صد و چهل سال پیش، در روستایی در اوکمارک آلمان، اصطبلی ساخته شد. اکنون، این اصطبل، با طراحی استودیوی معماری توماس کروگر، تبدیل به خانه شده است. سازهﻯ اصطبل ترکیبی بود از اسکلت چوبی و دیوارهای باربر آجری. کروگر با گشودن سه روزن بزرگ، در یکی از این دیوارها و جایﮔﺰین کردن آن با سه قوس بزرگ، چشمان خانه را رو به باغ و پهنهﻫﺎی سبز اطراف گشوده است.

نکتهﻯ جالب توجه در این بازسازی، استفاده از ظرفیتﻫﺎی موجود بوده است. این امر موجب حفظ و تقویت زیباییﻫﺎی فضای پیشین شده؛ مثلا، تیم طراحی با بهرهﮔﯿﺮی از منطق و زبانی که ساختمان اصطبل را شکل داده بود، فضاهای جدیدی را بر سازهﻯ پیشین بنا سوار کرده است؛ و با اضافه کردن اتاقﻫﺎیی در اطراف، نشیمنی مرکزی خلق کرده‌اند. به این ترتیب، ساکنان همﭼﻨﺎن ﻣﻰتوانند وسعت اصطبل و بافت طبیعی چوب را که با بافت گرم و صمیمی آجر همراه شده، تجربه کنند.

فرمودن خدا رحمت کنه بنده مومنی که کاری اگر در دنیا انجام می ده اون رو محکم و کامل انجام می ده!

این چه ربطی به این پست داره؟ کم‌تر کاری رو می بینیم پیرامون خودمون که کامل و درست انجام بشه و اتفاقا هم اموری بسیار مهم هستند که با بی‌تفاوتی روبه‌رو می شن. مثلا ما سالانه بیمارستان‌های زیادی در ایران می سازیم و خب طبعا بیمارستان بنای بسیار بسیار مهمیه. اما کم تر بیمارستانی کامل و بدون نقص و روبه‌جلو می سازیم.... 

این بنا که توسط انسان‌هایی در مکزیک ساخته شده یک اصطبله! یک قرارگاه حیوانی و جایی که از نظر اهمیت اصلا نمی شه اون رو با یک بیمارستان به طور مثال مقایسه کرد. اما این بنای ساده ببینین با چه حساب و کتاب و دقت و هندسه و ساختی ارائه شده.... آدمی می مونه از مقایسه این دو با هم.

 یکی از معدود بناهایی که  با وجود نگاه پست مدرنش یک عالمه چیزهای خوب داره در خودش.

در دل منطقه روستایی ساخته شده و متناسب با کاربریش خیلی خوب از متریال های طبیعی استفاده کرده. نمادپردازی معقول و متناسب کاربری ش داره  و مهم اینه که برای رسیدن به چنین کار خوب و متناسبی چیزی خارج از عرف مکان و کاربری ش انجام نداده.
از بناهای پسامدرن این روزها تنها از این یکی خوشم اومد انگار :)