لورنس پدر ۵ فرزند است و از داشتن این تعداد فرزند لذت می‌برد. این ارتباط عاطفی موجب شده که این هنرمند آمریکایی کوچک‌ترین فرزندش را دست‌مایه‌ی یک مجموعه‌ی عکاسی قرار دهد. سندروم هجده ماهه‌گی نام مجموعه عکسی است که پسر لورنس در آن‌ها به پرواز درآمده و در همین حالت خانواده‌ی خود را هم‌راهی می‌کند! شاید بازی‌گوشی فراوان کودکان در این سنین پدر را بر آن داشته تا با  اغراق در احوالات کودک، او را از یک انسان به پرنده تبدیل کند!

شاید بد نباشد برای بچه‌ها تصاویری غیر معمول از خودشان ایجاد کنیم تا به مقایسه وادار شوند. مثلا به این فکر کنند که اگر جاذبه نبود زندگی چه طور می‌شد؟ یا اگر بدن ما به شکل دیگری آفریده شده بود چه مشکلاتی در زمین داشتیم. شاید این طور به‌تر به حکمت خلقت و هدف‌مندی آن پی ببرند.

دمیتری ماکسیکوف، تصاویری فراواقعی با زمینه‌ی علمی تخیلی ساخته است. تصاویر او گاه با اغراق در ابعاد، گاه با قرار دادن اشیا در موقعیت‌های نامعمول و گاهی با خلق موجوداتی جدید ساخته می‌شوند. وقتی واقعیات بدین‌گونه تغییر کنند، می‌توانند دست‌مایه‌ی  طنز شوند، یا شاید القای ترس از وقوع شرایطی غیرمعمول را موجب شوند و در مواردی نیز تنها ذهنیات و تخیلات هنرمند را نمایش دهند. اگرچه گاهی این تفکرات و تصاویر فراواقع گرا صرفا به منظور فرار از واقعیات روزمره و خلق تجربیاتی جدید است، اما نقش آن را در آفرینش آثار مهم هنری و حتی ابداعات بشر نمی توان نادیده گرفت. بسیاری از آثار مطرح هنری از یک جرقه یا یک تصویر آغاز شده اند. پیش از این نیز تصویرسازی‌های سورئال را در یانون دیزاین دیده بودیم. (+)(+)

نقاشی‌های آب‌رنگی این نقاش اندونزیایی، فضایی آرام، ساکت و تامل برانگیز را خلق می‌کند که بدون داشتن هیچ رنگی انگار از رویاهای مبهم نقاش حرف می‌زنند. هشت پرده نقاشی که در آن‌ها کودکی هر بار در مقابل یک حیوان قرار گرفته و هر دو در موضعی منفعل نسبت هم و در فاصله‌ی زیادی نسبت به ناظر دیده می‌شوند. شاید اگر از موضع روان‌شناختی به نقاشی‌های الیزابت نگاه کنیم،  الیدانتو با خلق این آثار و تصویر کردن کودکی شجاع و آرام در مقابل موجوداتی عظیم الجثه، می خواهد بر ترس نهفته ‌ای که از گذشته با خود داشته است غلبه کند.

عکاسی انتزاعی که به عکاسی گفته می شه که با حذف کردن ویژگی‌هایی از سوژه و مثلا تمرکز بر ویژگی‌هایی دیگه بیانی انتزاعی از سوژه رو دست می ده، در پی انتقال جنبه‌های ناشناخته یا لااقل کم‌شناخته شده‌ی سوژه‌ ست.
خیلی سخت گفتم انگار :) ببینین ما وقتی در هنر از انتزاع حرف می زنیم و مثلا به اون ارزش و اعتبار می دیم منظورمون دو نوع انتزاعه. یک نوعش اونه که می‌گیریم و اصلا چیزی که در جهان خارج وجود نداره رو عرضه می کنیم، مثل یک فرم خطی یا اثری از قلم که بازنمود چیزی عیان نیست ، و نوع دوم‌ش خلاصه‌سازی و حذف چیزهای غیرضرور از یک سوژه ست تا در بیان حرفی خاص به خلوص کافی برسه. مثلا می گیریم  یک پرنده رو با چند خط محدود شبیه سازی می‌کنیم به طوری که سیالی او در هوا بیشتر فهم بشه و دیده بشه و مثلا خیلی عناصرش اصلا بازنمود نمی‌شه.
از اون‌جا که در عکاسی نمی شه مثلا یک چیزی از جهان غیرواقع :) رو نشون داد و هرچیزی در اون به تصویر میاد صورتی از واقعیات ظاهری این جهانه نمی شه انتظار اون نوع اول تجرید و انتزاع رو از اون داشت. ولی در عکاسی هم می شه با زوایای غیرمعقول یا با اغراق در رنگ‌ها و یا حتی استفاده از لنزهای واید و تله نامتعارف و یا کنتراست های بالا و استفاده از ضدنور و یا حرکت دوربین در حین عکاسی یا حرکت سوژه در عین تصویربرداری و یا هزارویک تکنیک دیگه به انتزاعی از نوع دوم دست پیدا کرد. در این حالت عکاس‌ها کاری می‌کنن که بیننده تصویر را از طریق عادت همیشگی خودش نبینه و تا حدی از حالت معمول جدا بشه و این نوعی انتزاع است.