از احساس فقر و نیاز بشر توصیف کنند. اما اندیشه‌های سنت‌گرایانه جور دیگری به عالم نگاه می‌کنند. سنت‌گرایان فلسفی معتقدند ذات همه اشیا در نام آن‌ها متبلور است و نام‌گذاری نخستین قراردادی نبوده است. اگرچه آن‌ها بین زبان‌های اختراع‌شده توسط انسان و زبان نخستین که به الهام منبعی عالی به انسان تعلیم شده است فرق می‌گذارند و ارتباط میان حقیقت اشیا و نام‌هایشان را در گستره زبان نخستین تعریف می‌کنند، اما به واسطه‌ی داد و ستد فرهنگی تمدن‌ها در طول اعصار و قرون همیشه ریشه‌هایی از زبان نخستین را نیز حتی می‌توان در زبان سطح پایینی مانند لاتین امروز نیز جست‌جو کرد.
توماس برومی در تصویرسازی‌های جالب خود -خواسته یا ناخواسته- بازنمودی متفاوت از این مفهوم چالش‌برانگیز را ارائه داده است. او از نام اشیای یک اتاق به زبان لاتین -که البته به اعتقاد سنت‌گرایان بهره اندکی از حقیقت زبان دارد- برای بازنمود حجم هر شی در تصویرسازی‌های خود استفاده کرده است.
