- ۰ نظر
- ۰۷ ارديبهشت ۹۵ ، ۰۸:۲۱
قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانوندیزاین میگذرد! و دقیقتر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانوندیزاین!
یانوندیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقهمندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلیها در سالهای ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیلهای گاهبهگاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانشگاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانوندیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع میکردند. خیلیها ابراز لطف فراوانی را در این سالها به تیم فعال یانوندیزاین ابراز کردهاند و همین خیلیها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیشبرد حرکت یانوندیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یکسالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزهای که این سالها پشت یانوندیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سالهای گذشته افتاده بود مانع آن میشد که به کل یانوندیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردیبهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابهپای تحولاتی که در پیرامون ماست.
در یک دورهای نقاشان فوتوریست با ترسیم آینده، عملا تا حد زیادی امروز ما را ساختند. اما آیندهی تمدن فعلی به چه شکل خواهد بود؟ روند مصرف منابع طبیعی و آمارها و پیشبینیهایی که با اطمینان، سالهایی نه چندان دور را سالهایی سخت و بحرانی معرفی میکنند تا چه حد محقق خواهند شد؟
یکی از هنرمندانی که آینده را از دریچه نگاه خود ترسیم کرده، وینکلمن آمریکایی است. او با ترسیم مناظری خالی از پوشش گیاهی و آب و در فضاهایی غالبا بیابانی، سازههای غولپیکری را کشیده که در دشتی پهناور و خالی تنها ماندهاند. ابن سازهها غیرمسکونی به نظر میرسند و ظاهرا برای غلبه بر بحران انرژی ناحیهی وسیعی را به خود اختصاص دادهاند. آثار او تاحدی شبیه به آثار علمی-تخیلی است و از این منظر با نقاشیهای فوتوریستی متفاوت است. وینکلمن با ترسیم انسانها در کنار سازههای ابداعیش، بر عظمت و غیرانسانوار بودن آنها تاکید کرده است. احجامی که بعید نیست نسل آیندهی آسمانخراشهای امروزی باشند.
« چیزهای زنده » که حاصل همکاری یک معمار و یک طراح صنعتی است، اثری بین اختراع و دیزاین به شمار میآید. آرزوی طراح که تولید انرژیهای زیستی از ساختمانهاست، فعلا خود را در قالب یک دکور نورانی نمایانده است. مبلمانی که فتوسنتز میکنند! یک اینستالیشن است برای معرفی این محصول فوقالعاده. خمرههای شیشهای که درونشان با جلبک پر شده و با پمپ اکسیژن به درون آن، موجب فعل و انفعالات شیمیایی و تولید نور و گرما از این میکروارگانیسمها میشود. در این نمایشگاه لامپها در سه فضای آشپرخانه، ناهارخوری و نشیمن، به حالتهای آویزان، دیواری و رومیزی به نمایش درآمدهاند و با هنرنمایی خود شمایی احتمالی از مبلمان آینده را نمایش میدهند. این جلبکها پس از ضخیم شدن در حین این فعل و انفعالات، توسط اهرمهای کنترلی تخلیه شده و قابلیت مصارف خوراکی دارند.
این اثر متفاوت، نگاه جدیدی را در رابطه مصرف انرژی، ارتباط بیواسطه با طبیعت و طراحی ارائه کرده است.
ساختمانهای امروز هزینهبری زیادی دارند. برای همین است که دادوبیداد جریانهای سبز و طبیعتگرا برای رسیدن به معماری و تمدنی سبز و با حداقل انرژی مصرفی حداقل در ساختمانسازی مورد توجه دنیا قرار دارد. امروز در جهان خانههایی که به فکر کمکردن نیاز به تاسیسات مکانیکی و انرژیهای مصرفی هستند و برای رسیدن به این سوداها هزینه میکنند کم نیستند.
