آکادمی سلطنتی هنر لندن با هم‌راهی یک شرکت سرامیک‌سازی، اینستالیشنی هدف‌مند را در مقابل ساخت‌مان‌ش اجرا کرده است. قرار است منطقه‌ی بورلینگتون لندن، مثل سال‌های گذشته‌اش تغییرات کارکردی و ظاهری زیادی را تجربه و جمعیت بیش‌تری را به خود جذب کند. اینستالیشن «تپه‌ی غیرمنتظره» وظیفه دارد آماده‌گی ذهنی این تغییر را با ایجاد فضایی جمعی و کنتراست بالا نسبت به بستر طرح ایجاد کند. طراحان ترکیه‌ای با ایده‌ی رسیدن از الگو‌های دوبعدی مثلثی به حجم و فضایی سه بعدی و با الهام از مقرنس‌های اسلامی مبل‌مانی شهری را خلق کرده‌اند که آن را از یک اینستالیشن مجسمه‌وار خارج می‌کند.

برای یک رستوران مدیترانه‌ای در نیویورک، مانتزالین صفحه‌ای توری‌مانند از طناب ساخته است که دو قسمت رستوران را از هم جدا می‌کند. طبق گفته‌ی طراح ایده‌ی ابتدایی از میوه‌های انگور و زیتون، به خاطر حضور در سنت مدیترانه‌ای گرفته شده است. هم‌چنین با توجه به تاریخ ماهی‌گیری در یونان، طناب به عنوان ماده‌ی اصلی به کار رفته است. مانتزالین از هنر بافندگی که به خصوص مورد علاقه‌ی خانم‌هاست، این‌بار در ابعاد بزرگ و در قالب معماری استفاده کرده است. به گونه‌ای که با ایجاد شبکه‌ای ضخیم از چند ردیف طناب ساختار اصلی آن را شکل داده و فضای خالی بین آن را نیز با ردیف‌های نازک‌تری از طناب به هم متصل کرده است. به این شکل او یک صفحه‌ی یک‌پارچه‌ی مشبک  را حدفاصل دو فضا کرده است.

شاید اگر به دور و بر خودمان دقیق‌تر شویم، نمونه‌ی هنرها و صنایع دستی که با بافندگی سر و کار دارد را به وفور ببینیم. از حصیربافی در شمال و جنوب کشور برای تهیه وسایل گرفته تا کلاف کردن چوب‌های نازک برای ساخت کپر در روستاها و نمونه‌هایی دیگر. حال باید از خودمان بپرسیم که آیا طراحان داخلی نباید به فکر توسعه و استفاده از این تکنیک‌های بومی در نیازهای روزمره‌مان باشند؟

یک مجسمه، که دو کارکرد ایجاد حریم و مجسمه بودن را هم‌زمان دارد! پارِنوی معمار، به گفته‌ی خودش ایده‌ی اولیه کار را از لایه‌های زمین و حرکت و زاویه‌ی آن‌ها نسبت به هم گرفته است. لایه‌هایی که این بار از جنس شیشه‌اند و به خاطر ماهیت کدر و مات خود تا حدی ایحاد حریم می‌کنند که در فضاهای اداری عنصری مطلوب به حساب می‌آید. این مجسمه که "لایه‌هایی از شفافیت" نامیده شده، به خاطر تغییراتی که در عمق خود دارد، از هر زاویه‌ای دیدی خاص ایجاد می‌کند که شاید این موضوع آن را به یک اینستالیشن زنده بیش‌تر نزدیک کند تا یک مجسمه. بدون شک نمی‌توان نقش محوری نرم‌افزارهای رایانه‌ای را در مدل کردن و ساخت این هذلولی‌ها و اتصالات‌شان به هم نادیده گرفت.

در هفته‌ی طراحی و مد پراگ که به دیزاین‌بلاک موسوم است، آثاری در قالب‌های گوناگون و البته با داشتن قید «غیر معمول» تولید می‌شوند. تم ام‌سال این مراسم سالانه، «کودکی» نام گرفته بود که علت آن را بلندپروازی‌ها و تخیل بدون مرز کودکان می‌دانستند. از اصلی‌ترین آثار، مکعبی چوبی است در میدان اصلی شهر پراگِ جکهوری چک. مکعبی که ایده‌ی آن شاید از مکعب‌های روبیک باشد. وسیله‌ای که برای کودکان آشنا است و هر جزء آن، خود مکعب کوچک‌تری است که با جابه‌جایی توسط فرد می‌تواند سرتاسر مکعب بزرگ را بپیماید. این تغییر، حرکت و دید سه‌بعدی را معماران اچ‌تری‌تی در اینستالیشن به اجرا گداشته‌اند، به نحوی که همه به‌خصوص کودکان می‌توانند در طول این مکعب حرکت کنند و بالا و پایین بروند. با هر چرخش، دیدی متفاوت به این منظر شهری مهم ایجاد می‌شود و هر کدام از این قاب‌های مربع‌شکل می‌تواند در حکم کادری برای منظره‌ی پشت‌ش باشد. در بالاترین قسمت نیز دیدی پانوراما به مجموعه‌ی میدان ایجاد می‌شود که مسلما برای شهروندان منظری جذاب و متفاوت خواهد بود.