پائولا پی وی یک کوشک متعلق به دوران رنسانس ایتالیا را برای اجرای اینستالیشن خود انتخاب کرده است. او نردبام رنگارنگ بادی خود را در مرکز این بنا که آسمانه‌ای باز و روشن دارد قرار داده و آن را به یک بدنه‌ی ساخت‌مان تکیه داده است. نردبام بیست متری پی وی که از کف تا سقف مجموعه را طی می‌کند بیش‌تر به یک تمسخر بی‌صدا شبیه است. حجم بادکنکی، سبک و توخالی او با رنگ‌هایی بی نظم و کودکانه در میانه‌ی یک فضای شق و رق با عمر چند صد ساله، کاری عادی و از سر احترام نیست. استفاده‌ی او از جسمی آشنا و قدیمی مانند نردبام نیز می‌تواند برداشت‌های گوناگونی را به ذهن مخاطبان‌ش بیاورد.

اسم عجیبی که طراحان این خانه به روی‌ش گذاشته‌اند تنها به خاطر سقف‌های چندرنگی است که برای آن در نظر گرفته‌اند. خانه‌ای ویلایی در ایتالیا که مشخصه‌ی طراحانه‌اش، شیروانی‌هایی‌ست که خدمت به تصاویر هوایی و تشخیص منطقه در تصاویر ماه‌واره‌ای گوگل می‌کند! 

هرچند که فکر کردن به ابعاد گوناگون یک طرح و مدنظر داشتن زوایای گوناگون آن را غنی‌تر خواهد کرد، اما به واقع اهمیت دید هوایی و تصاویر از بالا چه‌قدر است؟! هستند نمونه‌هایی در تاریخ ساخت و ساز و معماری که کارکرد اصلی‌شان، تنها دید از هواپیما به آن بوده است. طرح‌هایی که شاید به خاطر اهمیت دادن زیاد به طراحی پلان و عادت به دیدن از بالا در معمارها به وجود می‌آیند. خانه‌ها و حتی جزیره‌هایی! که گاهی تنها برای پز دادن ساخته می‌شوند تا حل مساله‌ای واقعی.

مِسنِر نام اولین کوه‌نوردی است که هر ۱۴ قله‌ی بالای هشت هزار متر دنیا را فتح کرده است. در شهر تیرول ایتالیا و در ارتفاعات کوه کونپلاتز،‌موزه‌ای بنا شده به نام این کوه‌نورد که علاوه بر نمایش تاریخ‌چه و افتخارات کوه‌نوردی، بستری فراهم کرده برای ارتباطی هدایت شده و هدف‌مند با طبیعت کوه‌ستانی. معماران زاها حدید سه دری‌چه‌ی بتنی را به سوی سه قله‌ی معروف منطقه گشوده‌اند. دری‌چه‌هایی که چشم‌اندازی فوق‌العاده به طبیعت بکر اطراف دارند و یکی از آن‌ها با داشتن کنسولی بلند، امکان جلوتر رفتن از مرز کوه و دیدی پانوراما را به کاربر داده است. به دلیل سرمای زیاد این منطقه از ایتالیا، جداره‌های این موزه‌ی بتنی ضخامتی از ۴۰ تا ۷۰ سانت دارند و با قرار دادن موزه در لایه‌ای از خاک، شرایط گرمایشی را به‌بود بخشیده‌اند. این موزه که به تازه‌گی افتتاح شده، از اجرایی بسیار مناسب برخوردار است، قابلیتی که اگر نبود احتمالا بسیاری از طرح‌های حدید را در واقعیت نمی‌دیدم.

تاگلیاونی عکاس، نقاشی‌های رنسانسی برونزینو را با تکنولوژی‌های ام‌روز به شیوه‌ای متفاوت بازسازی کرده است. برونزینو که جزو نقاشان تکلف‌گرای رنسانس به شمار می‌رود، در شماری از نفاشی‌های خود پرتره‌هایی از اشراف و شخصیت‌های معروف آن دوره را تصویر کرده است. تاگلیاونی در یک بازسازی کامل، با پوشاندن لباس‌هایی خاص، گریم چهره و فیگورهایی سرد و خیره، چند تن از انسان‌های قرن شانزدهمی را زنده کرده و این بار نه در قالب نقاشی که از لنز دوربین تصاویر آن‌ها را ضبط کرده است. پوشش‌های جالب توجه و البته کامل این زنان و مردان اروپایی، به نوعی دست‌مایه‌ی دست‌کاری‌های کامپیوتری او شده است تا با اغراق در ابعاد لباس‌‌ها، کشیده‌گی کاریکاتورگونه‌ی بدن سوژه‌ها را قابل باور سازد.

عکاسی معماری حیطه‌ای تخصصی از عکاسی‌ست که در جهت ارائه‌ی به‌تر اثر معماری تلاش می‌کند. حال وقتی عکاس نه برای بیان معماری، بل‌که با دیدی گرافیکی اقدام به عکاسی از بناها می‌کند، باید منتظر نتیجه‌ای متفاوت بود. جوروجیو استفانونی ایتالیایی ساخت‌مان‌ها را به مثابه عناصری برای ترکیب‌بندی گرافیکی در یک صفحه در نظر گرفته، و فارغ از این‌که خود این ساخت‌مان‌ها چه جنبه‌های معمارانه‌ای دارند، کادرهایی انتزاعی بسته است. محصول کار او بیش‌تر تصاویری است که بخشی از ساخت‌مان‌ها بر زمینه‌ی آبی آسمان قرار دارد و رنگ‌های مات و روشن هر عکس، به این ترکیب انتزاعی فضایی فانتزی را بخشیده‌اند.

در بحث از راز گره‌های اسلامی گفتیم که کاربرد گره‌های ما و نمونه‌های مشابه امروزین آن در معماری امروز دنیا خیلی زیاد شده است و حتی گاهی افراط‌گونه این گره‌ها و الگوها به کاربرده می‌شوند. این مساله که به دلیل جذابیت پیچیدگی‌های ذاتی هندسی گره‌های اسلامی است یک فرصت مناسب برای برخورد متفاوت ما با دنیاست. ما میراث‌دار سنتی هستیم که به طور جد امروز در دنیا خواهان دارد و در کنار صادرات آن مجموعه‌ای از فرهنگ و هنر و اندیشه هم صادر می‌شوند. 

پژوهش در باب گره‌های اسلامی و توسعه امروزین آن یکی از مهم‌ترین راه‌بردهای هنری فرهنگی ما خواهد بود که برای دنیای معاصر نیز حرف بسیار دارد. 

در این مرکز تجارت اشراف‌زادگان ایتالیا در چین! ببینید چه طور از الگوهای شبه-اسلامی گره‌سازی در سطح وسیع نماسازی یک برج و به صورت یک پوسته کامل استفاده شده است.

طرح مسابقه معماری «غرفه ایران در اکسپوی ۲۰۱۵ شهر میلان» با موضوع غذا و چالش‌های جهانی آن از مجید ادب، پس از ارایه در هفتمین جلسه حلقه هنر، با حضور طراح معمار و کارشناسان حلقه هنر تحلیل و بررسی شد.

در جلسه بحث‌های خوبی در مورد مسابقات معماری، ایده‌پردازی چنین طرح‌هایی که دوست دارند ایرانی باشند!، جای‌گاه معماری داخلی و .... شد و انتقادات محترمانه و البته تندی هم ردوبدل شد. توصیه می‌کنم متن جلسه تحلیل این اثر را در وب‌سایت رسمی حلقه هنر پیگیری کنید.