طراحی این خانه در شهر گامبای پاناما بر همین اساس رقم خورده است. کارفرما در کنار حفظ گذشته ساختمان، از طراح خواستهاست تا ساختمانی با حداقل نیاز به سیستمهای حرارتی و برودتی مکانیکی طراحی کند و از ظرفیتهای آب و هوای گرمسیری نهایت استفاده بشود. طراح علاوه بر انتخاب تنها ۲۵ درصد از زمین ۴۸۰ متری، برای ساخت و پوشش گیاهی مفصلی که در ۷۵ درصد باقیمانده درنظر میگیرد، با استفاده از سطوح و بافتهای تراوا، مصالح بومی، سایهاندازی و کنترل بازشوهای معقول و خلاصه راهکارهای مختلف بومی اقلیمی به طرحی بی نیاز از تاسیسات مکانیکی برای رسیدن به آسایش محیطی خود میرسد.
حاملهای انرژی... اسمی است که برای برق و گاز و بنزین و اینها به کار میبرند. این ها انرژی را با خود حمل میکنند. وقتی که آب و برق مصرفی خانههای ما با طی چند صد کیلومتر مسافت و انرژی و هزینهی زیاد به دستمان میرسد، شاید اصلا به زحماتی که این موجودات زیرزمینی و یا هوایی! برای طی این مسیر میکشند فکر نکنیم.
پتروی ایتالیایی، در کاری که ترکیبی از طراحی صنعتی و حرکات آرتیستیک است، چراغ مطالعههایی خودایستا طراحی کرده است. چراغهایی که با عبور از مسیری فلزی، به شکل پلهکان، هرم و یا حتی خطوط اسکچی، بالا میروند و از نقطهی انتهای بیرون زده و آویزان میشوند. شاید تراواگلینی قصد داشته مقداری از مسیر دور از چشم این حامل انرژی را بر روی میزمان نشانمان دهد تا بیمهابا آن را خرج نکنیم.
آیا راهپله صرفا یک عنصر عملکردی است که دو تراز ارتفاع را به هم متصل میکند؟ یا اینکه میتوان از دیدی متفاوت نیز به آن نگریست؟ استودیو سوپرماشین پلهکانی بتنی را در تایلند ساخته است که انگار دیوارههای یک ماز را از روی زمین برداشته و در ارتفاعهای گوناگون قرار دادهاند. این سازهی بتنی برای جشن صدسالگی گروه سیمان سیام طراحی شده که پیش از هر چیز نشانگر توانمندی این گروه در کار با این نوع مصالح است. جایی که طراحی معمارانه توانمندی یک شرکت مصالح ساختمانی را با تاثیرگذاری بیشتر نمایش میدهد. گروه طراح ایدهی خود را از زمین های بازی الهام گرفتهاند و برای استفادهی همزمان اعضای خانواده از چنین فضایی، پلکانی تو در تو با تجارب فضایی و چشماندازهای متنوع طراحی کردهاند. شیب پلهها به گونهای است که طی آنها راحتتر صورت بگیرد، از همین رو آنها اسم این اثر را «برج ده کالری» نام گذاشته اند، به این معنا که بالا رفتن از آن تنها ده کالری از شما انرژی خواهد گرفت!
ایده جادههای خورشیدی از خیلی پیش در ادبیات طراحان شهری وجود داشت اما همیشه از حرف تا عمل راه زیاد است. بلاخره اولین جاده خورشیدی جهان در کشور هلند رسما افتتاح شد. مسیری به طول تقریبی ۷۰ متر که از پانلهای بتنی پیشساخته مجهز به سلولهای خورشیدی و یک پوشش خیلی نازک شیشهای ساخته شده است و میتواند انرژی خورشیدی را که جذب میکند به صورت الکتریسیته به مصرف روشنایی مسیر و چراغهای راهنمایی و .... برساند.
خوشبختانه این جاده سبز برای دوچرخهها ساخته شده است. حیف بود یک حرکت سبز دوست محیط زیست را برای استفاده اتومبیلهای دشمن محیط زیست به کارگرفت.
