عصر گوشی‌های هوش‌مند عصری است که چشم انسان با صفحه‌ی دست‌گاه هوش‌مندش بیش‌تر آشناست تا محیط و افراد پیرامون‌ش! امکانات جذاب و فراوانی که توسعه‌ای سریع نیر دارند، غالب انسان‌های این عصر را با خود هم‌راه می‌کند و گاهی حتی فرصت نمی‌دهد که  با وارسی این تغییرات، انسان رابطه‌ی خود را با آن تنظیم و تعدیل کند. جین جولین گرافیست از جمله معترضانی است که با زبان و تکنیک خاص خود سعی کرده تا تلنگری به این استفاده‌های افراطی بزند. نقاشی‌های او ساده و اصطلاحا سبک هستند. در بعضی تصاویر تنه به کاریکاتور می‌زنند و در بعضی دیگر به هزل کشیده می‌شوند. جوان بودن جولین در تندی و صراحت آثارش اثرگذار بوده و طبیعی است که یانون‌دیزاین از نمایش تمامی آثار او معذور است.

بمب‌های دودزا این روزها در دنیای معاصر، مترادف با خاطره بد سرکوب‌ها و پراکنده‌سازی تجمعات جهانی بر علیه نظامات ناکارآمد کشورهای منطقه خاورمیانه و اروپاست. بالطبع سخت هم می‌توان انتظار داشت که زیبایی‌شناسی این بمب‌های دودزا به خوبی درک شود! اولاف برونینگ عکاس سوئیسی، برای آشکارسازی این زیبایی‌شناسی اینستالیشنی ترتیب‌داده است که در آن مجموعه‌ای از بمب‌های دودزای رنگانگ در شبکه‌ای نصب شده‌اند و با انتشار دود از آن‌ها عکس‌های متعدد گرفته می‌شود.

آنا گارفورث هنرمند خیابانی‌ انگلیسی‌ست که در تلاش‌های اخیر خودش در قالبی اعتراضی، گرافیتی‌هایی با ماده خام متفاوتی خلق کرده است. گارفورث ورقه‌های چمن سبز به عنوان پوشش‌هایی رنگی برش می‌زند و گرافیتی‌های خودش را به صورت کلاژ روی دیوار نصب می‌کند.

تصور کنید که بعد از چند روز کم کم این چمن‌ها خشک می‌شوند و منظره تغییر رنگ و خشک شدن این عبارات همه در امتداد اثر و پیش چشم مخاطب در حال رخ‌داد است. به این ترتیب کلمات طبیعت و رشد و ... که خشک می‌شوند معنایی دوچندان دارند. و یا حتی نصب ورقه‌های سبز چمن بر دیواره‌ی سرد فلزی هم معنای افزوده خاصی به خود دارد.

حتما شنیده‌اید گاهی، برخی آدم‌های بی‌احساس یا بدون جنب‌وجوش و بی‌تفاوت را سیب‌زمینی بی‌رگ می‌خوانند؟ سیب‌زمینی در افواه مردم نمادی برای بی‌مسئولیتی و بی‌تفاوتی‌ است. به نظرم بیش از هر چیز هندسه‌ی ناموزون و اتفاقی سیب‌زمینی‌ها موجب چنین قضاوت روانی می‌شود. اگرچه لاجرم نمی‌توان گفت این چنین قضاوتی عینا در فرهنگ مغرب زمین نیز وجود دارد، اما وجود شخصیت‌های طنر و غالبا کمی احمق در طنزپردازی‌های غربی نشان از این واقعیت دارد که کمابیش قضاوتی نزدیک نیز در فرهنگ غربی در مورد معنای نمادین سیب‌زمینی وجود دارد.

هنرمند آلمانی پیتر پینک با ارائه چیدمان‌هایی از سیب‌زمینی‌ها و خیارهای برش‌خورده در سطح شهر به طعنه‌ای سیاسی بازنمودی متفاوت و مهم از وضعیت اجتماعات امروز غربی را ارائه می‌دهد. او با نمایش توده‌های انسانی به صورت سیب‌زمینی‌های بی‌خیالی و کم‌خیال و حتی در صحنه‌هایی -نظیر آفتاب‌گرفتن این سیب‌زمینی‌ها- یادآور صحنه‌های بی‌خیالی آیکونیکی که در فرهنگ غربی وجود دارد، و در مقابل با نمایش خیارهای سبز بریده شده به جای نیروهای ارتشی و نظامی -به دلیل شباهت فرمی و تضاد آن‌ها- که در صفوف منظم در مقابل این توده‌های جمعیتی که حالا اندک اندک دارند به سمت انقلابات و شورش‌ها و نارضایتی‌ها می‌روند، ایستاده‌اند، به نوعی طنز و طعنه‌ی سیاسی جذاب در این روزهای ملتهب اروپا-امریکایی دست زده است. 

نکته‌ی مهم دیگری که در برخورد با این اثر می‌تواند به یاری مخاطب بیاید توجه به ماهیت موقتی این میوه‌ها و تغییرات طبیعی آن‌ها در طول برپایی چیدمان است.