اینفوگرافیها یکی از راههای سریع و نسبتا مطمئن انتقال دادهها در زمانهی ما هستند؛ زمانهای که حوصله یادگیری بشر آن قدر کم شده است که دیگر به خواندن کتابها و یادگرفتن چیزها نمیرسد، لاجرم باید دادهها را جوید و عصاره کلام را به کام مخاطب ریخت. از طرفی دیگر با اشباع چشم مخاطب از تصاویر زمانهی ما با چالش دیگری نیز روبهروست که نیاز به روایتگری برای مخاطب را میسازد. یعنی مخاطب دیگر به یک تصویر ثابت راضی نیست و منتظر شنیدن روایتی تصویری برای انتقال پیام است. این طور میشود که ویدیواینفوگرافیها پیدا میشوند. در اینفوگرافیهای ویدیویی ما با یک حجم زیاد اطلاعات آماده هضم روبهرو هستیم که در روایتی تصویری مخاطب را همراهی میکنند.
امروز روز ملی فنآوری هستهای ست. فنآوری عظیمی که به همت جوانان خوب این مرز و بوم و با عزم و اراده ملی و با خدمت همه دولتهای این سالهای انقلاب به خصوص مردانهگی دولتهای نهم و دهم، امروز به میراث نسلهای آینده ایران بدل شده است و جزو لاینفک سیر رشد و شکوفایی خوب ملت ایران است. اما چقدر اهمیت این فنآوری را میفهمیم؟ اصلا چقدر اهمیت انرژی و بحران پیرامون آن را درک میکنیم. روایت هنرمندانه آتلیه سهدرچهار از اهمیت این موضوع و آینده روشن ایران اسلامی در قالب یک ویدیو اینفوگرافی جذاب به سفارش مجمع بسیج دانش آموختگان دانشگاه صنعتی شریف، یقینا به درک بهتر ما کمک دوچندان خواهد کرد.
راستی بیستم فروردین روز خوش یمن قطع رابطه ما با شیطان بزرگ جهان معاصر امریکاست... شکر از آن خداست.
نیروگاه خورشیدی آیونپا یا به عبارتی بزرگترین نیروگاه خورشیدی جهان، به مالکیت NRG و چند شرکت خصوصی دیگر مثلا گوگل! چند روزیست که در کالیفرنیا به مرحله بهرهبرداری رسیده است. نیروگاهی که ۳۹۲ مگاوات برق خورشیدی معادل نیاز بیشاز ۱۴۰ هزار خانه در کالیفرنیا را برآورده میکند و در سال حدود ۴۰۰ هزار تن مکعب کربن دیاکسید را از هوای شهر خارج میکند..... چنین سرمایهی عظیمی تماما به دلیل تابش آفتاب به دست آمده است. انرژی پاک خورشیدی... این نیروگاه را در جای یک دریاچهی خشک شده -شاید شبیه دریاچه نمک قم خودمان/ یا مثلا دشت کویرمان- بنا کرده اند. آینههای روباتیک گردنده با نور خورشید نور را به مرکز دایرههای بزرگی میتابانند که برجی جمعکننده در آن مرکز با تبخیر آب و فرستادن بخار آن به مولد الکتریکی، برق تولید میکند.
ما در کشوری زندگی میکنیم که نقاط درخشانی از آن تنها چند روز ناقابل آفتاب ندارند. ما در کشوری هستیم که ظرفیت فوقالعاده و دوچندانی برای این طور بهرهبرداری ها داریم. ما در کشوری هستیم که اگر نگویم به راحتی اما به هر تقدیر به فنآوریهای بسیار بالایی نیز مجهز هستیم. اتفاقا با تمام چالشهایش ساخت نیروگاه خورشیدی نباید سختتر از اتمی و .... باشد. نمیدانم چرا کسی در ایران عزم جدی برای این کار ندارد؟
دانشمندان دانشگاه تگزاس، با کمک از کانسپت اوریگامی موفق به ساخت توربینهای بادی بسیار کوچکی شدهاند که شاید روشی نوین برای استفاده از انرژی باد و به طور خاص برای شارژ پاک موبایلهای هوشمند باشد. ارتفاع این توربین ۱.۸ میلیمتر است یعنی تقریبا اندازه نوک انگشت! این توربینهای بادی میتوانند برای تامین انرژی روبوتهای بسیار کوچک نیز به کار روند.
تصویر زیر یکی از این توربینهاست که بر روی یک سکه یک پنی قرارگرفته است.